Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πλέον καθίσταται προφανές πως οι Ρώσοι ήξεραν τι έλεγαν όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την απειλή του Ισλαμικού Κράτους. Από την πρώτη στιγμή η ρωσική κυβέρνηση είχε προειδοποιήσει πως οι προσπάθειες καθυπόταξης των τζιχαντιστών από τη Δύση δε θα είναι επιτυχείς. Η Μόσχα εκτίμησε πως η παρέμβασή της ήταν αναπόφευκτη καθώς επεδίωκε να μην αντιμετωπίσει στον Καύκασο ή στην Κεντρική Ασία την απειλή του Χαλιφάτου στο μέλλον. Το σκεπτικό του Κρεμλίνου βασιζόταν σε συγκεκριμένες εκτιμήσεις.
Καμία νίκη δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν δεν εκδιωχθεί το ΙΚ από όποια εδάφη έχει καταλάβει. Η νομιμοποίηση του Χαλιφάτου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα εδάφη του. Δε θα αναγνωρίζεται από κανέναν, ούτε θα μπορεί να στρατολογεί κόσμο – ειδικά στη Δύση – αν απομακρυνθεί από τα εδάφη που ελέγχει. Σύμφωνα με τα διδάγματα του Ισλάμ, η κατοχή γης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδειξη ενός Χαλιφάτου. Το ΙΚ όμως δεν μπορεί να εξαρθρωθεί μόνο με βομβαρδισμούς. Οι χερσαίες δυνάμεις χρειάζονται αναπόφευκτα ώστε να εκδιωχθούν οι τζιχαντιστές. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει από τους στρατούς της χριστιανικής Δύσης. Μεγαλύτερο αποτέλεσμα θα είχε η επίθεση αν την πραγματοποιούσαν μουσουλμάνοι, δηλαδή οι ορκισμένοι εχθροί των Σουνιτών τζιχαντιστών. Οι Αλαουίτες οπαδοί του Σύρου Προέδρου Ασάντ μαζί με στρατιώτες από το Ιράν και Σιίτες πολιτοφύλακες από το Ιράκ, μπορούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή: Με τη βοήθεια εναέριων επιθέσεων από τη Δύση και τη Ρωσία.
Ο Πρόεδρος Πούτιν δε «μάσησε» τα λόγια του και αντιμετώπισε με σκληρό τρόπο κάποιους μουσουλμάνους «συμμάχους» της Δύσης, οι οποίοι βοηθούν το ΙΚ χρηματοδοτώντας τις επιχειρήσεις του και άρα συνεισφέροντας στη διαιώνισή του. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης των G20 στην Αττάλεια της Τουρκίας, ο Ρώσος αρχηγός επανέλαβε πως τουλάχιστον τέσσερα από τα παρόντα έθνη ευθύνονται για την οικονομική ευημερία του ΙΚ. Υπονόησε με σαφήνεια πως είναι άσκοπο να δίνεται μάχη ενάντια σε έναν εχθρό ενώ ταυτόχρονα κάποιοι εμπλεκόμενοι επιδιώκουν την επιβίωσή του. Αν δεν εξαλειφθεί η υποκρισία, υπονόησε ο Πούτιν, ο πόλεμος ενάντια στους εξτρεμιστές ισλαμιστές δεν πρόκειται να πετύχει.
Με παραδειγματικό τρόπο, η Ρωσία αποδεικνύει πως το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας που έχει ενστερνιστεί η Δύση ώστε να αντιμετωπίσει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες έχει χρεωκοπήσει. Επί αιώνες, τα χριστιανικά κράτη αγωνίζονταν να εφαρμόσουν πολιτισμικές αξίες που προωθούν την ανοχή, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη διαφορετικότητα. Τώρα θέτει σε κίνδυνο αυτά τα επιτεύγματα καθώς υποκύπτει σε ξένους πολιτισμούς που είναι φορείς μεσαιωνικών αντιλήψεων και πρακτικών. Με το να δέχονται μετανάστες βαθιά θρησκευόμενους που υποστηρίζουν αξίες και ιδανικά που νοσταλγούν παλιομοδίτικες κοινωνικές πρακτικές, τα δυτικά έθνη υπονομεύουν τα ίδια την κοινωνική τους συνοχή. Οι αντιλήψεις των ισλαμιστών δεν τους επιτρέπουν να ενσωματωθούν στο νέο τους κοινωνικό περιβάλλον. Ως αποτέλεσμα εμφανίζονται διαφωνούντες που αφήνουν χώρο για την οργή και το μίσος. Τα θρησκευτικά κηρύγματα που μιλούν την Αποκάλυψη δηλητηριάζουν τις καρδιές των νέων μουσουλμάνων μεταναστών και τους απομακρύνουν από την πραγματικότητα, στέλνοντάς τους στην αγκαλιά των φανατικών ισλαμιστών εξτρεμιστών. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας θρησκευτικό Αρμαγεδδώνας που προκαλεί θλίψη και αναστάτωση.
Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το Ισλαμικό Κράτος χωρίς να λερώσεις τα χέρια σου, χωρίς να αλλάξεις την εσωτερική πολιτική για τη μετανάστευση και χωρίς να αντιμετωπίσεις υποτιθέμενους φίλους και συμμάχους. Είναι αδύνατο να αντιμετωπίσεις την ισλαμική τρομοκρατία στη βάση των δυτικών φιλελεύθερων προκαταλήψεων. Στόχος τους είναι η καταστροφή και ο θάνατος. Δεν μπορείς να απαντήσεις με κατανόηση και συγκαταβατικότητα. Ούτε μπορείς να ανεχτείς ένα κύμα μεταναστών που ακολουθούν αξίες ξένες προς την κουλτούρα που κυριαρχεί στην κοινωνία που τους φιλοξενεί. Είναι παράλογο να προσπαθούν να ενταχθούν οι γηγενείς πολιτισμοί στις αξίες των νεοεισερχόμενων και όχι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να προσπαθούν να συνταχθούν με τους νόμους και τα ήθη των χωρών που πλέον κατοικούν. Καταφεύγουν στη χριστιανική Δύση, θεωρητικά γιατί θαυμάζουν τις αξίες της, τις δημοκρατικές διαδικασίες της και την κοινωνική ωριμότητα που διαθέτει. Είναι πραγματικά άνευ λογικού προηγούμενου η υποχώρηση των δυτικών εθνών στο μεσαιωνικό τους παρελθόν ώστε να συμβαδίσουν με τις συνήθειες, τις συμπεριφορικές νόρμες και τη θρησκευτικότητα των νέων τους καλεσμένων.
Η Ρωσία προφανώς και κατανοεί το ζήτημα πολύ πιο ενδελεχώς συγκριτικά με τους δυτικούς ομόθρησκούς της. Η συνεργασία μεταξύ τους, που εν τέλει δείχνει να πραγματώνεται, ίσως οδηγήσει σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.
