Έπεσε προχθές στα χέρια μου ένα «εσωτερικό σημείωμα» του Αλέξανδρου του Σκούρα, του προέδρου του ΚΕΦίΜ από το 2014. Εξαιρετικό κείμενο, εξηγεί με σαφήνεια γιατί οι φιλελεύθεροι χάνουν συνήθως από τους σοσιαλιστές. Αντλεί την εμπειρία του από την Αμερική, αλλά νομίζω ότι δίνει πειστικές απαντήσεις και για τις ελληνικές περιπέτειες. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, σάρωσαν στη Μεταπολίτευση. Νομίζω ότι αυτό το κείμενο (αποσπάσματα σε σχέση με το αρχικό) θα πρέπει να το στείλετε σε όλα σας τα στελέχη στο Μαξίμου. Αν δεν θέλετε να χάσετε τις επόμενες εκλογές!
Ακολουθεί το σημείωμα του κ. Σκούρα του 2014 προς τους φιλελεύθερους συντρόφους του. Λόγω χώρου δημοσιεύουμε αποσπάσματα εκείνου του αρχικού κειμένου:
«Από την προεδρία του Φράνκλιν Ρούζβελτ (1932) μέχρι την εκλογή του Ρίγκαν (1980) οι συντηρητικοί βρίσκονταν σε αναβρασμό. Ενώ είχαν καλούς, μελετημένους και ικανούς εκπροσώπους, η προεδρία της χώρας τούς διέφευγε διαρκώς. Στο διάστημα αυτό των 48 ετών, οι πρόεδροι που προέρχονταν από το Δημοκρατικό Κόμμα κυβέρνησαν 32 χρόνια και οι Ρεπουμπλικανοί 16.
Ο Μπάρι Γκολντγουότερ ήταν ο πρώτος συντηρητικός που πλησίασε σε μία μεγάλη εκλογική νίκη, αλλά έχασε από τον Λίντον Τζόνσον, το 1964. Αυτή η υποψηφιότητα όμως ήταν η απαρχή του μοντέρνου συντηρητικού κινήματος από το οποίο θα αντλήσω σήμερα τα διδάγματα που πιθανόν να σχετίζονται με τις ήττες των φιλελευθέρων στην Ελλάδα.
Αμέσως μετά την ήττα του Γκολντγουότερ, υπήρξαν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις από τους συντηρητικούς στην Αμερική. Μία ομάδα των εθελοντών και στελεχών της εκστρατείας αποστρατεύτηκε και μία άλλη αποφάσισε να αφιερώσει κόπο και χρόνο στη μελέτη, τον σχεδιασμό και τη στρατηγική που θα οδηγούσε τους μελλοντικούς συντηρητικούς στη νίκη. Στα 3 χρόνια μου στην Αμερική, είχα την τύχη να εργαστώ για δύο από τους περίπου 5 ανθρώπους που άλλαξαν την πορεία της αμερικανικής πολιτικής, ευρισκόμενοι "πίσω από τις κάμερες". Ο πρώτος ήταν ο Morton Blackwell. Ο άλλος ήταν ο Richard Viguerie.
Οι δύο λοιπόν αυτοί σπουδαίοι, μαζί με τον ιδρυτή του Heritage Foundation, Ed Fulner, τον Paul Weyrich, σημαντικό παράγοντα του Capitol Hill και της Washington DC και τον Lee Edwards, τον πετυχημένο πολιτικό επικοινωνιολόγο της συντηρητικής πτέρυγας, βρέθηκαν στην Ουάσινγκτον και χωρίς τις ευλογίες του κόμματος ή των παραγόντων του άρχισαν να καταστρώνουν τη στρατηγική που θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός δυναμικού, εύρωστου και ικανού για νίκες κινήματος.
Η πρώτη τους ασχολία ήταν να εντοπίσουν τι πηγαίνει στραβά. Το πρώτο συμπέρασμα που κατάλαβαν ήταν ότι για να νικήσει κάποιος τις εκλογές δεν αρκούν οι αγνές προθέσεις. Η διαπίστωση τους εξέπληξε και ονόμασαν το λογικό αυτό σφάλμα, δηλαδή της προσμονής της νίκης λόγω των αγνών προθέσεων, ως "the Sir Galahad theory: I will win because my heart is pure".
Ως άμεση συνέπεια του Sir Galahad theory, γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι δεν έχει καθόλου σημασία και το "να έχεις δίκιο." Αυτό είναι κάτι που παρατηρείται συνεχώς στους Έλληνες φιλελεύθερους, οι οποίοι πατώντας γερά στα εμπειρικά δεδομένα, τους νομπελίστες οικονομολόγους, την ηθική φιλοσοφία του φιλελευθερισμού, συνεχώς απογοητεύονται όταν την Κυριακή των εκλογών βρίσκονται κάτω από το 3% (και αρκετά συχνά κοντά στο 0%).
Η σύνθεση των δύο αποτελεί και το πρώτο μάθημα: Το να έχεις δίκιο, με την έννοια του να λες σωστά πράγματα, δεν αρκεί για να κερδίσεις. Δεν θα φτάσεις στη νίκη μόνο και μόνο επειδή έχεις αγνές προθέσεις, ακόμα κι αν μπορείς με τη λογική να δείξεις ότι έχεις δίκιο.
Η συντηρητική αυτή "συμμορία" συνέχισε να ψάχνει για ακόμα περισσότερες διαπιστώσεις. Το αμέσως επόμενο θέμα που τους απασχόλησε ήταν η "πραγματική φύση της πολιτικής". Με άλλα λόγια, ποιος είναι ο καθοριστικός παράγοντας που οδηγεί τη μία παράταξη στη νίκη και την άλλη (ή τις άλλες) στην ήττα; Μετά από πάμπολλες συζητήσεις, διαβουλεύσεις, έρευνες και αναλύσεις, κατέληξαν στο παρακάτω συμπέρασμα:
"Διαχρονικά, ο νικητής των πολιτικών αναμετρήσεων καθορίζεται από τον αριθμό και την αποδοτικότητα των ακτιβιστών και των ηγετών της κάθε παράταξης".
Ήδη γνώριζαν πως το να έχεις δίκιο ή καλές προθέσεις δεν έχει σημασία και ήδη είχαν διαπιστώσει ότι ο αριθμός ηγετών και ακτιβιστών είναι καθοριστικός. Το 3ο συμπέρασμα ήταν και αυτό που εν τέλει τους έδειξε τον δρόμο για τη νίκη, την οποία και πέτυχαν το 1980 με τον Ρίγκαν: Ο αριθμός και η αποδοτικότητα των ηγετών και εθελοντών σε μία δεδομένη πολιτική αναμέτρηση καθορίζεται από την πολιτική τεχνολογία που η εκάστοτε πλευρά χρησιμοποιεί.
Αυτό που στην Ελλάδα είναι εμφανές, είναι ότι η Αριστερά και η Ακροδεξιά είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με τις υπόλοιπες παρατάξεις στον τομέα αυτό. Η μακρόχρονη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ επίσης στηρίχτηκε στην πολιτική τεχνολογία, αλλά η πλειοψηφία των ακτιβιστών και ηγετών δεν προήλθαν από το εθελοντικό κίνημα, όπως π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, αλλά από τα κομματικά φυτώρια και τους διορισμένους ακτιβιστές του ελληνικού Δημοσίου».
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
