Ενώ η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το προσφυγικό - μεταναστευτικό προσπαθώντας να τηρήσει δύσκολες ισορροπίες μεταξύ των προβλέψεων των διεθνών συνθηκών που δεσμεύουν τη χώρα, των κεκτημένων της συνταγματικής μας δημοκρατίας, αλλά και του θυμού μεγάλης μερίδας πολιτών, στο χώρο της δεξιάς παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα.
Στο θέμα αυτό είναι πολύ δύσκολο να επικρατήσει η ψυχραιμία. Από τη μία πλευρά, η αριστερά, αποκαλεί ακροδεξιό οποιονδήποτε διαφωνεί με τα ανοιχτά σύνορα. Από την άλλη πλευρά - τη δεξιά - οι φωνές της ξενοφοβίας και ιδιαίτερα της ισλαμοφοβίας είναι πλέον mainstream. Μέσα σε αυτό το πολωτικό κλίμα, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει κάποια εποικοδομητική συνεννόηση. Μάλιστα, στο συγκεκριμένο ζήτημα ούτε οι φιλελεύθεροι δεν έχουν ξεκάθαρη θέση.
Πώς όμως θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μία αρχή διαλόγου που να βασίζεται στις φιλελεύθερες αρχές του ανθρωπισμού και των ατομικών δικαιωμάτων και παράλληλα να μπορεί να αποτελέσει μια κάποια αφετηρία συνεννόησης;
Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά, και να αναγνωρίσουμε πως οι ακραίες φωνές που μιλούν για λαθροεισβολείς, τζιχαντιστές και ανθρώπους ασύμβατους με το δυτικό πολιτισμό, εφαρμόζουν το παλαιότερο τρικ των λαϊκιστών. Αποδίδουν συλλήβδην σε χιλιάδες ανθρώπους απεχθή χαρακτηριστικά που ενδεχομένως να αφορούν μόνο ελάχιστους από αυτούς. Η φιλελεύθερη λοιπόν απάντηση σε αυτό το τσουβάλιασμα είναι η ξεκάθαρη απόρριψη του κολλεκτιβισμού. Μία φιλελεύθερη δημοκρατία αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπο ως άτομο. Μπορεί κάποιος να εισήλθε παράνομα στη χώρα και η πολιτεία να κρίνει πως πρέπει γι’ αυτό να επαναπατριστεί. Όμως αυτό και μόνο αυτό προφανώς δεν τον καθιστά τζιχαντιστή, ή κάποια άλλη εξωτική απειλή.
Οι Έλληνες άλλωστε έχουμε υπάρξει μετανάστες σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, αντιμετωπίζοντας μάλιστα πολλές από τις ίδιες αυτές κατηγορίες που σήμερα κάποιοι συμπατριώτες μας αποδίδουν προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη δική μας χώρα. Διαβάστε για παράδειγμα το δημοσίευμα της ομογενειακής Pappas Post που μιλά για τους διωγμούς εναντίον των Ελλήνων που έγιναν στην Όμαχα των ΗΠΑ το 1908, όταν κάποιοι από τους εκεί ντόπιους έλεγαν για τους δικούς μας προγόνους ότι "ζουν μες στη βρωμιά, προσβάλλουν τις γυναίκες, ζουν σαν κοπάδια μέσα σε τρώγλες και είναι άφραγκοι. Οι Έλληνες είναι απειλή για τον απλό εργαζόμενο."
Ο λαός μας έχει βιώσει και τη μετανάστευση και την προσφυγιά, φιλοξενούμενοι συχνά σε χώρες όπου η πλειονότητα των ανθρώπων με άλλους λαούς που είναι αλλόθρησκοι και διαφορετικοί από εμάς. Για να υπάρξει οποιαδήποτε μη - ντροπιαστική για τη δημοκρατία μας λύση στο πολύ δύσκολο αυτό ζήτημα, το πρώτο βήμα είναι να μην ξεχνάμε το σημαντικότερο απ’ όλα: ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων ρίσκαραν τη ζωή τους για να φτάσουν στις ακτές μας είναι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και αναζητούν ένα ασφαλέστερο, πιο φωτεινό και δίκαιο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Μπορεί το κράτος μας να μην έχει τη δυνατότητα ή τη θέληση να τους κρατήσει στη χώρα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τους φερόμαστε ή να τους αντιμετωπίζουμε απάνθρωπα.
Αυτή είναι, αν μη τι άλλο, μια καλή αρχή για συνεννόηση.
