Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Η παρατήρηση πέρασε μπροστά από τα μάτια μας με το ρυθμό που τρέχουν τα timeline στα social media. Με 6 ποσοστιαίες μονάδες προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ στους νέους 17~34 και με 26 μονάδες προηγείται η ΝΔ στους άνω των 65 ετών. “Όλα τα ''χαμε, αποκτήσαμε και διαγενεακό χάσμα”, κατέληγε ο φίλος στο σχόλιό του.
Η αλήθεια βέβαια είναι το διαγενεακό χάσμα αποτυπώνεται για πρώτη φορά στις εκλογές του 2009 για να κορυφωθεί στις διπλές εκλογές του 2012.
Το 2009 ήμασταν ακόμα βαθιά μέσα στη χαύνωση για να αξιολογήσουμε τα στοιχεία μιας κρίσης που είχε προαναγγείλει την άφιξή της χρόνια πριν αυτή εκδηλωθεί. Είναι η περίοδος που ξεκινάμε να καταγράφουμε την πτώση των δεικτών πολιτικής εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς θεσμούς. Είχαμε επίσης το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό της απερχόμενης από την κυβέρνηση ΝΔ στις εθνικές εκλογές του 2009 που δεν αξιολογήθηκε τότε ως προσεισμική δόνηση για το δικομματισμό, σε συνδυασμό μάλιστα με την αισθητή μείωσή του ιδίως στην Αττική. Επίσης δεν εκτιμήθηκε, αν και κάποιοι το είπαν, η διαφοροποίηση της εκλογικής συμπεριφοράς μεταξύ των ηλικιακών ομάδων.
Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ό,τι επακολούθησε: μαζικές και βίαιες διαδηλώσεις σε βαθμό που τότε είχαν χαρακτηριστεί (σωστά κατά τη γνώμη μας) “εξέγερση”. Στα αστικά κέντρα και με πρωταγωνιστές τους νέους που ριζοσπαστικοποιήθηκαν μαζικά και άτσαλα.
Όλα αυτά θα κορυφωθούν το 2012 όταν το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει τα ρήγματα στην ελληνική κοινωνία: το ηλικιακό, το γεωγραφικό και τη στάση απέναντι στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Κάποιος θα μας πει ότι η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να λειτουργήσει ως σοκ στη νεολαία ώστε αυτή να ανοίξει, επιτέλους, τα μάτια της και να δει την πραγματικότητα.
Δεν λειτουργεί όμως έτσι. Η πολιτεία και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θυμίζει λίγο τη διαδικασία του περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Ο έφηβος που εξεγείρεται κατά της γονεϊκής εξουσίας (τη Μέρκελ στην Ευρώπη και στην πατρίδα της κατεξοχήν την αποκαλούν “Μανούλα”) και οι γονείς τον απειλούν ότι θα του κόψουν το χαρτζιλίκι.
Απλοϊκό αλλά την πολιτική στη χώρα μας την καταναλώνουμε και την αναπαριστούμε μπροστά μας πιο απλοϊκά κι από ελληνική ταινία του 60.
Το πρόβλημα με τους έφηβους του 2009 είναι ότι δέκα χρόνια μετά στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι, ζουν με τους γονείς τους, ίσως και με τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Οπότε δύσκολα μπορεί να τους πείσει κανείς ότι δεν είναι δυνατόν η συζήτηση περί οικονομίας να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τις συντάξεις. Η επιβίωση των προηγούμενων γενεών είναι τελικά η δική τους επιβίωση.
Δευτερευόντως θα συμφωνήσουμε με την κριτική ότι στην ελληνική κοινωνία κυριαρχεί η κουλτούρα και η λογική της ήσσονος προσπάθειας. Αν μπορείς να συγκεντρώνεις από επιδόματα 500 Ε γιατί να δουλέψεις.Όμως δεν χρειάζεται να πάμε εκεί όταν έχουμε στοιχεία για όλα τα προηγούμενα.
Είναι θέμα άλλη και μεγάλης συζήτηση τι μπορεί να κάνει η Νέα Δημοκρατία για να προσελκύσει τους νέους που έχουν διαμορφώσει συνείδηση υπό αυτές τις συνθήκες. Όμως μάλλον δεν βοηθάει να γεμίζει τα ψηφοδέλτιά της με γέροντες ή με νέους γιούς και κόρες βουλευτών, πολιτευτών, πολιτικών φίλων. Με σιγουράντζες και επηρμένους που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει “εκεί έξω”. Ο νέος μπορεί να βλέπει την προσπάθεια που γίνεται στη Νέα Δημοκρατία ν'αλλάξει αλλά είναι θυμωμένος και πολύ δύσπιστος. Και στην τελική η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται την ψήφο του. Αυτή πρέπει να τον πείσει ότι και εκείνος χρειάζεται τη Νέα Δημοκρατία.
