Του Γιάννη Παντελάκη
Η Le Pen είπε πως πλησιέστερο με το Εθνικό Μέτωπο Ελληνικό κόμμα, είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Ο Καμμένος είναι πολιτικός φίλος με τον Dupont τον οποίο η Le Pen αν εκλεγεί, θα ορίσει πρωθυπουργό. Το κόμμα του Dupont ανήκει στην ίδια ευρωομάδα με εκείνο του Καμμένου. Είναι οι ΑΝΕΛ ακροδεξιοί όπως αναδεικνύει αυτή η εξίσωση και στο παρελθόν έχουν παραδεχτεί (παρότι τώρα σιωπούν) και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κάποιος που το αμφισβητεί: «Σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα τους ΑΝΕΛ ακροδεξιό κόμμα» (Τσίπρας).
Όλα αυτά προκαλούν μια πολιτική σύγχυση, η οποία μπορεί να αποκτήσει και επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Παρότι είναι ξεκάθαρο ποιοι εκφράζουν την ακροδεξιά στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι και δεν αποτελούν μόνο αυτόνομες συλλογικές παρουσίες. Δεν είναι δηλαδή μόνο η ακραία μορφή των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ούτε η πιο ήπια όπως οι ΑΝΕΛ. Υπάρχουν και οι ακροδεξιές παρουσίες στο εσωτερικό άλλων κομμάτων με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Βορίδη με το τσεκουράτο παρελθόν. Το πρόβλημα αρχίζει και μεγεθύνεται από την στιγμή που δίνεται νομιμοποιητική πολιτική βάση στις εκφράσεις αυτές.
Η πιο ενδεικτική από αυτές είναι η συνεργασία των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος με πρωτοστάτη τον ίδιο τον πρόεδρό του και πρωθυπουργό της χώρας εδώ και καιρό επιχειρεί ένα πολιτικό ξέπλυμα των ΑΝΕΛ. Όχι μόνο με την προαναφερόμενη φράση Τσίπρα, αλλά κυρίως με τη διακαή επιθυμία του από τον Ιανουάριο του 2015 να συνεργαστεί με τον Καμμένο. Ακόμα και αν υποθέσουμε χάριν εργασίας, πως η συνεργασία αυτή αποτελούσε μια αναγκαιότητα γιατί ήταν δυο μη μνημονιακά κόμματα, από τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς το επιχείρημα αυτό ακυρώθηκε. Είναι δυο κόμματα του μνημονιακού τόξου και μάλιστα όπως δείχνει η τελευταία συμφωνία με τους δανειστές, έτοιμα να υπογράψουν όσα μνημόνια χρειαστεί αρκεί να διατηρηθούν στην εξουσία.
Ο ορισμός της ακροδεξιάς δεν αποτελεί μια ασαφή έννοια που χωράει περισσότερες από μια εξηγήσεις. Έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά που διαπνέονται από έντονο λαϊκισμό και αφορά σε εφαρμοσμένες πολιτικές. Οι ΑΝΕΛ τα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, κατά καιρούς έχουν εκφράσει θέσεις ξενοφοβικές, μισαλλόδοξες, ευρωσκεπτικιστικές, αντισημιτικές, ομοφοβικές. Αλλά και στην καθημερινή πολιτική, έχουν αρνηθεί την ιθαγένεια σε παιδιά ξένων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, έχουν εναντιωθεί στο νομοσχέδιο κατά των διακρίσεων λόγω φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ., δεν θέλουν το σύμφωνο συμβίωσης κ.ο.κ.
Η Le Pen έχει δίκιο όταν λέει ότι το συγγενές σ'' αυτήν ελληνικό κόμμα είναι οι ΑΝΕΛ. Και η αλήθεια είναι, πως και αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις κατ'' ιδίαν συζητήσεις τους παραδέχονται τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του κυβερνητικού τους εταίρου. Ποιούν τη νήσσαν ωστόσο για να μην χαλάσει αυτή η συνεργασία που τους διατηρεί στην πολυπόθητη και πολλαπλά ωφέλιμη εξουσία. Με τον τρόπο αυτό όμως, νομιμοποιούν πολιτικά μια έκφραση που οι καιροί θέλουν να βρίσκει ισχυρή αποδοχή σε μεγάλες πληθυσμιακά ομάδες χωρών της Ευρώπης.
Η Le Pen, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν γνωρίζω αν οι ΑΝΕΛ θα επιβιώσουν πολιτικά στο μέλλον για να εκφράσουν σε μεγαλύτερη έκταση την ελληνική εκδοχή της Le Pen ή και του Trump ακόμα. Γνωρίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική αγαστής συνεργασίας και αποδοχής των ΑΝΕΛ, θα έχει βοηθήσει προς μια τέτοια αποκρουστική πορεία...
