Διαβάζουμε και ακούμε άπειρα δυσμενή σχόλια, δεικτικές καταγγελίες και σφοδρή κριτική για την πολιτική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δυτικές δυνάμεις γενικότερα, απέναντι στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και μπορεί οι αφετηρίες να είναι διαφορετικές, ωστόσο υπάρχει σχετική σύγκλιση στις τελικές διατυπώσεις, που οδηγούν στην εύκολη και ανέξοδη απαξίωση της ΕΕ για μια ακόμα φορά.
Έτσι ακούμε από τη μια πλευρά, ότι η ΕΕ δεν κάνει τίποτα για την Ουκρανία και από την άλλη ότι οι ΗΠΑ σέρνουν την ΕΕ από τη μύτη. Ότι η ΕΕ δεν έπρεπε να συμμετάσχει στις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας διότι πυροβολεί τα πόδια της, αλλά και ότι δεν ακολουθεί μια ενιαία πολιτική. Ότι κακώς στέλνει οπλικά συστήματα, αλλά και ότι δεν αρκεί να στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, δεν το περίμενε κανείς, παρά μόνο ορισμένοι αμερικανικοί κύκλοι, που ανέλυαν εδώ και χρόνια το φαινόμενο Πούτιν και τους κινδύνους, που δυνητικά θα μπορούσε να γεννήσει, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι προθέσεις της Ρωσίας ήταν ορατές ήδη από το 2014, με τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας Ντονέτσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας Λουγκάνσκ. Με τον πεπαλαιωμένο όρο της «Λαϊκής Δημοκρατίας», να φέρνει στη σκέψη όλων, τον ολοκληρωτικό και επεκτατικό χαρακτήρα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ήδη από το καλοκαίρι του 2021 το Κρεμλίνο είχε αρχίσει να «παίζει» με τις στρόφιγγες των αγωγών φυσικού αερίου, δοκιμάζοντας τις αντοχές και τις αντιδράσεις των ευρωπαϊκών χωρών ξεχωριστά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν σύνολο. Και η αλήθεια είναι ότι το ρωσικό «ενεργειακό βασανιστήριο», βρήκε την Ευρώπη απροετοίμαστη για μια σειρά από λόγους που ξεκινούσαν από τα κινήματα κατά της «πυρηνικής ενέργειας» και κατέληγαν στα κινήματα κατά των αιολικών πάρκων, αλλά και από την πλήρη γερμανική εξάρτηση από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, μέχρι τη βιαστική κατά πολλούς, απεξάρτηση από τα στερεά ορυκτά καύσιμα.
Και φτάσαμε στη Ρωσική εισβολή, που έβαλε την ευρωπαϊκή γη σε πόλεμο μετά από σχεδόν ογδόντα χρόνια. Ο στόχος του Κρεμλίνου ήταν η εξολόθρευση των Ουκρανών τους οποίους δεν αναγνωρίζει σαν λαό και η συντριβή της Ουκρανίας που δεν αναγνωρίζει καν σαν χώρα. Δικαιολόγησε την εισβολή του, κατηγορώντας τους Ουκρανούς ότι είναι ναζί, ότι είναι εκμαυλισμένοι, ότι είναι ναρκομανείς, ότι είναι ομοφυλόφιλοι και ότι είναι αιρετικοί. Πρόσφατα ξύπνησε και πάλι ο ρωσικός αντισημιτισμός, που ακολουθώντας τη γνωστή τακτική της συνωμοσιολογίας των "Πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών", που ως γνωστόν είχαν πρωτοκυκλοφορήσει στην τσαρική Ρωσία, κατηγορεί τους Ουκρανούς ότι έχουν πρόεδρο ναζί και Εβραίο μαζί.
Απείλησε τις χώρες της Βαλτικής με εισβολή, τη Φινλανδία και τη Σουηδία με πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο με καταβύθιση, τις ΗΠΑ με πυρηνικό όλεθρο, τη Μολδαβία με κατάκτηση, την Πολωνία με χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων και την Ελλάδα με ειδική τιμωρία. Και αυτήν την εβδομάδα ξεκίνησε μια σειρά παραβιάσεων των εναέριων χώρων κρατών όπως είναι η Σουηδία, η Δανία και η Γερμανία.
