Του Σάκη Μουμτζή
Διακινήθηκε το σενάριο της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-Δημοκρατικής Συμπαράταξης, σενάριο που βασίστηκε στην συνάντηση ενός νυν υπουργού προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ με ένα πρόσωπο που ανήκε στην ιστορική ηγεσία του Κινήματος και που επανεμφανίσθηκε διεκδικώντας έναν ρόλο δίπλα στην κυρία Φ. Γεννηματά.
Η διάψευση από το ΠΑΣΟΚ των πολιτικών συμπερασμάτων αυτής της συνάντησης και αναμενόμενη ήταν και δικαιολογημένη, όμως δεν αποτελεί επαρκή διαβεβαίωση για την μελλοντική πορεία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Πιο πολύ αυτή η πορεία θα μπορούσε να προδιαγραφεί με την λογική ανάλυση των δεδομένων, παρόλο που πολλές φορές οι αποφάσεις μας δεν είναι προϊόν ορθολογικής κρίσης. Οι γραμμές που ακολουθούν δεν βασίζονται σε πληροφορίες, αλλά σε λογική επεξεργασία των δεδομένων.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πως η βάση του Κινήματος -στις μικρές πλέον διαστάσεις της- είναι αντιΣΥΡΙΖΑ. Δεν λησμονούν τα στελέχη του και οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του τους προπηλακισμούς και τις χυδαίες επιθέσεις που δεχόταν κατά την διάρκεια του 2011, ούτε μπορεί να ξεχάσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το καταφύγιο των στελεχών του Κινήματος που διαφώνησαν με την πολιτική αυτής της περιόδου.
Συνεπώς, αντιλαμβάνεται η κυρία Φώφη Γεννηματά πως στην περίπτωση της συνεργασίας του κόμματος της με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα την ακολουθήσει ένας μικρός αριθμός στελεχών και ψηφοφόρων. Γνωρίζει δηλαδή πως η διάσπαση του ήδη μικρού ΠΑΣΟΚ θα είναι αναπόφευκτη κι έτσι θα το καταστήσει εύκολη λεία του, κατά πολύ ισχυρότερου, ΣΥΡΙΖΑ.
Εννοείται πως οι σκέψεις για συνεργασία των δύο κομμάτων αφορούν μετεκλογικές συμπράξεις και όχι τρέχουσα υποστήριξη στην καταρρέουσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές πως όποιος της προσφέρει χείρα βοηθείας τώρα, θα συμπαρασυρθεί στην καταστροφή της. Μετεκλογικά όμως, σύμφωνα με όλα τα σημερινά δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στην αντιπολίτευση, απ'' όπου ο Α. Τσίπρας θα έχει όλη την ευχέρεια και την άνεση να προσδώσει στο κόμμα του την φυσιογνωμία που αυτός επιθυμεί. Σε αυτήν την περίπτωση δεν έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ. Τι να το κάνει;
Η άποψη που υποστηρίζει πως δια της σταδιακής προσεγγίσεως με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει το Κίνημα σε επαφή με τους ψηφοφόρους του που το εγκατέλειψαν μαζικά το 2012, στερείται σοβαρότητας. Όλες οι μετρήσεις δείχνουν πως όσοι αποστασιοποιούνται από το κυβερνών κόμμα είτε βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής είτε προτιμούν κόμματα του αντιμνημονιακού χώρου. Το 10% από αυτούς έχει μεταπηδήσει απευθείας στην Νέα Δημοκρατία, ενώ, αντιθέτως δεν παρατηρείται ουδεμία μετακίνηση προς την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Φαίνεται πως η αποκοπή αυτών των ψηφοφόρων από το κόμμα που υποστήριζαν κατά το παρελθόν, είναι πλήρης και οριστική.
Τι πρέπει να κάνει αυτός ο χώρος, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Για να επιβιώσει πολιτικά θα πρέπει πρώτα-πρώτα να επιτύχει την μέγιστη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων του. Η κυρία Φ. Γεννηματά ας αντιληφθεί πως δεν είναι η χαρισματική ηγέτις και ως εκ τούτου θα πρέπει να ανοίξει, χωρίς φόβο, το παιχνίδι και να μοιράσει ρόλους. Ας αποβάλλει το σύμπλεγμα να είναι ιδιοκτήτρια «ψιλικατζίδικου» και να γίνει στέλεχος μεγάλης επιχείρησης. Οι μικροί ηγέτες γίνονται μεγάλοι όταν έχουν επίγνωση των ορίων και των δυνατοτήτων τους.
Επίσης, θα πρέπει η Δημοκρατική Συμπαράταξη να οριοθετηθεί με σαφήνεια απέναντι στην Νέα Δημοκρατία και να ασκήσει επιθετική αντιπολίτευση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Θα πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσει τι θα πράξει την επόμενη μέρα των εκλογών. Να χαράξει τις κόκκινες γραμμές των προγραμματικών θέσεων της, ώστε με βάση αυτές να διαπραγματευθεί την πρόταση συνεργασίας που θα του υποβάλει το πρώτο κόμμα.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί θα πρέπει τα στελέχη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να απαντήσουν στο ερώτημα: δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική ή κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόστη που αυτή θα έχει; Και αυτήν την στιγμή βλέπω πως υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις επί του διλήμματος.
