Ο Hugo Dixon, είναι από τους δημοσιογράφους που στάθηκαν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως συνηθίζουμε να λέμε, καθ’ όλη τη διάρκεια της ελληνικής τραγωδίας με την πτώχευση και τα μνημόνια, συμμετέχοντας στη μάχη για την επικράτηση του ορθού και ψύχραιμου οικονομικού λόγου και την αποφυγή αχρείαστων περιπετειών. Υπό αυτήν την έννοια, το πρόσφατο άρθρο του για την Ελλάδα, έχει ιδιαίτερη αξία και πρέπει να μελετηθεί.
Δεν θα σταθούμε στις αναφορές για την αφορμή της συγγραφής του συγκεκριμένου άρθρου, που δεν είναι άλλη από τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, αλλά σε αυτές που αφορούν την ελληνική οικονομία. Διότι η ψυχρή και ψύχραιμη αλήθεια είναι, πως η Ελλάδα αν κινδυνέψει και πάλι, δεν θα κινδυνέψει από τις επισυνδέσεις, αλλά από τον οικονομικό εκτροχιασμό της. Έτσι ο Hugo Dixon, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.
Μας θυμίζει, ότι η εμφάνιση κυβερνητικής κρίσης σήμερα, με το χρέος στο 189% του ΑΕΠ, με τις αυξήσεις στις ενεργειακές τιμές και με την άνοδο των επιτοκίων, θα ήταν επικίνδυνη, θυμίζοντας άλλες εποχές.
Περιγράφει την παρούσα κατάσταση λέγοντας πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την εμπιστοσύνη των αγορών, των επενδυτών και πως έχει προχωρήσει στην ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του Δημοσίου και στην πορεία μετάβασης στην πράσινη οικονομία. Ταυτόχρονα σημειώνει την ξεκάθαρη και σταθερή στάση της Ελλάδας, απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις αναβαθμισμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Αναφέρεται στις εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις μετά τις εκλογές του 2023, πέραν αυτής της αυτοδύναμης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Η πρώτη είναι η περίπτωση συγκυβέρνησης Σύριζα – Πασόκ, που θα απαιτούσε την κυβερνητική παρουσία πολιτικών δυνάμεων από την κομμουνιστική αριστερά και από την ακροδεξιά.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά τη δημιουργία ευρείας οικουμενικής κυβέρνησης, στην οποία κατ’ απαίτηση των λοιπών κομμάτων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να αντικατασταθεί από έναν τεχνοκράτη ή πολιτικό κοινής αποδοχής. Σημειώνει δε, ότι και οι δύο εναλλακτικές δεν δείχνουν να είναι βιώσιμες. Ίσως να έχει στο μυαλό του, όσα συνέβησαν στην Ιταλία με τον Μάριο Ντράγκι που ήταν πρωθυπουργός «εν ομηρεία» στα χέρια παράλογων πολιτικών δυνάμεων.
Αυτά όσον αφορά το πολιτικό παρόν και μέλλον. Ας δούμε όμως τι γράφει για την ελληνική οικονομία, την οποία γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά.
Αρχικά κάνει μια καταγραφή, με βάση την οποία η Ελλάδα θα παρουσιάσει ένα πρωτογενές έλλειμμα της τάξης του 3,5%. Σημειώνει ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσον αφορά τη στήριξη νοικοκυριών και επιχειρήσεων με κριτήριο το ύψος των επιδοτήσεων ως προς το ΑΕΠ.
Αναφέρεται ακόμα στην αποκλιμάκωση του ποσοστού του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ, που οφείλεται τόσο στην ανάπτυξη όσο και στον πληθωρισμό. Με αποτέλεσμα ο αριθμητής του κλάσματος (δηλαδή το ύψος του χρέους) να μένει σταθερός, ενώ ο παρονομαστής (δηλαδή το ύψος του ΑΕΠ) να μεγεθύνεται ολοένα και περισσότερο.
Ακολούθως θέτει με έμμεσο τρόπο ερωτήματα για τους αναγνώστες, σχετικά με το οικονομικό αύριο της Ελλάδας. Τι θα συμβεί, αν η κυβέρνηση συνεχίσει να επιδοτεί με την ίδια δημοσιονομική επιβάρυνση το ενεργειακό κόστος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων; Μήπως αναγκαστεί εν όψει εκλογών να προβεί και σε άλλες παροχές, μια που η αντιπολίτευση υπόσχεται ήδη από τώρα μεγέθυνση των δαπανών και πού μπορεί να οδηγήσει αυτό;
Τι θα συμβεί όταν λήξει η ευρωπαϊκή περίοδος χάριτος, με βάση την οποία έχουν ανασταλεί οι βασικοί δημοσιονομικοί κανόνες; Τι θα συμβεί αν η κλιμακούμενη αναταραχή στις αγορές ομολόγων, που έχει ξεκινήσει από την Ιταλία, εξαπλωθεί;
Πιστεύω ότι το άρθρο του Hugo Dixon, κάνει μια πολύ ρεαλιστική προσέγγιση για την κατάσταση της χώρας και με ήπιο και κατανοητό τρόπο παρουσιάζει την υπάρχουσα κατάσταση, μαζί με τις εναλλακτικές πολιτικές εξελίξεις και τους δυνητικούς κινδύνους. Εξαιρετική τροφή για σκέψη, λοιπόν.
