Του Γιάννη Παντελάκη
«Σημασία δεν έχει πόσοι προσλήφθηκαν στο Δημόσιο, αλλά πόσοι συμμετείχαν στον διαγωνισμό». Ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ αποτύπωσε μ'' ένα χαρακτηριστικό τρόπο αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στο πιο δυναμικό κομμάτι της, τους νέους. Όσοι από αυτούς/ες δεν αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, υποβάλλουν αιτήσεις και βιογραφικά προσπαθώντας να μπουν στο δημόσιο. Έστω και αν εκεί θα χτυπάνε μερικές σφραγίδες για ένα οκτάωρο σε μίζερα γραφεία. Θα είναι καλύτερα από μια θέση ντελιβερά.
Λογικά, τα στοιχεία που έδωσε ο κ.Καραβοκύρης στη Βουλή, θα έπρεπε να μας ταρακουνήσουν γερά. Όχι γιατί δεν τα φανταζόμαστε, αλλά γιατί έρχονται να επιβεβαιώσουν μ'' ένα ενδεικτικό τρόπο ότι η Ελλάδα χάνει με διάφορους τρόπους τα παιδιά της. Τα βλέπει να φεύγουν μ'' ένα σχεδόν μαζικό τρόπο εκτός συνόρων αναζητώντας όνειρα και προοπτικές, τα βλέπει να αμείβονται με εξευτελιστικά χρήματα για πολλές ώρες δουλειάς συνήθως άσχετης με το αντικείμενο που σπούδασαν, τα βλέπει να προσπαθούν να μπουν σε μια δημόσια υπηρεσία, όπου θα έχουν ένα λίγο πιο αξιοπρεπή μισθό θυσιάζοντας ωστόσο όνειρα και διαθέσεις πίσω από μίζερα γκισέ και γραφεία. Και αυτό απώλεια είναι.
Αν κάποιος χρειαστεί να προβλέψει την Ελλάδα του αύριο με βάσει τα δεδομένα και τις τάσεις που διαμορφώνονται τα χρόνια της κρίσης στις νέες γενιές και έτσι να περιγραφεί η Ελλάδα του μέλλοντός μας, είναι εύκολο να το κάνει. Ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι των νέων έχουν ήδη μπει σ'' ένα αεροπλάνο με προορισμό χώρα του εξωτερικού. Όπου και αν είναι αυτή, σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, σε οποιοδήποτε τόπο μπορεί να τους δώσει μια προοπτική και μια κανονικότητα. Από το 2010 έως σήμερα, περισσότεροι από 200-250.000 νέοι επιστήμονες με καλές σπουδές, καλά προσόντα και καλές προοπτικές ζουν και δουλεύουν στο εξωτερικό. Έρχονται να προστεθούν στο μεγάλο κύμα της νέας μετανάστευσης των τελευταίων χρόνων.
Ένα επιπλέον εντυπωσιακό στοιχείο της νεανικής μετανάστευσης, είναι αυτό που ανέδειξε μια έρευνα. Η πλειονότητα αυτών που φεύγει, ως πρώτη αιτία για την μετανάστευσή τους, δεν θεωρεί την οικονομική κρίση αυτή καθ εαυτή, αλλά την αναξιοκρατία και την διαφθορά που επικρατεί στη χώρα που γεννήθηκαν. Ακόμα πιο εντυπωσιακό ένα άλλο εύρημα που καταγράφτηκε. Έρευνα του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας δυο μήνες πριν, έδειξε ότι ακόμα και οι μαθητές (15-18 χρόνων) σε ποσοστό 76% θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό!
Ένα δεύτερο κομμάτι των νέων, είναι αυτό που περιέγραψε ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ. Άνθρωποι με πτυχία και προσόντα που μαζικά αναζητούν μια θέση στη σχετική εργασιακή ασφάλεια του δημοσίου. Λίγο παλιότερα όπως είπε, μια θέση στο δημόσιο, την διεκδικούσαν 4 ή 5 άτομα, σήμερα την διεκδικούν 30! Για 404 θέσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης, εμφανίστηκαν 31.000 υποψήφιοι! Άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται αν μια τέτοια θέση θα βρίσκεται κοντά στον τόπο κατοικίας τους ή έναν όμορο νομό, αλλά οπουδήποτε. Όπως είπε, το πληροφοριακό σύστημα με το οποίο γίνονται οι προσλήψεις πέφτει συχνά από την υπερφόρτωση όταν προκηρύσσονται θέσεις για το δημόσιο.
Το τρίτο κομμάτι των νέων ανθρώπων, είναι αυτό που μας φέρνει πίτσες στο σπίτι, αυτό που δουλεύει τυπικά με μερική απασχόληση σε μια επιχείρηση αλλά ουσιαστικά δουλεύουν γι αυτήν 8 και 10 ώρες, αυτό που μοιράζει διαφημιστικά φέιγ βολάν για λίγα ευρώ και αυτό που μας σερβίρει καφέ και όταν τους ρωτάς σου αραδιάζουν τόσα πτυχία και προσόντα που σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Οι αμοιβές όλων αυτών των νέων ανθρώπων-που κατ ευφημισμό λέγονται μισθοί-ξεκινάνε από 150-200 ευρώ τον μήνα και δεν ξεπερνάνε τα 500 ή 600. Περιττό ν'' αναφερθούν τα τεράστια ποσοστά ανασφάλιστων. Όπως περιττό να καταγραφούν τα ιλιγγιώδη ποσοστά ανεργίας στους νέους.
Η μεγαλύτερη παρενέργεια της πολύχρονης κρίσης, είναι όλα αυτά. Το άμεσο ή έμμεσο αποδεκάτισμα της νέας γενιάς αποτελεί την πιο ολέθρια συνέπεια αυτής της κρίσης για το οποίο δεν μιλάμε συχνά…
