Δεν έχει νόημα να γράψω κι εγώ για το φρικαλέο του περιεχομένου της συνομιλίας Παππά-Μιωνή. Έχουν ήδη γραφεί τόσα. Θα ασχοληθώ με τον αντιπερισπασμό των Συριζαίων, διότι αν η ουσία της συνομιλίας Παππά-Μιωνή σε βγάζει μια φορά απ’ τα ρούχα σου, η ανακίνηση της υπόθεσης «μίζα 2,6 εκατομμύριων των Σαμαρά-Παπασταύρου» σε τσιτσιδώνει δυο και τρεις φορές. Μιλάμε για τον ορισμό της γελοιότητας.
Αυτή η υπόθεση δεν είναι καινούρια. Από το 2015 την ψάχνει η δικαιοσύνη. Τέσσερις δικαστικοί πήραν την υπόθεση στα χέρια τους, όλοι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, και οι τέσσερις την έστειλαν στο αρχείο. Δίχως καν να την στείλουν στην Βουλή ανωμοτί, παρότι υπήρχε μέσα της όνομα πολιτικού, του Αντώνη Σαμαρά. Και γιατί δεν την έστειλαν στην Βουλή παρακαλώ; Διότι το μοναδικό στοιχείο που είχαν να ερευνήσουν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης για τον Σαμαρά, ήταν η λέξη «πιστεύεται».
Που υπήρχε η λέξη «πιστεύεται» και ποιος την είπε ή την έγραψε; Ήταν στην κατάθεση μια ελληνοελβετίδας ονόματι Άρτεμις Νιάρου, η οποία τον Νοέμβριο του 2015 παρουσιάστηκε οικειοθελώς (!) στον οικονομικό εισαγγελέα και παρέδωσε ένα χειρόγραφο σχεδιάγραμμα με τόξα, κουτάκια και κεφαλάκια, στο οποίο υποτίθεται ότι περιγράφονταν διαδρομές μαύρου χρήματος. Ποια ήταν αυτή η Άρτεμις, τι σόι μαύρο χρήμα ήταν αυτό και πως έφτιαξε η Άρτεμις το σχεδιάγραμμα που έδωσε στον εισαγγελέα; Διότι πάνω σ’ αυτό, σε μια γωνιά του, ήταν γραμμένη η περίφημη λέξη «πιστεύεται».
Εγώ θα σας τα γράψω κι εσείς αν αντέξετε ως το τέλος βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Η Άρτεμις ήταν στέλεχος (και καλά) μιας εταιρείας που ονομάζεται Diligence που ερευνά υποθέσεις μαύρου χρήματος (αλλόκοτο αντικείμενο ομολογουμένως), της οποίας αρχηγός ήταν ένας κάποιος Nicolas Day, κατά δήλωση της πρώην πράκτορας της εγγλέζικης Μ15 (κάτι σαν Τζέημς Μποντ, σα να λέμε αλλά στο πολύ πιο φανερό).
Η Άρτεμις είπε στον εισαγγελέα ότι κάποιος πελάτης της Diligence (του οποίου τα στοιχεία δεν αποκάλυψε) ζήτησε από την εταιρεία να ερευνήσει μια αγοραπωλησία ενός εργοστασίου νίκελ στα Σκόπια. Την αγορά ήθελε να κάνει κάποιος εβραίος επιχειρηματίας ονόματι Μπένι Στάινμετζ, ο οποίος ασχολείται με ορυχεία, νίκελ, διαμάντια και άλλα παρόμοια. Ο περίφημος Παπασταύρου, συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, ήταν και συνεργάτης του Στάινμετζ καθότι ο επιχειρηματίας εξάγει τα προϊόντα του μέσω του λιμανιού της Θεσσαλονίκης και έχει συμφέροντα και στην Ελλάδα.
