Ο Γιώργος Παπανδρέου έλαμψε δια της απουσίας του από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ημέρα τίμησε δια της παρουσίας του την εκδήλωση για τα 100 χρόνια της εφημερίδας «Καθημερινή». Δεν ήταν ότι είχε δήθεν γριπωθεί ή ότι είχε κάποια άλλη υποχρέωση ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Ήταν που δεν ήθελε να πάει. Δεν τον συγκίνησε ούτε καν η θυσία του Βαγγέλη Βενιζέλου...
Η απουσία του κ. Παπανδρέου ήταν ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Ο συνεργαζόμενος με το ΚΙΝΑΛ πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ δεν θέλησε να νομιμοποιήσει τις όποιες πολιτικές επιλογές της Φώφης Γεννηματά. Την αμφισβήτησε έμπρακτα, με τον πλέον επιδεικτικό τρόπο: Την αγνόησε μέχρι θανάτου. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν εμφανίζεται απλά και μόνο ως φυσικός κληρονόμος, αλλά και ως ο μόνος αυθεντικός πολιτικός εκπρόσωπός της οικογένειας Παπανδρέου. Ένας πρίγκηπας που πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός νόμιμος κληρονόμος του θρόνου, είναι φυσικό να θεωρεί τους άλλους διεκδικητές ως σφετεριστές της εξουσίας.
Το ερώτημα είναι αν ο κ. Παπανδρέου μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του το κάρο της κεντροαριστεράς και να το τραβήξει από τον βάλτο ή αν θα αποτελέσει ένα υποζύγιο στο κάρο που οδηγεί ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας πρίγκηπας δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί έναν τέτοιο ρόλο. Θα μπορούσε όμως να χριστεί... αντιβασιλέας!
Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι από τους αδικημένους της Ιστορίας. Αδικήθηκε πρώτα απ'' όλα από τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί έγκαιρα το μέγεθος της κρίσης και αυτή τον πήρε μαζί της, όπως το τσουνάμι τους ανυποψίαστους κολυμβητές. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι υπήρξε ένας γνήσιος μεταρρυθμιστής.
Ο κ. Παπανδρέου έχει να υπερασπιστεί το κληρονομικό του δικαίωμα. Ο οποιοσδήποτε το ίδιο θα σκεφτόταν στην θέση του. Αυτό, όμως, είναι χρήσιμο σήμερα και στον κ. Τσίπρα. Υπό μία έννοια ίσως αποδειχτεί χρήσιμο και για ελληνικό λαό, αφού η στάση του μπορεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να σπρώξει τον Αλέξη Τσίπρα προς πιο κεντρώες απόψεις.
Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί μόνος. Το επιχείρησε με το ΚΙΔΗΣΟ και απέτυχε. Δεν μπορεί και με το ΚΙΝΑΛ. Η στάση του δείχνει ότι δεν υπάρχει κάτι που να τον κρατά ενωμένο με τους υπόλοιπους διεκδικητές του θρόνου. Δεν θέλει και να αποστρατευτεί. Αν ήθελε θα το είχε ήδη κάνει. Πρόκειται πάντως για μία πράξη που στο τέλος αφορά τον ίδιον κι έναν στενό κύκλο φίλων και συνεργατών του. Όπως και το ΠΑΣΟΚ. Δεν συγκινούν. Ό,τι είχαν να δώσουν το έχουν ήδη δώσει. Για να ξεφυτρώσει όμως το καινούργιο θα πρέπει πριν απ'' αυτό να έχει αποδειχτεί το αδιέξοδο των παλαιών επιλογών. Και πολλές φορές η πολιτική κληρονομιά δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την φυσική κληρονομιά. Περί αυτού πρόκειται...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
