Οι σύγχρονοι πολιτικοί μας, πάντοτε γοητεύονταν από την Ιστορία, ελπίζοντας ότι θα τους αφιερώσει ένα κεφάλαιο.
Προσπαθούσαν όλοι να φτάσουν το επίπεδο του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος εκτός από το ότι άλλαξε τη μοίρα της Ελλάδας, και κέρδισε, κατά πολλούς επάξια, τον ζηλευτό τίτλο του Εθνάρχη, άφησε πίσω του μία μνημειώδη μετάφραση του έργου του Θουκυδίδη.
Έκτοτε η δημοσιοποίηση του ενδιαφέροντος ενός πολιτικού για την Ιστορία και δη του Θουκυδίδη αλλά και η μελέτη του έργου του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν περίπου προαπαιτούμενο και δηλωτικό πολιτικού στοχασμού για τους έχοντες πεπρωμένο πολιτικούς άνδρες.
Με την ευκαιρία να θυμίσω πως η διδακτορική διατριβή του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στο Πανεπιστημίο Tufts των ΗΠΑ είχε σαν θέμα την εξωτερική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου και εκδόθηκε στα ελληνικά το 1995 με τίτλο «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές μας σχέσεις 1928-1932”.
Εκτός όμως από την ελληνική ιστορία και όσα μας διδάσκει για τους βίους των δημοσίων ανδρών, εξίσου χρήσιμη είναι και η Ρωμαϊκή την οποία οι παλαιότεροι διδαχθήκαμε. Μάθαμε έτσι για προσωπικότητες που η συμπεριφορά τους σήμερα φαντάζει ουτοπική για τη σημερινή πραγματικότητα. Οι ιστορικές αφηγήσεις εκτός του ότι γοητεύουν, προσφέρονται για εύκολους συμβολισμούς όπως η ιστορία του Κιγκινάτου.
Ο Λεύκιος Κουίντιος Κιγκινάτος (Lucius Quinctius Cincinnatus) ήταν πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της αρχαίας Ρώμης. Έμεινε διάσημος για την απλότητά του και για την προσήλωσή του στους δημοκρατικούς θεσμούς και το δημοκρατικό ιδεώδες όσο ήταν στην εξουσία, Αρνήθηκε να την χρησιμοποιήσει για προσωπικό όφελος και παρόλο που δυο τουλάχιστον φορές του δόθηκαν εξουσίες “δικτάτορα”, μόλις ολοκλήρωνε το έργο για το οποίο είχε κληθεί, αποχωρούσε. Ο Κιγκινάτος είναι σύμβολο του πολιτικού άνδρα που επιστρέφει όταν η πατρίδα τον καλέσει.
Μην ξεχνάμε πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο αυθεντικός κατά την ρήση του κου Μάνου) κάπως έτσι επέστρεψε τα χαράματα της 24 Ιουλίου 1974.
Επειδή όμως τα κόμματα ταυτίζουν την ύπαρξή τους με την πατρίδα, συχνά πυκνά χρησιμοποιούν την Κιγκινάτια οδό, έστω και αν δεν επανέρχεται ο δημιουργός του μύθου, αλλά ο φέρων το ιστορικό όνομα υιός (βλ. Γιώργος Παπανδρέου) ή ανιψιός (βλ. Κώστας Καραμανλής). Και οι δύο εκτός από τα κόμματά τους, δεν ωφέλησαν ιδιαίτερα την πατρίδα τους.
Οι σύγχρονοι Κιγκινάτοι δεν μιλάνε ποτέ ευθέως αλλά δι' εκπροσώπου. Υπάρχουν πάντα κάποιοι “κύκλοι” κοντά τους που συνήθως περιφρουρούν τη χρήση του ονόματος.
Θυμίζω πως η αναφορά σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του, από τον συντάκτη ενός κειμένου (για να μην κοροϊδευόμαστε) ήταν χαρακτηριστικό της γραφής του Ιούλιου Καίσαρ στις περίφημες ιστορίες του. Επίσης τους αρέσει να εξαφανίζονται δημιουργώντας, κατά την αντίληψή τους, ανησυχία και απορία για τις ενέργειές τους και τις πράξεις τους.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει τελειώσει με τους Κιγκινάτους, αν και η σημερινή πρόεδρος είναι μια χλωμή μνήμη ένδοξου παρελθόντος.
Στη Νέα Δημοκρατία όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Μήπως οι ηχηρές απουσίες των διαφόρων “πρώην” από την συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, εκτός από μια προσπάθεια να βγουν από το κάδρο του προβλήματος που και οι ίδιοι δημιούργησαν, σημαίνει πως με κάποιο τρόπο όλοι τους θα ήθελαν να δικαιωθούν ατομικά ή να κάνουν ένα come back έστω και σε συμβολικό επίπεδο;
Μήπως λοιπόν η Νέα Δημοκρατία παράγει περισσότερους σωτήρες από όσους μπορεί να χωνέψει;
Αν αφήσουμε στην άκρη την ενδοξη Ιστορία, προκειμένου να κατανοήσουμε, μπορούμε να πάμε σε κάτι πιο πεζό αλλά εξίσου ενδιαφέρον όπως είναι οι καυγάδες των μεγάλων και οικονομικά ισχυρών «οικογενειών», όπου συχνά τα μετοχικά μερίδια αλλάζουν χέρια με βρώμικους τρόπους καθορίζοντας και την επιρροή του καθενός
Εκτός αν θέλετε να πάμε σε κάτι ακόμα πιο πεζό αλλά εξόχως σύγχρονο, το ηλεκτρονικό πολυσυμμετοχικό παιχνίδι Mafia wars, όπου κάθε παίκτης έχει σαν σκοπό να νικήσει τους άλλους χτίζοντας τη δική του αυτοκρατορία. Παίζεται εύκολα και με PC, Mac, κινητό κλπ.
Αλλά, ξέχασα, η Νέα Δημοκρατία δεν τα πάει καλά με την ηλεκτρονική τεχνολογία.
