Στις εκλογές του 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε πάνω από 31%, η Πλεύση της Ζωής Κωνσταντοπούλου μόλις κατάφερε να αποσπάσει το 1,47% των ψήφων και να μείνει εκτός Βουλής. Πέντε περίπου χρόνια αργότερα, έχουν έρθει τα πάνω κάτω.
Στην τελευταία έρευνα της MRB για το Open, στην ερώτηση ποιος μπορεί να ενώσει το χώρο της Κεντροαριστεράς, το 35,6% απαντούν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, το 35,7% ο Κανένας με τον «Δεν ξέρω» και το 28,7% ο Αλέξης Τσίπρας.
Στην κυβέρνηση φαίνεται πως προτιμούν στις επόμενες εκλογές να έχουν απέναντι κάποιο πρόσωπο με το προφίλ «ανθρωποδιώκτη» και υψηλού ρίσκου σαν της κας Κωνσταντοπούλου, παρά κάποιον με ήπιο συστημικό πολιτικό προφίλ, ο οποίος θα μπορούσε να αποσπάσει ψηφοφόρους από τα πέριξ του κέντρου.
Όσοι αποδέχονται το σενάριο αυτό φαίνεται να μην λαμβάνουν υπόψη πως τα αντισυστημικά κόμματα αθροίζουν ποσοστά μεγαλύτερα από τα συστημικά, τα οποία μετά βίας πλέον αθροίζουν 48%. Στις τελευταίες εκλογές, τα συστημικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ άθροισαν πάνω από 70%.
Αυτό είναι η μεγάλη ανατροπή που έχει συντελεστεί στο πολιτικό σκηνικό. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η Πλεύση της κας Κωνσταντοπούλου φτάνει το 17-18%, ποσοστό που πριν μερικούς μήνες στο ΠΑΣΟΚ θεωρούσαν πως, αν το εμπεδώσουν, βάζουν πλώρη για την πρώτη θέση και την εξουσία.
Το ερώτημα, με ποιον θα μπορούσε να κυβερνήσει η κα Κωνσταντοπούλου αφού δεν φαίνονται άλλα κόμματα με συγγενή χαρακτηριστικά, είναι ψευδές...
Το 2015 απέδειξε πως η αντισυστημικότητα αποτελεί ισχυρή συγκολλητική ουσία, αφού έφερε κοντά στην ίδια κυβέρνηση ακροαριστερούς, αριστερούς, καραμανλικούς και ακροδεξιούς.
Επιπλέον, το προσωποπαγές κόμμα των ανωνύμων και γραφικών στελεχών της κας Κωνσταντοπούλου μπορεί να χειραγωγηθεί ευκολότερα από το πολυτασικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015.
Τα χαρακτηριστικά της κας Κωνσταντοπούλου μοιάζουν περισσότερα με εκείνα του Ντόναλντ Τραμπ, που κατέλαβε εξ εφόδου το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, κάνοντας «μπούλινγκ» σε όποιον τόλμησε να αντισταθεί.
Η Πλεύση της Ελευθερίας είναι δημιούργημα ενός προσώπου. Η γοητεία και έλξη που δημιουργούν σε κατηγορίες πολιτών αμφιλεγόμενες με τα συμβατικά κριτήρια προσωπικότητες είναι περισσότερο ισχυρή απ’ όσο μπορούν να φανταστούν οι πολιτικοί αναλυτές.
Το κλίμα θολής αντισυστημικότητας που τροφοδοτεί την ανάδειξη προσώπων που προέρχονται εκτός του συμβατικού κύκλου της πολιτικής ελίτ και των συνηθισμένων φυτωρίων του, έχει πολλούς χορηγούς.
Βασικότερος από αυτούς είναι η άγνοια κινδύνου του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και ιδιαίτερα των νεότερων γενιών, η οποία οδηγεί στην ανάληψη υπερβολικών ρίσκων σε πολλές επιλογές και όχι μόνο αυτές που άπτονται της πολιτικής.
Στα χρηματιστήρια, π.χ., το θερμοκήπιο έχουν δημιουργήσει οι κεντρικές τράπεζες, οι οποίες, αντί να είναι ανεξάρτητες, συντονίζουν τις πολιτικές τους στα πλαίσια των πολιτικών και εκλογικών κύκλων. Έχουν δημιουργήσει μια-δυο γενιές που πιστεύουν πως είναι δύσκολο κάποιος να χάνει για περισσότερο από μερικούς μήνες. Αυτό έχει αυξήσει τη διάθεση για την ανάληψη υπερβολικού ρίσκου.
Το ίδιο συμβαίνει και στις γεωπολιτικές επιλογές λόγω της απουσίας της εμπειρίας των δεινών ενός πολέμου. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική, όπου η αντίδραση ή ο «χαβαλές» σε ένα όλο αυξανόμενο ποσοστό λειτουργεί σαν βασικό κριτήριο επιλογής μετά την αποχή.
Όσοι εκτιμούν πως η Ζωή θα είναι εύκολος αντίπαλος λόγω των ακραίων χαρακτηριστικών της και της εμφανής έλλειψης στελεχών για να κυβερνήσει, μην εκπλαγείτε αν τη δείτε να βάζει πλώρη για το Μέγαρο Μαξίμου.
Το προηγούμενο του Τραμπ δεν είναι τυχαίο, αλλά προϊόν βαθύτερων διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στις κοινωνίες.
