Του Αντώνη Πανούτσου
Η κατηγορία του Σωτήρη Καψώχα για την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΔΕΘ ότι ήταν φασιστική δείχνει τι συμβαίνει όταν η συνθηματολογία αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο. Εάν ο Καψώχας είχε κατηγορήσει τον Μητσοτάκη έτσι γενικά για φασιστικό λόγο η κατηγορία στην γενική συμπεριφορά της ΕΡΤ θα περνούσε απαρατήρητη. Θα ήταν «χαιρετίσματα στον Νίκο», όπως είχε γράψει πριν κάποιες μέρες ο Αλαφογιώργος στον Κοτρώτσο για τον Νίκο Παππά, όταν πλακωνόντουσαν για το κόστος των εξωτερικών παραγωγών της ΕΡΤ. «Κοίτα Νίκο τι ωραία που του τα είπα».
Μόνο που ο Καψώχας αποφάσισε να υπερβεί τα ασφαλή εσκαμμένα και να κάνει name droping «…όπως ο Σέρτζιο Πανούντσιο θεωρητικός του φασισμού». Και ελλείψει της παραμικρής ομοιότητας ανάμεσα στο λόγο και τις θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός κεντροδεξιού φιλελεύθερου πολιτικού του 2018 με το λόγο ενός φανατικού κρατιστή, υπέρμαχο του συνδικαλισμού, καθηγητή του πανεπιστημίου της Φλωρεντίας στην δεκαετία του ''20, η φράση κατατασσόταν στις φιλοκυβερνητικές παπάτζες, που άλλωστε για αυτές υπάρχει η ΕΡΤ.
Το πρώτο δίδαγμα της υπόθεσης Καψώχα είναι ότι εχθρός του κλισέ είναι το συγκεκριμένο. Τις προάλλες διάβαζα – ζητώ συγγνώμη γιατί δεν συγκράτησα τα ονόματα - ότι κάποιος πολιτικός είχε εμφανιστεί σε κανάλι στο οποίο η παρουσιάστρια ξεκίνησε μια ερώτηση «Έχουμε πολλά μηνύματα που ρωτάνε…». Ο πολιτικός απάντησε «Μπορείτε να μου πείτε ένα;». «Έχουμε πολλά». «Ένα;». Η σιωπή των παρουσιαστριών. Αφού για να δώσει βάρος στην ερώτηση η παρουσιάστρια είχε κολλήσει τα «πολλά μηνύματα», τα οποία ήταν ανύπαρκτα. Αν κάποιος είχε ρωτήσει τον Καψώχα ποιο σημείο της ομιλίας του Μητσοτάκη παρέπεμπε στους λόγους του Πανούντσιο, θα τον είχαν βάλει δίπλα στο μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ αφού θα είχε μείνει κάγκελο.
Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποίησε τα κλισέ με τα οποία η αριστερά φόβιζε την δεξιά εδώ και 40 χρόνια. Βοήθησε να σκεφτεί ο κόσμος «αν τώρα λένε τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη λόγο θεωρητικό του φασισμού μήπως και τα υπόλοιπα που λέγανε δεκαετίες ήταν παπαριές καμαρωτές που μας είχαν συνηθίσει να τις δεχόμαστε χωρίς αντίρρηση». Βοήθησε να αποκαθηλώσει αριστερά ιερά σύμβολα. Γιατί αν ο Άρης Βελουχιώτης γίνεται ψυχεδελικός πίνακας που στολίζει το γραφείο του Σπίρτζη τη στιγμή που ο αδάμαστος υπουργός μιλάει με την αγωνίστρια Ραχήλ Μακρή «κάπου κάποιο παραμύθι πουλάνε».
Μετά την δεκαετία του '80 και τους συνταξιούχους της αντίστασης που ήταν πέντε χρονών όταν έφυγαν οι Γερμανοί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εμφανίσει αγωνίστριες που γίνονται dj στα λεωφορεία και 30χρονες υπουργίνες που για να βρεις μέσω ποιας σχέσης κονόμησε το υπουργείο είναι πιο δύσκολο από το να καταλάβεις πως έγινε βασιλέας ο Ερρίκος ο VII. Και όλα ανάμεσα στις πολιτικές αναλύσεις του Καψώχα για την σχέση λόγου του Πανούντσιο με τον Μητσοτάκη. Στοιχίζει κάτι παραπάνω. Αλλά χαιρετίσματα στον Νίκο και έχουν την πλάκα τους.
