Του Σάκη Μουμτζή
Αναμφίβολα ο κ. Θ. Πάγκαλος είναι ένας οξύνους πολιτικός σχολιαστής. Ως εκ τούτου οι απόψεις του προσφέρονται για έναν γόνιμο διάλογο, που φωτίζει όλες τις όψεις τους. Είναι λογικό να μην υπάρχει ταυτότητα αντιλήψεων σε θέσεις βαθύτατα πολιτικές.
Έτσι θα καταθέσω, στις παρακάτω γραμμές, τις δικές μου αντιρρήσεις στην πρόταση του κ.Θ.Πάγκαλου οι ευρωπαϊκές- δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο- τον Εθνικό Δημοκρατικό Συναγερμό- για να εκδιώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Αυτή η πρόταση θα ήταν επίκαιρη στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, όταν η διακύβευση ήταν η συνέχιση ή όχι της σταδιακά επερχόμενης ανάπτυξης. Ο συνασπισμός των ευρωπαϊκών –δημοκρατικών δυνάμεων, όπως προκύπτει από τα εκλογικά αποτελέσματα, θα κατήγαγε μια άνετη νίκη διασφαλίζοντας μιαν απρόσκοπτη τετραετία μέχρι το τέλος του 2018, κατά την οποία η χώρα θα άλλαζε ριζικά την πορεία της. Θα εξερχόμασταν πανηγυρικά από την κρίση.
Επίσης θα είχε νόημα η συγκρότηση αυτής της συμμαχίας και τον Σεπτέμβριο 2015, παρ΄ότι τότε οι ζημίες της εξάμηνης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ήδη καταστροφικές. Η διακύβευση αυτών των εκλογών ήταν η τάχιστη ανόρθωση της χώρας, και η Νέα Δημοκρατία δεν είχε την δυναμική της νίκης. Δηλαδή, χρειαζόταν βοήθειες.
Σήμερα η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει μια δημοσκοπική διαφορά ασφαλείας από τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου και μια συντριπτική διαφορά στην παράσταση νίκης, που εν πολλοίς καθορίζει και την ψήφο «της τελευταίας στιγμής» .Συνεπώς – πλην δραματικού και έκτακτου απροόπτου – η νίκη της Νέας Δημοκρατία είναι δεδομένη μαζί με το bonus των 50 εδρών.
Όμως –τούτου δοθέντος – η διακύβευση των επόμενων εκλογών δεν είναι ποιο κόμμα θα βγει πρώτο, αλλά αν θα συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή όχι. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνον να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία. Θα πρέπει να τσακιστεί ο πολιτικός λόγος του διχασμού και η πολιτική πρακτική της χυδαιότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει για μια γενιά τουλάχιστον, η μαρξιστική ιδεολογία να αφορά γραφικούς-περιθωριακούς τύπους, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Θα πρέπει για τα επόμενα 30 χρόνια ο κόσμος να ακούει για την Αριστερά και να αηδιάζει. Να την αποστρέφεται και πολιτικά και ηθικά.
Για να το θέσω, λοιπόν, πιο απλά. Προτιμώ η Νέα Δημοκρατία να επικρατήσει με 35% και ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει 15%, παρά ο συνασπισμός των ευρωπαϊκών – δημοκρατικών δυνάμεων να λάβει 45% και ο ΣΥΡΙΖΑ 30%.
Γιατί η συσπείρωση των μεν θα προκαλέσει την αντι-συσπείρωση των δε. Οι παρατηρούμενες σήμερα κεντρόφυγες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, θα μετατραπούν, λόγω της πολώσεως, σε κεντρομόλες, εξασθενίζοντας την δύναμη των μικρότερων αντιμνημονιακών κομμάτων και πιθανόν να ενεργοποιήσουν και έναν αριθμό ψηφοφόρων του που έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτόν.
Παρακάμπτω δε, τις δυσκολίες που θα συναντήσει αυτός ο ετερόκλιτος συνασπισμός του «Εθνικού Δημοκρατικού Συναγερμού» στην διακυβέρνηση της χώρας. Οι βλακώδεις αντιλήψεις περί του νεοφιλελευθερισμού – που ως γνωστόν είναι ανύπαρκτος στην Ελλάδα- που κυριαρχούν στην ηγετική ομάδα της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Νομίζω λοιπόν πως η πρόταση του κ.Θ.Πάγκαλου είναι και ανεπίκαιρη και ανεδαφική. Όμως δίνει τροφή για μια εποικοδομητική συζήτηση, στο πλαίσιο της οποίας καταθέτω, με πολύ σεβασμό προς το πρόσωπο του, την διαφωνία μου.
