Η 8η Μαρτίου είναι η ημέρα των δικαιωμάτων για τις γυναίκες. Γυναίκες που παρά τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούν στην χώρα εμμένουν και επιμένουν με πείσμα για την επίτευξη των στόχων τους είτε εργασιακών, είτε ακαδημαϊκών.
Για την ιστορία, το πρώτο κείμενο για την «Διεκδίκηση των δικαιωμάτων των γυναικών» της Μαίρη Γουόλστονκραφτ (Heywood, 2007) γράφτηκε το 1792 με βάση το υπόβαθρο της Γαλλικής Επανάστασης. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, το γυναικείο κίνημα είχε αποκτήσει έναν κεντρικό στόχο: την εκστρατεία για το γυναικείο δικαίωμα ψήφου.
Στην Ελλάδα το 2021, οι ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι γυναίκες είναι ελάχιστες στον ακαδημαϊκό χώρο και στην πολιτική. Στον ακαδημαϊκό χώρο παρατηρείται έλλειψη των γυναικών σε υψηλόβαθμες θέσεις.
Οι γυναίκες πανεπιστημιακοί αποτελούν μειοψηφία τόσο στον διεθνή χώρο όσο και στην Ελλάδα και η πρόοδός τους στην επιστημονική σταδιοδρομία είναι πιο αργή από εκείνη των ανδρών μελών ΔΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μόνο μια γυναίκα κατείχε καθηγητική έδρα στο Πανεπιστήμιο του Harvard. Επίσης, στην περίπτωση των τμημάτων των Πανεπιστημίων Berkeley, Chicago, Columbia, Harvard και Michigan, που εξειδικεύονται στις κοινωνικές επιστήμες δεν υπήρχαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 γυναίκες ανάμεσα στα καθηγητικά τους μέλη.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπογραμμίζει ότι σε κάθε μεγάλη κρίση τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες και οι οικονομικά αδύναμοι γεγονός που επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά. Στον χώρο της πολιτικής, η οικονομική κρίση επηρεάζει και την συμμετοχή των γυναικών. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η λύση είναι η επίτευξη του στόχου της ίσης συμμετοχής των γυναικών και των ανδρών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, θα επιφέρει την ισορροπία, η οποία θα αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια τη σύνθεση της κοινωνίας που είναι απαραίτητη, ώστε να ενδυναμωθεί η δημοκρατία και να προωθηθεί η ορθή λειτουργία της τελευταίας.
Καθόλου αμελητέο δεν θα πρέπει να είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά έχει γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, όμως ο δρόμος είναι μεγάλος με δεδομένο, ότι στο Υπουργικό Συμβούλιο είναι λίγες οι γυναίκες. Άξιο αναφοράς είναι, πως οι σεξιστικές επιθέσεις εντός του ελληνικού Κοινοβουλίου είναι σύνηθες φαινόμενο. Καθόλου τυχαία δεν είναι και τα διαρκή χτυπήματα κάτω από την μέση για τις γυναίκες που ανέλαβαν υπουργικές θέσεις είτε ανάλογα αξιώματα. Παραδείγματα αποτελούν η υπουργός Νίκη Κεραμέως αλλά και η βουλεύτρια Κατερίνα Μονογυιού.
Ο προορισμός στον δρόμο προς την ισότητα αργεί. Το ζήτημα είναι οι γυναίκες να μην σταματήσουν να διεκδικούν τα δικαιώματα αλλά και τα αξιώματα που τους αξίζουν ανάλογα με το βιογραφικό και την επαγγελματική τους εμπειρία.
*Η Αντωνία Ρηγάτου είναι Δημοσιογράφος και Αναλύτρια στο Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Αναλύσεων. Επίσης, είναι διπλωματούχος στη «Σύγχρονη Δημοσιογραφία» στο ΕΑΠ και πτυχιούχος «Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων» στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Τέλος, έχει βραβευτεί από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και έχει λάβει υποτροφίες Αριστείας.
