Του Σάκη Μουμτζή
Έχουν περάσει τόσες ημέρες από τον φόνο του Κατσίφα και μόλις σήμερα παραδόθηκε η σωρός του στους οικείους του για να ταφεί. Η μητέρα του δήλωσε πως «ο Τσίπρας δεν έκανε τίποτα. Δεν μας βοήθησε πουθενά. Καθόλου. Δεν βρήκε να πει δύο λόγια».
Από την άλλη μεριά όλοι θυμούμαστε την άμεση απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός στην άλλη χαροκαμένη μάνα του Ζακ. Δεσμεύθηκε για πλήρη εξιχνίαση των συνθηκών κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε ο γιος της.
Μάνα η μια, μάνα και η άλλη.
Γιατί αυτή η διάκριση; Γιατί αυτή η άνιση μεταχείριση; Δεν αντιλαμβάνεται ο Α.Τσίπρας πως είναι πρωθυπουργός και θα πρέπει να στέκεται το ίδιο ανθρώπινα σε όλους τους Έλληνες πολίτες; Προφανώς δεν έχει καταλάβει πως ο ανθρώπινος πόνος και μάλιστα ο πόνος της μάνας που έχασε το παιδί της, είναι τόσο βαθύς που τελικά, μέσα στην απεραντοσύνη του, είναι ίδιος για όλους.
Κι όμως ο Α.Τσίπρας βρέθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Ακόμα και μπροστά στον θάνατο στάθηκε διχαστικός. Δεν του επέτρεψαν οι ιδεολογικές του παρωπίδες να αντιληφθεί πως μπροστά σε αυτήν την ανεπανάληπτη στιγμή του πένθους δεν υπάρχουν ιδεολογίες.
Η μητέρα του Κατσίφα είναι το ίδιο πονεμένη με την μητέρα του άτυχου Ζακ. Και αυτός, ως πρωθυπουργός, έπρεπε να της συμπαρασταθεί, ως όφειλε, πολύ δε περισσότερο που οι Αλβανικές Αρχές για τους δικούς τους λόγους δεν της παρέδιδαν το νεκρό παιδί της που παρέμενε άταφο.
Αν είχε στοιχειώδη γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας θα γνώριζε ο πρωθυπουργός πως ο Σοφοκλής συνέγραψε ολόκληρη τραγωδία, την «Αντιγόνη» αν δεν το γνωρίζει, με θέμα την ταφή του νεκρού. Αν αισθανόταν πως είναι κοινωνός όλης αυτής της Ιστορία των τριών χιλιάδων χρόνων θα έκανε κάτι ως πρωθυπουργός για να παραδοθεί η σωρός του Κατσίφα στους γονείς του.
Αλλά τι λέω; Ο Κατσίφας ήταν «εθνίκι». Οι αλιτήριοι προσπάθησαν να τον εξοντώσουν και ηθικά λέγοντας πως ήταν έμπορος ναρκωτικών. Ενώ τον άτυχο Ζακ τον περιέβαλε με αγάπη και στοργή όλος ο συρφετός των «προοδευτικούληδων».
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, γεμάτος θυμό, μου έρχεται στο νου η άτυχη δεκαεννιάχρονη στο Αγρίνιο που σακατεύθηκε το πρόσωπο της από ευθεία βολή φωτοβολίδας που έριξε ένας ερυθροτραμπούκος. Το κορίτσι καθόταν ξένοιαστο σε ένα παγκάκι στην πλατεία. Ακούσατε τίποτα γι΄αυτήν; Ενδιαφέρθηκε κάποιος «προοδευτικούλης» δημοσιογράφος για την τύχη της; Για τον πόνο της οικογένειας της; Ρώτησε κάποιος τι έγινε με τον αληταρά που εκτόξευσε την φωτοβολίδα; Εντοπίστηκε; Συνελήφθη; Τι έγινε;
Αλλά το άτυχο κορίτσι δεν ανήκε σε κάποια συλλογικότητα. Δεν είχε κομματική προστασία. Ήταν ένα κανονικό παιδί που καθόταν σε ένα παγκάκι. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Τελικά η μεγαλοψυχία φαίνεται πως, για μια κατηγορία ανθρώπων, έχει ιδεολογικό πρόσημο. Την δείχνουνε μόνον στους «δικούς τους». Και δυστυχώς ο Α.Τσίπρας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων.
