Tου Τάσου Ι. Αβραντίνη
Πριν από μερικά χρόνια είχε προβληθεί από το BBC έρευνα για την ανεργία στη Γαλλία. Το συμπέρασμα της έρευνας ήταν ότι η βασική αιτία της μεγάλης ανεργίας στη χώρα αυτή (κοντά στο 10%) ήταν η πολύπλοκη και υπερπροστατευτική για τους εργαζόμενους εργατική νομοθεσία. Απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων του BBC, oι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι της επιθεώρησης εργασίας αντέτειναν ότι σημασία για αυτούς είχε ο... άνθρωπος και όχι οι αριθμοί.
Στην πραγματικότητα, βεβαίως, οι αριθμοί αποδείκνυαν ότι το μόνο που δεν ενδιέφερε τους συνδικαλιστές και τους εκπροσώπους της γραφειοκρατίας του υπουργείου Εργασίας ήταν ο «άνθρωπος». Οι ασφυκτικές αυτές ρυθμίσεις ανάγκαζαν τις επιχειρήσεις να προχωρούν μόνο στις απολύτως αναγκαίες προσλήψεις, ενώ καταδίκαζαν χιλιάδες ανθρώπους σε μακροχρόνια ανεργία. Αυτά για τη Γαλλία, στην περίπτωση της Ελλάδας τα πράγματα είναι ακόμη πιο άσχημα.
Παρακινούμενος από την έρευνα ανέτρεξα στη νομική βιβλιοθήκη μου και συνέκρινα το μέγεθος ενός σύγχρονου κώδικα εργατικής νομοθεσίας με εκείνο της εργατικής νομοθεσίας του 1976 (την κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας του Ευάγγελου Δημητρακόπουλου, που ήταν το πιο παλιό σχετικό βιβλίο που βρήκα). Παραθέτω τα αποτελέσματα:
Το σύνολο της εργατικής νομοθεσίας το 1976 αριθμούσε κατά προσέγγιση 108.000 λέξεις και παρετίθετο σε 660 σελίδες. Το 2019 οι διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας ξεπερνούν τις 500.000 λέξεις και τις 2.100 σελίδες.
Ζύγισα το βιβλίο του 1976 και είχε βάρος 400 γραμμάρια, ένα αντίστοιχο σύγχρονο (δίτομο) έργο φθάνει τα 2 κιλά και 300 γραμμάρια.
Το 1976 το ποσοστό της ανεργίας ήταν 2,4% (ποσοστό στην ουσία πλήρους απασχόλησης), ενώ σήμερα αγγίζει το 18,5%.
Από το 1976 μέχρι σήμερα χιλιάδες προστατευτικές διατάξεις για τους εργαζόμενους προστέθηκαν στην ελληνική εργατική νομοθεσία. Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι αυτές υπήρξαν θετικές γι' αυτούς. Στην πραγματικότητα, όμως, οι επιπτώσεις τους ήταν εφιαλτικές τόσο για όσους υποτίθεται ότι προστάτευαν όσο και για την ελληνική οικονομία. Οι λόγοι είναι απλοί, διότι το αυστηρότατο και δαιδαλώδες εργασιακό πλαίσιο:
? Αποτρέπει τους εργοδότες να προσλαμβάνουν εύκολα προσωπικό και να αυξάνουν τις απολαβές των ήδη εργαζομένων, όταν γνωρίζουν πολύ καλά, αφενός, ότι το κόστος των απολύσεων είναι μεγάλο εξαιτίας των υπέρογκων αποζημιώσεων που προβλέπει η νομοθεσία και, αφετέρου, πως οτιδήποτε κι αν συμφωνήσουν με τους εργαζόμενους, ακόμα και στα πλαίσια μιας επιχειρησιακής σύμβασης, εάν οι όροι της συμφωνίας έρχονται σε αντίθεση με τους όρους μιας κλαδικής ή ομοιοεπαγγελματικής σύμβασης δεν θα ισχύει, καθώς θα υπερισχύουν οι τελευταίοι.
? Πλήττει κυρίως τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, τις μικρομεσαίες δηλαδή επιχειρήσεις, οι οποίες δεν διαθέτουν την κατάλληλη οργάνωση και υποδομή αλλά ούτε και στρατιές λογιστών και δικηγόρων που θα τους επέτρεπαν να λειτουργούν σύμφωνα με τον κυκεώνα των εργατικών ρυθμίσεων. Η ασφυκτική εργατική νομοθεσία αποτελεί στην πράξη προστασία των μεγάλων επιχειρήσεων από τον ανταγωνισμό των μικρών.
Οι μακροχρόνια άνεργοι πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν ότι υπεύθυνος για την κατάστασή τους δεν είναι άλλος παρά ο «φιλεργατικός» λαϊκισμός μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος και η υπερπροστατευτική εργατική νομοθεσία που αυτό ακατάπαυστα παράγει.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 31 Μαΐου
