Του Σάκη Μουμτζή
Η υπόθεση είναι λίγο-πολύ γνωστή. Μια εταιρεία, η NCH Capital, θέλει να κτίσει ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα, με τουριστικό χωριό και μαρίνα στην Κασσιόπη. Το ύψος της επένδυσης βρίσκεται περίπου στα 150 εκατομμύρια ευρώ.
Μετά από αλλεπάλληλες προσφυγές φορέων και κατοίκων, που όλες απορρίφθηκαν, επί τέλους η επένδυση -που δρομολογήθηκε από το 2012- βρέθηκε στην τελική της φάση. Απέμεινε μόνον η έγκριση, από τον νεοσύστατο Δήμο Βόρειας Κέρκυρας, της υψομετρικής μελέτης κοινοχρήστων δρόμων. Το δημοτικό συμβούλιο όμως κωλυσιεργεί.
Έτσι, ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης αφαίρεσε την συγκεκριμένη αρμοδιότητα -για μεγάλες επενδύσεις- από την τοπική αυτοδιοίκηση και την ανέθεσε στην κεντρική κυβέρνηση, ώστε η οικοδομική άδεια να εκδοθεί τάχιστα.
Το ίδιο είχε κάνει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το γήπεδο της ΑΕΚ, το 2017.
Είναι γεγονός, που πρέπει να μας προβληματίσει, πως πολλές φορές οι τοπικές κοινωνίες στέκονται εμπόδιο στην εφαρμογή κεντρικών κυβερνητικών επιλογών που έλαβαν την έγκριση των πολιτών. Το ερώτημα είναι : από πού αντλούν αυτό το δικαίωμα; Πώς ένας περιορισμένος αριθμός πολιτών μπορεί να ματαιώσει ένα έργο που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας; Μπορούν τα τοπικά μικροσυμφέροντα να επιβληθούν σε μια πολιτική απόφαση που έλαβε την έγκριση της πλειοψηφίας των πολιτών στις εθνικές εκλογές;
Ήταν ξεκάθαρο, εδώ και πολύ καιρό, πως η Νέα Δημοκρατία, εφ' όσον γινόταν κυβέρνηση θα ξεμπλόκαρε μεγάλες επενδύσεις που είχαν παγώσει λόγω των ιδεοληψιών των τότε κυβερνώντων και λόγω αντιτιθέμενων επιχειρηματικών συμφερόντων. Συνεπώς, το δημοτικό συμβούλιο της Βόρειας Κέρκυρας γνώριζε πως στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας ήταν και η ολοκλήρωση της επένδυσης στην Κασσιόπη.
Και όταν η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση εφάρμοσε το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε. Κανένας δήμαρχος και καμιά τοπική κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο πρόγραμμα μιας κυβέρνησης που μόλις εκλέχτηκε.
Αυτήν την εγωιστική συμπεριφορά των τοπικών κοινωνιών την βλέπουμε και σε άλλα ζητήματα, όπως των κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων. Κανένας δήμος δεν δέχεται να κατασκευαστούν στην δική του περιοχή. Έτσι, φτάσαμε στο σημερινό σημείο να στοιβάζονται στα νησιά του Βορείου Αιγαίου χιλιάδες μετανάστες.
Η πολιτεία ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσει τις αρμοδιότητες που έδωσε στις τοπικές κοινωνίες, στα πλαίσια της αποκέντρωσης. Πολλές φορές αυτές κάνοντας κατάχρηση των εξουσιών τους, στάθηκαν εμπόδιο σε κυβερνητικές πολιτικές.
Τις αρμοδιότητες αυτές δεν τις έδωσαν οι κυβερνήσεις για να υπονομεύουν το έργο τους, αλλά για επιταχύνουν τις διαδικασίες με την συμμετοχή των κατά τόπους πολιτών. Αντί να γίνει αυτό, σε αυτές τις αρμοδιότητες βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δράσουν διάφοροι οικολόγοι, αριστερούληδες και άλλοι «περίεργοι» οπαδοί τού να μην γίνει τίποτα.
Τα έχουμε ζήσει.
Στο βαθμό που αυτό το μέτρο έχει αποτύχει, ας συρρικνωθεί και σταδιακά να εξαλειφθεί. Ας επανέλθουν μια σειρά από εκχωρηθείσες αρμοδιότητες ξανά στην κεντρική κυβέρνηση. Είναι αδιανόητο ο κάθε δήμαρχος να ασκεί την μικροπολιτική του σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας ή της Εθνικής Ασφάλειας.
Προχθές ο Άδωνις Γεωργιάδης εντόπισε το πρόβλημα, έδωσε την λύση και η συγκεκριμένη οικοδομική άδεια θα εκδοθεί, επί τέλους, μετά από οκτώ χρόνια καθυστερήσεων.
Θα μου πείτε και τι είναι οκτώ χρόνια. Άλλοι περίμεναν δεκαπέντε χρόνια και έτρεχαν να μαζέψουν 28.000 υπογραφές για να ολοκληρωθεί η επένδυση τους.
