Του Σάκη Μουμτζή
Όταν ήρθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974, κανένας μας δεν ήξερε τι τύχη θα είχε η προσπάθεια του να εγκαθιδρύσει μια σύγχρονη, δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αυτό που εδώ και πολλά χρόνια οι νεότερες γενιές το θεωρούν ως δεδομένο, το δημοκρατικό μας πολίτευμα, τότε το 1974 και το 1975, δεν ήταν. Μέσα στο στράτευμα υπήρχαν ελάχιστα σταγονίδια δημοκρατίας, καθώς κυριαρχούσαν σε αυτό στελέχη που διαπαιδαγωγήθηκαν επί δικτατορίας.
Τότε, το έργο των Καραμανλή και Αβέρωφ, ήταν τιτάνιο. Κατόρθωσαν και η πατρίδα μας απέκτησε ένα στράτευμα που ήταν πιστό στην εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση, κάτι αδιανόητο για δεκάδες χρόνια.
Πάντα ο στρατός είχε εμφανή ή υπόγεια ανάμειξη στην πολιτική ζωή της Ελλάδος.
Σήμερα, 45 χρόνια μετά, κάνοντας μιαν αποτίμηση αυτής της πορείας διαπιστώνουμε πως, παρά τα όποια λάθη έγιναν, η πατρίδα μας έκανε αλματώδη βήματα μπροστά.
Έχουμε μια σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, πλήρως ενσωματωμένη στους θεσμούς της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και βρίσκεται μέσα στις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη μας, παρά την πρόσφατη οικονομική κρίση.
Αν κοιτάξουμε προς το παρελθόν, θα δούμε πως ποτέ στην νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε 45 χρόνια αδιάλειπτης δημοκρατίας, χωρίς θεσμικές κρίσεις.
Το Πολιτειακό που βασάνιζε περίπου 130 χρόνια την Ελλάδα λύθηκε άπαξ δια παντός το 1974.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της Μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας. Συνεπώς, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όσοι μιλούν για το τέλος της Μεταπολίτευσης. Η Μεταπολίτευση προέκυψε με μια τομή στην Ελληνική Ιστορία, την τραγωδία της Κύπρου, και αν ποτέ τελειώσει πάλι με μια τομή θα τελειώσει.
Να ευχόμαστε να μην συμβεί ποτέ αυτό.
Όσοι βιάζονται να μιλήσουν για νέα Μεταπολίτευση φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει τι έγινε στις 24 Ιουλίου 1974. Και κάτι εξίσου σημαντικό.
Η Δημοκρατία μας έχει έναν πατριάρχη. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η θρυλούμενη νέα Μεταπολίτευση, ποιον έχει;
Νομίζω πως καθήκον όλων αυτών που πιστεύουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία είναι να διαφυλάξουν τις κατακτήσεις των 45 αυτών χρόνων. Να αναστοχαστούν, να αναθεωρήσουν κάποια στερεότυπα και το κυριότερο να φρεσκάρουμε, να ανανεώσουμε τον αέρα της δημοκρατίας που αναπνέουμε.
Η Μεταπολίτευση -ας το συνειδητοποιήσουμε- αγκαλιάζει όλους μας. Ακόμα και οι αρνητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δραστηριοποιούνται και εκμεταλλεύονται τους θεσμούς ενός πολιτεύματος που επιδιώκουν να ανατρέψουν.
Στη Δημοκρατία του 1974 δεν υπάρχουν μιάσματα. Είναι πολύ ευρύχωρη, γιατί έτσι είναι οι δημοκρατίες. Μάλιστα, πολλές φορές κατηγορήθηκε η Μεταπολιτευτική μας δημοκρατία για την ανοχή που έδειξε σε έκνομες συμπεριφορές, σε παραβατικές πράξεις.
Αυτές οι δυσλειτουργίες δεν αναιρούν το γεγονός πως επί 45 χρόνια είχαμε μιαν ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, με εκλογικές διαδικασίες το κύρος των οποίων ουδείς αμφισβήτησε.
Όλοι οι βασικοί παίκτες της πολιτικής σκηνής σέβονται τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Δεν υπάρχουν ζαβολιές.
Όσοι ζήσαμε τότε την μαγική βραδιά της 24ης Ιουλίου 1974 δεν λησμονούμε πως αυτή είναι δεμένη με έναν άνθρωπο.
Η εικόνα του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ορκίζεται πρωθυπουργός, είναι η γενέθλια πράξη της Δημοκρατίας μας.
