Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Έχει δίκιο τελικά η Βάσω Κιντή που πολύ συχνά επισημαίνει την ανικανότητα που έχουμε, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, να κάνουμε διακρίσεις. Το είδαμε πάλι το Σαββατοκύριακο με αφορμή, αυτή τη φορά, όσα δήλωσαν δύο στελέχη του ΚΙΝΑΛ, από αυτά μάλιστα που έχουμε ξεχωρίσει για την ποιότητα του λόγου τους και τη δημόσια παρουσία τους.
Ερωτώμενος πως τοποθετείται στο θέμα της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου ο υποψήφιος βουλευτής του ΚΙΝΑΛ στο Βόρειο Τομέα της Αθήνας, κ.Παναγιώτης Βλάχος απάντησε ότι δεν συμφωνεί με την κατάργησή του αλλά είναι υπέρ της εφαρμογής του υπάρχοντος νόμου, κάτι που είναι η επίσημη θέση του κόμματός του για το θέμα.
Ο υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας κ.Παύλος Γερουλάνος πάλι, σε τηλεοπτικό διάλογο που είχε με τον κ.Άδωνη Γεωργιάδη κι όταν η συζήτηση ήρθε στο ζήτημα της Novartis εξέφρασε την απροθυμία όλου του ΚΙΝΑΛ να εξαιρέσει αυτή την υπόθεση, να βγάλει την ιστορία αυτή από ένα κάδρο υποθέσεων που αν προχωρούσαν στη δικαστική τους διερεύνηση μέσω προανακριτικών επιτροπών της Βουλής θα άφηνε το περιθώριο να γίνει λόγος για ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής κάτι με το οποίο έχουμε δηλώσει τη διαφωνία μας ήδη.
Θα έλεγε κάποιος ότι και τα δύο αυτά παραδείγματα είναι δηλωτικά του στρατηγικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται το ΚΙΝΑΛ. Μόνο που το στρατηγικό αδιέξοδο του ΚΙΝΑΛ το εντοπίσαμε πρώτη φορά το 2016 όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και επανήλθε, πιο έντονα, στη συζήτηση όταν πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ εξελέγη η κυρία Φώφη Γεννηματά.
Τι έχει κάνει το ΚΙΝΑΛ για να αντιμετωπίσει τα στρατηγικά του αδιέξοδα έκτοτε; Πως προχώρησε για να υπερβεί τις πραγματικές δυσκολίες που αναλύουμε ad nauseam εδώ και τρία, τουλάχιστον, χρόνια; Και αναφερόμαστε σε εμάς, τους καλόπιστους που βλέπαμε μια πολιτική και στρατηγική αξία σ'ενα ισχυρό ΚΙΝΑΛ, σ'ενα ΚΙΝΑΛ που θα λειτουργούσε ως πύλη υποδοχής πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Τραγικά λάθη όπως η αποπομπή Βενιζέλου και μάλιστα μ'ενα ανήθικο, κυνικό κι εν τέλει παλαιοκομματικό τρόπο που απωθεί τους νέους και τους προοδευτικούς, προσκόλληση σε πεθαμένα σύμβολα όπως το πανεπιστημιακό άσυλο και αμηχανία μπροστά σε εξοργιστικές μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά έχει κάνει το ΚΙΝΑΛ για να βγει από το αδιέξοδο.
Ποιος στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι η προσκόλληση στο άσυλο σημαίνει αυτόματα παραδοχή ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία διώκεται από κάποια εξουσία πολλώ μάλλον δε όταν βλέπει, επί χρόνια, ότι το τελευταίο που προστατεύει είναι την ελεύθερη ανταλλαγή των ιδεών; Σε ποια δεκαετία ζει το ΚΙΝΑΛ που φαντασιώνει την αστυνομία να μπουκάρει σε Πανεπιστήμιο για να συλλαβει ακαδημαϊκό πολίτη (διδάσκοντα ή φοιτητή) για τις ιδέες του;
Και για τη Νοβάρτις, εμείς αδυνατούμε να πιστέψουμε πως υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας, ακόμα κι αυτοί που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου που δεν θέλει να διερευνηθεί μια αδιανόητη σκευωρία. Γιατί λοιπόν αυτή η σκοτεινή ιστορία να προκαλεί τόση αμηχανία στο ΚΙΝΑΛ ώστε να μην σπεύδει να δηλώσει, πρώτο αυτό, ότι επιθυμεί να διερευνηθεί;
Γιατί εμφανίζονται ανίκανοι να κάνουν στοιχειώδεις διακρίσεις, να επιδείξουν ευελιξία μπας και καταφέρουν να πλοηγηθούν ανάμεσα από τους στρατηγικούς ύφαλους χωρίς να βουλιάξουν εντελώς;
Γιατί τελικά οι άνθρωποι τόσο μπορούν. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω. Δεν μπορούν να υπερβούν τις ιδεολογικές δεισιδαιμονίες της Μεταπολίτευσης, δεν μπορούν να διεκδικήσουν την ταυτότητα του προοδευτικού χώρου τους από τον εξόφθαλμα εθνολαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ και την ελαφρώς φιλελεύθερη ΝΔ.
Δεν μπορούν. Γιαυτό και θα αποτύχουν.
