Της Έλενας Ακρίτα
Μονοί διπλοί έπεσαν οι Γάλλοι πάνω στις επαναληπτικές τους κι έκαναν λαμπόγυαλο τον θρίαμβο Λεπέν. Δεν της έδωσαν περιφερειακή ούτε για δείγμα. Ποιοι; Οι Γάλλοι. Που την αποθεώσανε στις πρώτες εκλογές. Που έναν εθνικισμό τον σέρνουν, όσο να πεις. Που τους μιλάς «στα ξένα» και σε αγριοκοιτάζουν. Κι όμως... Αυτός ο στρυφνός λαός σηκώθηκε απ' τον καναπέ του, βγήκε απ' το σπίτι του, πήγε, ψήφισε και μείωσε θεαματικά το ποσοστό αποχής των εκλογών τους.
Εμείς να εδώ. Να εδώ βρε. Στον εμπριμέ τον καναπέ. Με το έξυπνο τραπεζάκι μπροστά μας, την έξυπνη σήτα στο παράθυρο και το έξυπνο σουτιέν να μας πλακώνει το στήθος. Αραιά και που σηκωνόμαστε. Με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά σαν το υποσιτισμένο σκυλάκι του τσίρκου. Λίγο κουνάμε την ουρά μας, άντε καμιά κολοτούμπα στον αέρα, αρπάζουμε ευγνώμονες κάνα κόκαλο υπακούοντας στο κοφτό «Sit!» του Πατέρα Αφέντη. Και ξαναβουλιάζουμε στον εμπριμέ τον καναπέ/ Μπροστά στο έξυπνο τραπεζάκι. Απέναντι στην έξυπνη σήτα.
Ο έξυπνος πολίτης.
Ο χρήσιμος ηλίθιος.
Ο όρος «χρήσιμος ηλίθιος» χρησιμοποιήθηκε, πρώτη φορά, για τους συμπαθούντες των σοβιετικών καθεστώτων - κυρίως του ΚΚ Αμερικής: Οπαδούς made in USA που όμως οι ηγέτες του κομουνιστικού κόμματος τους περιφρονούσαν. Τους χρησιμοποιούσαν μεν, τους απαξίωναν δε! Η έκφραση «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποδίδεται στον Λένιν. Λέμε «αποδίδεται» και όχι «ανήκει», γιατί δεν υπάρχει πουθενά στα γραπτά κείμενά του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ – Λένιν, για τους φίλους!
Στην Ελλάδα του 2015 νομοσχέδια, ψηφίσματα, ερωτήσεις, επερωτήσεις –όλα αυτά τα προσπερνάμε αδιάφορα. Λες κι αφορούν άλλους, αλλού, άλλοτε. Όχι εμάς εδώ και τώρα. Δεν ξέρουμε τι πληρώνουμε, γιατί πληρώνουμε, ποιον πληρώνουμε. Δεν ξέρουμε πού διάολο πάνε τα λεφτά μας, δεν ξέρουμε την τύφλα μας, γενικώς. Εδώ απειλούσαν τις τράπεζες οι χάκερς της ρώσικης Armada ζητώντας έναν σκασμό bitcoins κι εδώ εμείς, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», στην κοσμάρα μας κάναμε λογοπαίγνια με τη λέξη:
«Τι bitcoins, όταν υπάρχουν μπιτ-coins. Αχαχα»
Αχαχα, γελάσαμε πάλι σήμερα. Γιατί:
«Αφού δεν έχω, τι με νοιάζει;».
Γιατί:
«Αφού τα έχω έξω, τι με νοιάζει;».
Το γεγονός ότι όλα αυτά συνδέονται, όλα μπερδεύονται γλυκά («γλυκά» λέμε τώρα!) ούτε που μας περνάει απ' το μυαλό. Νομίζουμε ότι η κατάρρευση μιας χώρα αφορά αποκλειστικά και μόνο ένα 5% των κατοίκων της. Πετάμε και μια πολιτική κορεκτίλα τύπου «η κατσίκα του γείτονα» και εκτελούμε στο ακέραιο τον ρόλο μας ως χρήσιμοι ηλίθιοι. (Τόσο, που διερωτάται κάνεις αν υπάρχουν άτομα που όντως πιστεύουν πως ο γείτονας «έχει κατσίκα». Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Και σου λέει, αφού ο δικός μου γείτονας ο κύριος Παντελής στην Κυψέλη δεν έχει κατσίκα – δεν κινδυνεύουμε στην γειτονιά.).
Άντε τώρα να τους εξηγήσεις εσύ τη συνάφεια της κατσίκας με τις εκλογές στη Ν.Δ.
«Τι με κόφτει εμένα τι κάνουν οι ΝΔκράτες, αφού ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ/ΚΚΕ/ΠΑΣΟΚ/και τα ρέστα παγωτό;».
Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κόμμα - Αξιωματική Αντιπολίτευση no less - (πρέπει να) ελέγχει και (να) κρίνει την εξουσία το προσπερνούν ως δευτερεύον.
Κι έτσι ξαναβουλιάζουμε στον εμπριμέ καναπέ μπροστά στο έξυπνο τραπεζάκι κι απέναντι απ' την έξυπνη σήτα.
Η παθητικότητα αλείφει μέλι στο ψωμάκι της κάθε εξουσίας. Για την εκάστοτε κυβέρνηση οι χρήσιμοι ηλίθιοι είναι οι επιβάτες της αρεσκείας της: Κόβουν εισιτήριο, πληρώνουν και δεν ρωτάνε τίποτα για τη διαδρομή. Δεν διαμαρτύρονται για το σημείο αφετηρίας, για το τέρμα, για τις ενδιάμεσες στάσεις για καφέ και κατούρημα.
Μπαίνουν στο λεωφορείο όταν τους πουν, κάθονται όπου τους πουν και πάνε όπου τους πάνε. Κατά προτίμηση, στον εμπριμέ τον καναπέ. Ένας χρήσιμος ηλίθιος με έξυπνη σήτα. Σε μια χώρα που, σε καθημερινή βάση, κυνικά επιβεβαιώνει τη θεϊκή ατάκα του Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία «Κυνηγώντας τον κλέφτη»:
- Γιατί να κλέψω, αφού είμαι πλούσιος;
- Και πώς έγινες πλούσιος;
- Κλέβοντας!
