Του Σάκη Μουμτζή
Στο «παιχνίδι» της μπλε φάλαινας κερδίζει κάποιος, αυτοκτονώντας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, στο παιχνίδι της πολιτικής όποιος αυτοκτονεί πολιτικά, καταστρέφεται.
Κάπως έτσι προτίθενται να αυτοκτονήσουν πολιτικά οι «συνήθεις ύποπτοι» που «τσίμπησαν» αμέσως – με αντακλαστικά Παυλώφ—στο άκουσμα της έκφρασης «εθνική συναίνεση για το χρέος.»* Μάλιστα, αρχηγός κόμματος ζήτησε, γραπτώς, από τον επικεφαλής της ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου στην οποία ανήκει και το κόμμα του, να συνδράμει στην προσπάθεια της Ελληνικής κυβέρνησης.
Φαίνεται, πως δεν αντιλαμβάνονται όσοι προτάσσουν το θέμα της ρύθμισης του χρέους, ως πρώτιστο καθήκον τους, ότι ουσιαστικά υιοθετούν την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντιλαμβάνονται πως αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη μεταθέτοντας την συζήτηση από την ανάπτυξη στο χρέος.
Είναι κοινός τόπος πλέον πως το κλάσμα χρέος προς ΑΕΠ θα μικρύνει, προς όφελος της κοινωνίας, με την ανάπτυξη του ΑΕΠ. Με την μεγέθυνση δηλαδή του παρανομαστή. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει οι κυβερνώντες να το πιστεύουν και να μπορούν να το πραγματώσουν.
Δυστυχώς, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πιστεύει στην επιχειρηματικότητα, δεν επιθυμεί την ανάπτυξη, όπως αυτή ορίζεται από τις λειτουργίες της ελεύθερης αγοράς. Εχει άλλο πρότυπο στο μυαλό της, που απορρέει από τις ιδεολογικές καταβολές της.
Συνεπώς, ουδόλως την ενδιαφέρει η μεγέθυνση του παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή η αύξηση του ΑΕΠ. Εγκλωβισμένη σε αυτήν την ιδεοληψία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο της την μείωση του αριθμητή, δηλαδή του χρέους. Και έχει αποδυθεί σε μια αδιέξοδη προσπάθεια που έχει καθηλώσει την Ελληνική οικονομία.
Ας σημειωθεί, πως η μη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους είναι «επίτευγμα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς η άλλη συγκυβέρνηση των «δωσίλογων-γερμανοτσολιάδων», με βάση έκθεση του ΔΝΤ ( Νοέμβριος 2014) είχε καταστήσει το χρέος βιώσιμο.
Οσες λοιπόν πολιτικές δυνάμεις, στο όνομα της Εθνικής συναίνεσης, συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα του χρέους, άθελα τους πιστεύω, παίζουν το παιχνίδι του. Το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας είναι ένα, και είναι αμιγώς πολιτικό.
Δεν είναι ούτε η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ούτε η εφαρμογή των μέτρων, ούτε η υπόσχεση ρύθμισης του χρέους. Το πρόβλημα είναι πως πρέπει αυτή η κυβέρνηση να φύγει από την εξουσία.
Οδηγεί το καράβι σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Κατ΄ευθείαν στα βράχια. Ευτελίζει κάθε μέρα την πατρίδα μας και καθίσταται και η ίδια περίγελως των εταίρων μας. Οι, καφενειακού επιπέδου, απαντήσεις του Ε. Τσακαλώτου στους Ευρωπαίους ομολόγους του, το πιστοποιούν.
Γι΄αυτό η μόνη ορθή πολιτική είναι αυτή που προτάσσει ως κυρίαρχο το αίτημα των εκλογών, ώστε να προκύψει μια άλλη κυβέρνηση που, και θα ξέρει και θα θέλει να φέρει την ανάπτυξη.
Οι εθνικοενωτικές λύσεις ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΒΟΥΛΗ, είναι το συγχωροχάρτι για όλα όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η απόπειρα να διαχυθεί η ευθύνη για τα όσα εγκληματικά έγιναν τα τελευταία δυόμισι χρόνια, σε όλο τα φάσμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
Δηλαδή, οι Συριζαίοι επειδή δεν μπορούν να πιάσουν κορόιδο τους Ευρωπαίους, προσπαθούν να πιάσουν κορόιδο κάποιους ευήθεις πολιτικούς αντιπάλους τους στο εσωτερικό. Και ανασύρουν προς τούτο το χαρτί της συναίνεσης.
Μια φορά αυτή η τακτική απέδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015. Γιατί να μην το επιχειρήσουν και τώρα; Αφελείς πάντα υπάρχουν.
ΥΓ. Να υπενθυμίσω, πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πανίσχυρος, απέρριψε την πρόταση για την συγκρότηση Εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας. Την θυμήθηκε τώρα που «τελειώνει».
