Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θυμίζει μπακάλη της δεκαετίας του 1950, που κάθεται στο βάθος του καταστήματος του, πίσω από την επιγραφή «Εδώδιμα – Αποικιακά» και κάνει ταμείο εισπράττοντας από τις πωλήσεις όλης του της πραμάτειας, που βρίσκεται αραδιασμένη μέσα σε σακούλες και τελάρα. Πραμάτεια, που βρίθει αγανάκτησης, θυμού, αντίδρασης, λαϊκισμού και ανορθολογισμού.
Με τη λογική του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», ανασύρονται εμπορεύματα, που είτε έχουν ξεπεραστεί, είτε έχουν λήξει. Εμπορεύματα ισχυρής συναισθηματικής και ψυχολογικής έντασης, που κινητοποιούν, με ευκολία αντανακλαστικές αντιδράσεις.
Οι επιλογές των λέξεων και των εκφράσεων, θα ήταν ομολογουμένως επιτυχημένες σε κάποια άλλη φάση του πολιτικού σκηνικού. Αν δηλαδή δεν είχε προηγηθεί η διακυβέρνηση της χώρας από το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, που κατάφερε να αποδομήσει τόσο το αφήγημα τους αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, όσο και την πομπώδη υποσχεσιολογία, για ρίξεις, για σκισίματα μνημονίων, για κόντρες με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, για επιλογές τύπου Βενεζουέλας και για σύγκρουση με τον καπιταλισμό.
Σήμερα πλέον, οι επιλογές των λέξεων και των εκφράσεων από την πλευρά του αντιπολιτευτικού λόγου, προκαλούν θόρυβο, αλλά έχουν βραχύ βίο. Κάνουν ίσως για συνθήματα, αλλά αδυνατούν να συνθέσουν έναν στοιχειώδη θετικό λόγο ή ένα βιώσιμο αφήγημα για το αύριο. Η μονότονη αντίδραση στα πάντα, μπορεί να ενθουσιάζει, αλλά στερείται συνέχειας. Η μονότονη άρνηση και το μονότονο «όχι», όταν δεν συνοδεύεται από μια φωτεινή και θετική διέξοδο, προκαλεί μεγαλύτερη δυσαρέσκεια. Διότι οι πολίτες έχουν ανάγκη να βλέπουν και τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Και δεν μπορούν να παραμένουν συσπειρωμένοι γύρω από τη σημαία του αρνητισμού.
Έτσι, τα έστω και λιγοστά σημάδια αισιοδοξίας, που καταφέρνει να περάσει η επικοινωνιακή ομάδα της κυβέρνησης, δείχνουν ότι είναι επαρκή για να συγκρατείται ένα θετικό κοινωνικό momentum. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να περάσει επικοινωνιακά όλους τους θετικούς απολογισμούς των επιτυχιών της μέχρι τώρα, μαζί με τις σημαντικές ευκαιρίες που ανοίγονται μέσα από το «Ελλάδα 2.0», τότε είναι σίγουρο ότι οι φωνές για τις επιτάξεις, την καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων, τις μάσκες, την τηλεκπαίδευση, την τηλεργασία, τα εμβόλια, τα «θα λογαριαστούμε μετά», τη χούντα, το αστυνομικό κράτος, τα τσιμέντα της Ακρόπολης και για ότι άλλο κατεβάζει σε ευκαιριακή βάση ο ΣΥΡΙΖΑ από το ληγμένο εμπόρευμα του, θα εκτονώνονται και θα εξανεμίζονται ακόμα ταχύτερα.
Ένα τεράστιο επικοινωνιακό αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ανάρτηση στο Facebook, που έκανε το στέλεχος που χειρίζεται τον σχετικό λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα. Η ανάρτηση με αφορμή την κίνηση δημιουργίας κλειστής λίγκας από ορισμένες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, ξεπέρασε κάθε προσδοκία αστειότητας. Ο καταγγελτικός της λόγος, μαζί με την επιλογή της θεματολογίας της παραπέμπει σε έκθεση ιδεών μαθητών του Δημοτικού σχολείου.
