Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι κάτι μάθαμε από την πολυετή κρίση. Έσφαλα! Γράφει μία κυρία στα social media: «Επειδή ήδη ξεκίνησαν το παραμύθι για καμμένη γη, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ άφησαν 300 δισ. χρέος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει 24 δισ. αποθεματικό. Επιστρέφουν για να μας ρημάξουν και πάλι». Παλεύοντας καθημερινά με το τέρας του οικονομικού αναλφαβητισμού, κερδίζει πάντα το τέρας. Ακριβώς επειδή η βλακεία είναι ανίκητη!
Μην προσπαθήσετε να εξηγήσετε τα 300 δισεκατομμύρια του χρέους και το αποθεματικό που η ίδια αναφέρει. Δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση. Αλλά το γεγονός ότι η κυρία αυτή πιστεύει στα αλήθεια ότι το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μία χώρα που χρωστούσε 300 δισεκατομμύρια ευρώ και ότι τώρα δεν τα οφείλει και έχει και επιπλέον 24 δισεκατομμύρια ευρώ στο σεντούκι. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα 4,5 χρόνια δημιούργησε πλούτο 324 δισεκατομμυρίων ευρώ! Και πάλι μην προσπαθήσετε να της εξηγήσετε τα αυταπόδεικτα. Θα αποδειχτεί χαμένος χρόνος. Σκεφτείτε, όμως, ότι η κυρία αυτή πραγματικά πιστεύει αυτά που γράφει. Τα εννοεί! Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιογράφος!
Μία εβδομάδα πριν τις Ευρωεκλογές τους ακούγαμε να υποστηρίζουν ότι οι δικές τους δημοσκοπήσεις τους έδειχναν να είναι 2 μονάδες μπροστά από τον Κυριάκο, ότι η χώρα απολαμβάνει περίοδο ευημερίας και ανάπτυξης. Αρχικά πιστεύαμε ότι ήταν ένα από τα συνηθισμένα παιγνίδια που κάνουν τα κόμματα, όταν προσπαθούν να διαχειριστούν την ήττα τους. Τι στο καλό, τις ίδιες δημοσκοπήσεις έβλεπαν όλοι...
Κάναμε λάθος! Δεν μας κορόιδευαν. Αυτά που έλεγαν τα πίστευαν! Δεν ήταν προϊόν μιας εκστρατείας παραπληροφόρησης. Κι αυτό είναι πραγματικά πιο επικίνδυνο! Αποδεικνύεται ότι είναι κάτι χειρότερο από ψεύτες και ανίκανοι. Είναι άκρως επικίνδυνοι, επειδή ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν! Αποδεικνύεται ότι η ζημιά του 2015 δεν έγινε τυχαία. Τα ατυχήματα εξακολουθούν να είναι πιθανά, επειδή πιστεύουν ότι μπορούν να πέσουν από το αεροπλάνο, χωρίς αλεξίπτωτο από τα 10.000 πόδια και να σταθούν όρθιοι στο έδαφος στα πόδια τους. Ούτε στον κόσμο των καρτούν...
Μιλάμε για τον πιστό κομματικό στρατό του Αλέξη. Γι'' αυτούς που ζουν με τα λεφτά των φορολογουμένων, διορισμένοι στο δημόσιο. Γι'' αυτούς που πληγώνουν τα δάκτυλά τους στο πληκτρολόγιο για να πάρουν τα 0,60 λεπτά του ευρώ. Μιλάμε για τους λίγους που κάθισαν στο σβέρκο ενός κουρασμένου λαού, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Οι πολλοί άρχισαν να τους εγκαταλείπουν. Διότι η δική τους ζωή, η ζωή των πολλών, δεν έχει καλυτερεύσει. Και συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν με την δική τους δυστυχία να «πληρώνουν» τα κομματόσκυλα του Αλέξη ή του οποιοδήποτε Αλέξη ή της Φώφης ή του Κυριάκου. Αυτοί οι πολλοί, λοιπόν, δεν ενδιαφέρονται πλέον για το αφήγημα του στρατού των 0,60. Του κάθε στρατού.
Οι πολλοί θέλουν να βελτιωθεί η ζωή τους. Και ξέρουν πλέον ότι οι ονειρώξεις των ιδεοληπτικών δεν είναι ο σωστός δρόμος. Γι'' αυτό και έπαψαν να τους ακούνε. Έχουν κλείσει τα αφτιά τους απέναντι στα 0,60. Θα ακούσουν τον Κυριάκο; Ο κόσμος αυτός είναι κουρασμένος από την κρίση, αγανακτισμένος από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και δεν πιστεύει εύκολα. Γι'' αυτό και ο Κυριάκος είναι μετρημένος στα λόγια του. Επειδή ο ίδιος αντιλαμβάνεται πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και πόσο δύσκολο αντίστοιχα θα είναι το έργο του.
Θα μπορούσα να πω στην φίλη που έγραψε το περίφημο tweet περί καμμένης γης, χρέους και αποθεματικού ότι με αυτά και με εκείνα κοντεύουν να καούν και τα τελευταία εγκεφαλικά μας κύτταρα. Από την άλλη, στην φιλελεύθερη δημοκρατία έχει δικαίωμά να πιστεύει ό,τι θέλει. Ακόμη κι ότι η γη είναι επίπεδη! Η Ελλάδα του αύριο δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις. Δεν μπορεί να ακολουθήσει την πρακτική του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Αν η χώρα αυτή προχωρήσει, το λαμπρό της μέλλον θα αφορά τους πάντες, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν. Ακόμη και τα παιδιά που αμείβονται από τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ με 0,60 λεπτά του ευρώ για κάθε tweet, προκειμένου να πλήξουν τους «εχθρούς» τους. Αυτή η Ελλάδα των διακρίσεων, η Ελλάδα που είναι χωρισμένη σε εχθρούς και φίλους δεν μας αφορά! Μας αφορά, όμως, η καταπολέμηση του οικονομικού αναλφαβητισμού. Να μπορούμε, τουλάχιστον, να αντιλαμβανόμαστε όλοι τι σημαίνει χρέος και τι ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε, αλλά είναι ανάγκη να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