Και ρωτάμε τους επικριτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι επιθυμούσαν; Να σιωπήσει η ΕΕ και η Δύση, μπροστά σε αυτό το έγκλημα και σε αυτήν την επιθετική διάθεση; Να αποσταλούν ευρωπαϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία και να ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος;
Σε αυτή τη φάση δυο ήταν οι άξονες στους οποίους μπορούσε να κινηθεί. Ο πρώτος ήταν η αποστολή πάσης φύσεως βοήθειας, στρατιωτικής και ανθρωπιστικής προς την Ουκρανία και ο δεύτερος η επιβολή οικονομικών κυρώσεων προς τη Ρωσία. Ο πρώτος βάζει και την Ευρωπαϊκή Ένωση έστω και εμμέσως στο «πολεμικό πεδίο», ενώ ο δεύτερος όπως είναι λογικό, δημιουργεί προβλήματα και στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής οικογένειας, καθώς οι πολίτες της ΕΕ θα έρθουν αντιμέτωποι με υψηλές ενεργειακές τιμές, με υψηλές τιμές στα τρόφιμα και στα βιομηχανικά προϊόντα, αλλά και με ελλείψεις, με δελτία ή ακόμα και με ενεργειακά μπλακάουτ.
Σε αυτόν τον πόλεμο, όπου η Ευρώπη υπερασπίζεται τις βασικές αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, καθώς και τις θεμελιώδεις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων ανεξάρτητα από φυλή, θρήσκευμα, πεποιθήσεις και ταυτότητα, είναι λογικό ότι οι πολίτες πρέπει να βάλουν πλάτη. Και αυτό είναι κατανοητό σε όλη την Ευρώπη. Από τη Λετονία μέχρι την Πορτογαλία και από τη Βουλγαρία μέχρι την Ιρλανδία.
Ασφαλώς και η στάση όλων των χωρών δεν είναι ίδια και δεν μπορεί να είναι ίδια. Διαφορετικά βλέπουν τα πράγματα οι χώρες που είναι απόλυτα εξαρτημένες ενεργειακά από τη Ρωσία και διαφορετικά οι χώρες που έχουν ένα πιο ισορροπημένο ενεργειακό μείγμα. Διαφορετικά βλέπουν τα πράγματα οι χώρες που έχουν «βιώσει στο πετσί τους» τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό και διαφορετικά οι χώρες που τον αντιμετώπισαν ιδεολογικά και μόνο. Ωστόσο λίγο - πολύ συμπλέουν στο ίδιο ρεύμα.
Δυστυχώς στη χώρα μας τόσο οι οπαδοί του Εθνικοσοσιαλισμού, όσο και οι εραστές που Ολοκληρωτισμού, αγκαλιασμένοι για μια ακόμα φορά, απαξιώνουν τον αγώνα της Ευρώπης απέναντι στην παράνοια του σύγχρονου Χίτλερ και εστιάζουν τον μυωπικό φακό τους στο να κτυπήσουν για μια ακόμα φορά την κυβέρνηση. Αντί να δείχνουν με το δάκτυλο και να καταδικάζουν τον εμπνευστή και εκτελεστή της εγκλημάτων πολέμου που συντελούνται στο Ουκρανικό έδαφος, κυνηγούν μάγισσες, συμφέροντα, υπερκέρδη, νεοφιλελευθερισμούς και τα λοιπά.
Στον ιδεολογικό και οικονομικό «πόλεμο» που δίνει η Ελλάδα μαζί με τους συμμάχους της, απέναντι στον Πουτινικό Ολοκληρωτισμό, αυτοί στοχεύουν στη δημιουργία ενός εσωτερικού μετώπου, που σαν μόνο στόχο θα έχει την τροφοδότηση ενός κλίματος αντιδράσεων, με απώτερο σκοπό την πτώση της κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές.
