Ενώ χαιρόμαστε ιδιαίτερα που όλο και περισσότεροι προσέρχονται στη συζήτηση για τον Τουρισμό και τις χρήσεις του δημόσιου χώρου, βρίσκουμε πολύ προβληματικό το ότι η συζήτηση αυτή γίνεται κατά το ήμισι. Το θέμα του Τουρισμού δεν εξαντλείται στην κατάδειξη της καταστροφής που προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον και τα μνημεία, στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας των νησιών, στις πολεοδομικές παραβάσεις, στις εξώφθαλμες αρπαχτές που βαφτίζονται «στρατηγικές επενδύσεις».
Η συζήτηση για τον Τουρισμό και τους δημόσιους χώρους πρέπει να ξεκινήσει αφού συνομολογήσουμε στο πρόβλημα, και στη συνέχεια η πρώτη ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί δεν αφορά τους όρους της τουριστικής ανάπτυξης, αυτή είναι μια ερώτηση που έχει ήδη απαντηθεί από τους ειδικούς. Οι όροι είναι γνωστοί και δεν χρειάζεται κάθε τόσο οι κυβερνήσεις και η τοπική αυτοδιοίκηση, παριστάνοντας τους ανήξερους, να χρονοτριβούν στη λήψη μέτρων προσπαθώντας, δήθεν, να εφεύρουν τον τροχό. Αρκετά και με αυτό το δούλεμα.
Η θεμελιώδης ερώτηση που πρέπει πρώτα να απαντηθεί είναι τι δουλειά θα μπορούσαν να κάνουν οι κάτοικοι των νησιών και των τουριστικών περιοχών της ηπειρωτικής χώρας αν δεν είχαν Τουρισμό. Έχετε επισκεφθεί ποτέ την Ίο, την Ανάφη, την Αμοργό το χειμώνα; Έχετε επιχειρήσει να μείνετε στη Χώρα της Αμοργού για εβδομάδες χωρίς νερό, λιώνοντας χιόνι στο μπρίκι; Για γιατρούς ούτε λόγος, όταν δεν υπάρχουν ούτε το καλοκαίρι.
Ζητάμε από τους Κυκλαδίτες να βάλουν φρένο στον Τουρισμό. Ποια άλλη δουλειά μπορούν να κάνουν στον τόπο τους; Συμβαίνει όμως και το άλλο. Οι εκατοντάδες, ανά έτος, απόφοιτοι του Παντείου του Τμήματος, του ΜΙΘΕ του ΦΠΨ, για να αναφέρουμε τυχαία κάποια δημοφιλή πανεπιστημιακά τμήματα και σχολές, πού θα έβρισκαν δουλειά αν δεν υπήρχε ο Τουρισμός;
Αυτή είναι η πρώτη σοβαρή ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί. Η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά είχε υποσχεθεί να εργαστεί προς την περίφημη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Ενέσκυψε η πανδημία που έφερε τα πάνω-κάτω στις εργασιακές σχέσεις αλλά ήρθε και το απροσδόκητο δώρο των κονδυλίων του Ταμείου Ανάπτυξης. Η Ελλάδα έχει τα κονδύλια που στα χρόνια της κρίσης λέγαμε ότι χρειαζόμαστε για να αναδιατάξουμε ριζικά την οικονομία.
Κάτι έχει γίνει. Τα πρώτα (συγχρηματοδοτούμενα από ιδιώτες) έργα του Ταμείου Ανάκαμψης έχουν εγκριθεί. Ειδικά στον τομέα του Φαρμάκου που γνωρίζουμε, δημιουργούνται καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και Έλληνες επιστήμονες που μπορούν να απασχοληθούν στη Βιοτεχνολογία έχουν αρχίσει να επιστρέφουν. Οι επενδύσεις αυτές έχουν συμπαρασύρει σε αλλαγές και την Ανώτατη Εκπαίδευση. Ήδη έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν μεταπτυχιακά προγράμματα που εκπαιδεύουν αποφοίτους για να εργαστούν σε νεοϊδρυθέντα εργαστήρια βιοτεχνολογίας με τη χορηγία μάλιστα των επενδυτών.
Όμως οι καλές θέσεις εργασίας είναι λίγες. Για να γίνουν περισσότερες πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στα Πανεπιστήμια. Όσο τα Πανεπιστήμιά μας βγάζουν ειδικούς στον Αλτουσέρ και τον Πουλαντζά με τις εκατοντάδες, τόσο θα μας χρειάζονται οι τουριστικές επιχειρήσεις ώστε οι απόφοιτοι αυτοί να βρίσκουν δουλειά ως σερβιτόροι στο all inclusive, με κακές συνθήκες εργασίας και με χαμηλές αμοιβές αφού είναι γνωστό το εργοδοτικό καρτέλ που έχει δημιουργηθεί.
Αυτή είναι η σκληρή, ενοχλητική αλήθεια που εφάπτεται της συζήτησης για τον Τουρισμό. Όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να γεμίζουμε σελίδες εφημερίδων.
