Του Γιάννη Παντελάκη
Στις αναλύσεις, τα σχόλια και τις εκτιμήσεις που κάνουμε, υποτιμάμε έναν σημαντικό παράγοντα, την βλακεία. Παρότι έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση των εξελίξεων ή αρκετών από αυτές, δεν τον υπολογίζουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση την περίπτωση του ΔΟΛ αλλά και γενικότερα των σχέσεων που επιδιώκει να έχει με τα ΜΜΕ.
Η τοποθέτηση Μουλόπουλου στον ΔΟΛ δεν αποτελεί παρά την κορύφωση μιας άτσαλης-στα όρια της βλακώδους- κυβερνητικής προσπάθειας να αλώσει ένα παραδοσιακό συγκρότημα. Δεν είναι η πρώτη πράξη του έργου, αλλά μάλλον η τελευταία. Οι πρώτες πράξεις είχαν παιχτεί σε διάφορα περίεργα διαμερίσματα με τις μυστικές συναντήσεις Τσίπρα με Ψυχάρη παρουσία της περίφημης γάτας των Ιμαλαίων. Ο πρώτος διαπραγματευόταν με τον δεύτερο για υποστήριξη από τα Μέσα που έχει με αντίστοιχα ανταλλάγματα προφανώς.
Η αμηχανία στα πρωτοσέλιδα των εντύπων του συγκροτήματος την εποχή εκείνη-άλλοτε φιλικά, άλλοτε επιθετικά- έκανε φανερό ότι η διαπραγμάτευση είχε προβλήματα και δεν πήγαινε καλά.
Υποθέτω ότι θα πήγαινε καλά. Και ο Τσίπρας κέρδιζε την εύνοια του συγκροτήματος, όπως κέρδισε την εύνοια άλλων. Και ξαφνικά, τα πρωτοσέλιδα γινόντουσαν ...κόκκινα. Πόσοι θα αγόραζαν αυτά τα έντυπα δεν τους απασχολούσε ; Πόση αξιοπιστία-άρα και απήχηση-θα έχαναν τα έντυπα, δεν το σκέφτηκαν; Ότι οι αναγνώστες παραδοσιακών εντύπων γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από κάθε λέξη που γράφεται και θα κατανοούσαν αμέσως τι παίχτηκε ήταν τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό; Ότι ενδεχόμενη άλωση ενός συγκροτήματος από την κυβέρνηση, θα είχε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα για την κυβέρνηση αποτελέσματα, δεν πέρναγε από το μυαλό τους;
Τα παραδοσιακά συγκροτήματα, βρίσκονται σε κατάσταση παρακμής και έχουν μειώσει δραματικά την επιρροή τους. Και μια κυρίαρχη αιτία είναι η κατά καιρούς ταύτιση τους με συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τα οποία τα οδηγούσαν σε αλλαγή πολιτικής στάσης. Μεγάλες ομάδες αναγνωστών αντιλαμβανόντουσαν τις κυβιστήσεις και δεν πήγαιναν πια στα περίπτερα. Ή πηγαίναν για μια άλλη επιλογή. Ας έρθουμε στο σήμερα με μια δεύτερη υπόθεση. Ο Μουλόπουλος-που έστειλε η κυβέρνηση-καταφέρνει με κάποιο τρόπο, να σώσει οικονομικά το συγκρότημα το οποίο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει περίπτωση οι εναπομείναντες αναγνώστες να συνεχίσουν να τα αγοράζουν όταν γνωρίζουν αυτή την εξέλιξη; Και αν τα έντυπα αυτά τα διάβαζαν θεαματικά λιγότεροι αναγνώστες-αφού πολλοί θα τα εγκατέλειπαν-θα είχε αυτό κανένα νόημα για την κυβέρνηση;
Όπως φαίνεται, συχνά η εξουσία ζαλίζει και παράλληλα προκαλεί ενός είδους πολιτική μυωπία. Δεν βλέπουν το αυτονόητο. Ο,τι ο εξόφθαλμος έλεγχος των ΜΜΕ από μια κυβέρνηση, έχει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Η πραγματικότητα αυτή, φάνηκε και με τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν το θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Βλακωδώς πάλι και με εξόφθαλμο τρόπο, προσπάθησαν να δημιουργήσουν δικούς τους καναλάρχες ή να φέρουν με το μέρος τους κάποιους από τους υπάρχοντες. Έχασαν παταγωδώς.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έδειξαν όχι βλακώδη, αλλά ερασιτεχνική συμπεριφορά στις σχέσεις τους με τα ΜΜΕ, δεν μπορεί να μην γνωρίζουν πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση πολλά παλιότερα παραδείγματα. Τότε που πολλές κυβερνήσεις επιχειρούσαν να δημιουργήσουν την δική τους διαπλοκή ή να αποκτήσουν σχέσεις με την υπάρχουσα, αλλά πάντα έχαναν. Βλακωδώς...
Υ.Σ. Το συγκρότημα και τα Μέσα που έχει πρέπει να σωθούν, όχι για να διασωθεί ο χρεοκοπημένος ιδιοκτήτης τους. Ούτε επειδή υπάρχει ενός είδους συναδελφική αλληλεγγύη για τους περισσότερους από 500 εργαζόμενους. Πρέπει να σωθεί γιατί η υπόθεση αφορά στην υπόθεση της δημοκρατίας η οποία για να λειτουργεί καλύτερα, έχει ανάγκη από όσο το δυνατότερο περισσότερες φωνές. Αρεστές ή μη…
