Του Δημήτρη Καμπουράκη
Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις τραπέζι σε μαγαζί, ήταν όλα κλεισμένα από νωρίς. Στους δρόμους χαμός από αυτοκίνητα, μάταιο κάθε ψάξιμο για παρκάρισμα στους δρόμους. «Χα! Η κρίση ξεπεράστηκε, δεν το βλέπετε;» θριαμβολόγησε ο Συριζαίος φίλος μου. Υποχρεώθηκα να συμφωνήσω: «Πράγματι, υπάρχει μια αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα. Αλλά για ποιο πράγμα;»
Θυμάται κανείς το περιρρέον κλίμα στις γιορτές του 2014, όταν είχε γίνει πια φανερό ότι η χώρα οδεύει σε πρόωρες εκλογές και ότι το «παλιό πολιτικό σύστημα» ετοιμάζεται να παραδώσει; Θυμάται κανείς την διάθεση του κόσμου, τις βδομάδες πριν το δημοψήφισμα; Δεν ήταν απλώς γιορτινό και αισιόδοξο, ήταν θριαμβικό. Είχε μήπως αλλάξει τίποτα από τα οικονομικά του κοσμάκη; Είχαν βρει ξαφνικά χρήμα οι άνθρωποι κι ένιωθαν τόσο χαρούμενοι; Είχε γίνει κάτι που τον απάλλασσε από τα χρέη ή τα άγχη του; Όχι βέβαια, απλώς πλανιόταν στην ατμόσφαιρα η ελπίδα ότι οσονούπω κάτι αλλάζει.
Η ελπίδα, ξέρετε, είναι ανεκτίμητο πολιτικό μέγεθος. Μεγάλος μάγκας όποιος καταφέρει να καβαλήσει το άυλο κύμα της και να αρμενίσει πάνω στο αφρό του, αλίμονο σε εκείνον που θα βρεθεί από κάτω του. Ο πρώτος θα βγει όρθιος, νικητής και τροπαιούχος στην παραλία καταχειροκροτούμενος από τους λουόμενους, ο δεύτερος θα ξεβραστεί άπνους και καταχτυπημένος στα διπλανά βράχια μην περιμένοντας βοήθεια από πουθενά.
Όχι, δεν υπονοώ ότι τα ταβερνεία είναι γεμάτα κόσμο και οι δρόμοι γεμάτοι αμάξια επειδή επίκειται η πρωθυπουργοποίηση του Κυριάκου. Όχι, χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά για να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Αυτό το «ξεπέταγμα» του κόσμου προς την διασκέδαση συμβαίνει διότι οι Έλληνες αποφάσισαν ότι δεν θα πεθάνουν από κατάθλιψη και διότι η αγορά προσάρμοσε πια τις τιμές της στο χαμηλό καταναλωτικό επίπεδο του κοινού. Η βελτιωμένη όμως γενική διάθεση του κόσμου οφείλεται ολοκάθαρα στην βεβαιότητα της επερχόμενης απαλλαγής.
Ας μην υποτιμά κανείς την πολιτική δύναμη της αίσθησης ότι «κάτι αλλάζει». Ας μην κλείνει κανείς τα μάτια μπροστά στην ψυχολογική ανάταση που δημιουργεί η σιγουριά ότι «φεύγουν αυτοί που μας έπρηξαν». Και ποτέ μα ποτέ μην θεωρεί κανείς ανεπαρκή πολιτική πρόταση το «ως εδώ και μη παρέκει». Φτάνει και περισσεύει για να γκρεμίσει πανίσχυρους πολιτικούς οργανισμούς και να κονιορτοποιήσει κραταιές εξουσίες. Το άθροισμα μικρών-μικρών απογοητεύσεων στο μυαλό του κάθε πολίτη μπορεί να μην συγκροτεί ολοκληρωμένη πρόταση για μια νέα επερχόμενη εξουσία, είναι όμως επαρκέστατο για να κατεδαφίσει την παλιά.
Το 'χουμε ξαναζήσει. Το γκρέμισμα του παλιού και ενοχλητικού, δεν έχει ως προϋπόθεση την απόλυτη αποδοχή του καινούριου που έρχεται. Ο απλός άνθρωπος σκέφτεται αλλιώς, ειδικά στις εκλογές: Ας χαρούμε τώρα με την κατεδάφιση και μετά βλέπουμε τι θα ανεγερθεί στην θέση του…