«Με την κίνηση δώδεκα πλούσιων ποδοσφαιρικών ομάδων να ιδρύσουν κλειστή λίγκα, επιβεβαιώνεται μια αρχή που δυστυχώς δεν καθοδηγεί μόνο το ποδόσφαιρο αλλά σχεδόν κάθε πτυχή του σημερινού κόσμου. Η αρχή της απληστίας των ισχυρών και του χρήματος.
Πρόκειται για την ίδια αρχή που η επικράτησή της με τις πατέντες και τα «παιχνίδια» των εμβολίων προκαλεί χιλιάδες θανάτους.
Την ίδια αρχή που καταδικάζει δισεκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την απόγνωση, ενώ η ελίτ πολλαπλασιάζει τα κέρδη της.
Την ίδια αρχή που καταστρέφει το περιβάλλον, τη φύση, τη γη, με τις ασύδοτες πρακτικές που επιβάλλει.
Την ίδια αρχή που υπονομεύει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των κερδών.
Συνεπώς, το θέμα σήμερα δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά ο κόσμος που ζούμε. Ο κόσμος που οφείλουμε να αλλάξουμε.
Πολεμώντας την απληστία με τη συμμετοχή και τη δημοκρατία. Στην καθημερινότητά μας, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στο ποδόσφαιρο. Παντού!
Να μην αφήσουμε τις τύχες μας και τον κόσμο στα χέρια εκείνων που βάζουν τα κέρδη πάνω από τη ζωή».
Από τις ποδοσφαιρικές ομάδες, μέχρι τις πατέντες και τα εμβόλια. Από τη φτώχεια και την απόγνωση, μέχρι τις καταγγελίες περί ελίτ. Από την καταστροφή του περιβάλλοντος, μέχρι τον κόσμο που πρέπει να αλλάξει. Από την απληστία, μέχρι τη δημοκρατική συμμετοχή. Όλα μπήκαν στο ιδεοληπτικό μίξερ. Ωστόσο, το αποτέλεσμα, μόνο θυμηδία προκαλεί.
Το γεγονός ότι η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, διολισθαίνει διαρκώς, εκτός και αν πρόκειται περί συνειδητής εσωκομματικής υπονόμευσης από την πλευρά των δελφίνων, που θεωρούν ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί καμένο χαρτί, δεν θα πρέπει να εφησυχάζει την κυβέρνηση.
Το πολιτικό παιχνίδι, έχει μετατοπιστεί στις νεαρότερες ηλικίες που δεν γνωρίζουμε κατά πόσο καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Οι νεαρότερες ηλικίες είναι πιο ευεπίφορες σε συνθήματα άρνησης, παρά σε λογικές σύνθεσης. Ακούν περισσότερο συνθήματα για «το σήμερα» και λιγότερο για «το αύριο».
Πιθανότατα δεν πείθονται, αλλά αντίθετα διασκεδάζουν με την ανάρτηση στον λογαριασμό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχει ξεφύγει από κάθε λογικό συνειρμό και επαγωγική σκέψη. Όμως δεν αρκεί οι νέοι ψηφοφόροι, να περιφρονούν τη συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι νέοι ψηφοφόροι θα πρέπει να πειστούν για την ορθότητα των κυβερνητικών παρεμβάσεων. Θα πρέπει να κατανοήσουν το τι σημαίνει το «Ελλάδα 2.0» γι’ αυτούς. Για τις σπουδές τους, για το μέλλον τους, για τις δυνατότητες που ανοίγονται και για τις προοπτικές τους. Άλλωστε το «Ελλάδα 2.0», σε αυτούς θα στηριχθεί και σε αυτούς θα καταλήξει. Θα πρέπει επίσης, οι νέοι να πειστούν για τις σημαντικότατες αλλαγές που φέρνει το εργασιακό νομοσχέδιο, στη εργασιακή και προσωπική ζωή τους.
Το γεγονός ότι η αντιπολίτευση αδυνατεί να αρθρώσει ένα δημιουργικό λόγο για το μέλλον, αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο επικοινωνίας στην κυβέρνηση. Η ευκαιρία βρίσκεται στα χέρια της. Απομένει να βρεθεί ένας ευφυής και αποτελεσματικός τρόπος προσέγγισης των νέων. Διότι ο σημερινός, είναι ξεπερασμένος.