Την Άρτεμις το λοιπόν, διαπίστωσε –λέει- ότι ο κ. Παπασταύρου προσπαθούσε να ρίξει την τιμή της μετοχής του εργοστασίου, για να το πάρει ο Στάινμετζ φθηνότερα. (Είναι προφανές ότι κάποιος ανταγωνιστής του Στάινμετζ ήθελε το εργοστάσιο για την πάρτη του και προσέλαβε την Diligence για να χαντακώσει τον αντίπαλο, αλλά έτσι γίνεται το παιχνίδι διεθνώς.) Η Άρτεμις πάει (οικειοθελώς) στον έλληνα εισαγγελέα (για μια υπόθεση των Σκοπίων) και λέει ότι την έπιασε ο πόνος, διότι αν πέσει η μετοχή θα απολυθούν εργαζόμενοι στο σκοπιανό ορυχείο. (Κουφό, αλλά αυτό είπε.)
Σ’ αυτή την κατάθεση της, η Άρτεμις αφήνει στον εισαγγελέα ένα χαρτάκι πάνω στο οποίο έχει σχεδιάσει την διαδρομή του μαύρου χρήματος της υπόθεση (από πού, προς τα πού, μέσω ποίου, δεν ξέρουμε), διαδρομή που προκύπτει από την «έρευνα» της Diligence αλλά χωρίς περαιτέρω στοιχεία. Ας πούμε λογαριασμούς, μεταφορείς, αποδέκτες ή κάτι παρόμοιο διάολε. Δίπλα όμως στα τόξα, τα κουτάκια και τα κεφαλάκια, υπάρχει χειρόγραφη η φράση «2,6 εκατ. στάλθηκαν στον Παπασταύρου, που ήταν ο σύμβουλος του πρωθυπουργού μέσω της Fairwinds Assets. Πιστεύεται ότι η εταιρεία χρηματοδότησε την εκλογική καμπάνια του Σαμαρά τον Ιανουάριο του 2015».
Στην τελευταία πρόταση, σκάει μύτη το όνομα Σαμαράς. Άλλο στοιχείο δεν υπάρχει πέραν αυτού του «πιστεύεται», ούτε απόδειξη, ούτε ένδειξη, ούτε μαρτυρία, ούτε τίποτα. Απλώς ένα «πιστεύεται», ούτε καν «πιστεύω». Κάποιοι κάπου κάποτε πιστεύουν κάτι. Καταλάβατε τώρα γιατί επί καιρών ΣΥΡΙΖΑ που θα τους έκαναν θεούς, τέσσερις δικαστικοί έθεσαν την υπόθεση κατ’ ευθείαν στο αρχείο ως ανάξια προσοχής; (Η πραγματικότητα είναι ότι μια αντίπαλη εταιρεία του Στάινμετζ ήθελε να εξουδετερώσει τον Παπασταύρου μέσω της ελληνικής δικαιοσύνης και να πάρει αυτή το ορυχείο.)
Και αυτό το πράγμα, το επαναφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και φωνάζει «να μας πουν για την μίζα των 2,6 εκατομμυρίων». Μιλάμε για καραγκιόζ μπερντέ. Αλλά ποιος νεοδημοκράτης θα κάτσει να τα εξηγήσει όλα αυτά μέσα στον ελάχιστο τηλεοπτικό χρόνο, ώστε να φανεί το γελοίον του πράγματος; Ευτυχώς, η δικαιοσύνη δεν κινείται ούτε με τηλεοπτικούς χρόνους, ούτε με πιασάρικες ατάκες. Κάνει την δουλειά της.
Υ.Γ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο κ. Παππάς δεν θα έχει κανένα ποινικό πρόβλημα για την συνομιλία του με τον Μιωνή. Πρόκειται καθαρά για παράνομη ηχογράφηση που δεν θα ληφθεί υπ’ όψη από κανέναν λειτουργό της δικαιοσύνης. Στο ηθικό μέρος έχει ένα προβληματάκι ο Νίκος, απέναντι και στο κόσμο γενικώς και σε μια μερίδα δικών του που δεν ήταν στα κόλπα. Αυτό το άτιμο το ηθικό πλεονέκτημα, τι μαϊμού προϊόν ήταν τελικά, έ;
