Η πιο πολυάριθμη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι υπέφεραν τα πάνδεινα στις πολιτικές διώξεις, ήταν οι «στερημένοι», δηλαδή εκείνους, στους οποίους με εξωδικαστικές αποφάσεις στέρησαν τα εκλογικά τους δικαιώματα. Ο αριθμός τους υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό όλων των ομάδων του πληθυσμού που υπέστη διώξεις.
Είναι απορίας άξιον πως μέχρι σήμερα, τα δικαστήρια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, διαδόχου της Ε.Σ.Σ.Δ., αρνούνται να αποκαταστήσουν τις αδικίες και τα θύματα.
Οι Μπολσεβίκοι, αφού διακήρυξαν την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας, αμέσως μετά το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 1917, στις 10 Νοεμβρίου, εκδίδουν το «Διάταγμα για την κατάργηση των τάξεων και των πολιτικών αξιωμάτων.
Το Σύνταγμα της Ρωσικής Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας που εγκρίθηκε τον Ιανουάριο του 1919, στερούσε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλους όσους χρησιμοποιούσαν μισθωτή εργασία, ζούσαν με εισοδήματα μη προερχόμενα από εργασία, εργαζόταν στην αστυνομία και την χωροφυλακή, τους δεσμοφύλακες και τον κλήρο.
Τι ακολούθησε;
Ας πάρουμε το παράδειγμα την επαρχιακή πόλη Μπορόφσκ του κυβερνείου της Καλουγκά.
Με το σύνθημα «»Κάτω οι εκμεταλλευτές» η νέα εξουσία αρχίσει αμέσως επιδεικτικές διώξεις κατά των ταξικά ξένων «μπουρζουάδων». Τα πρώην στελέχη της επαρχιακής διοίκησης, τους επιχειρηματίες και επιφανείς εμπόρους Ζντάνοφ, Γιεζικόφ, Πολεζάεφ, Καπιρίνιν, Σάνιν, Γκολοφτέγιεφ. Σόκοφ και άλλους, περιοδικά τους φυλακίζουν, τους διώχνουν από τα σπίτια τους, τους παίρνουν από την φυλακή και συνοδεία ερυθροφρουρών τους υποχρεώνουν να καθαρίζουν τους δρόμους της πόλης.
Τα υπό κατάργηση κοινωνικά στρώματα, αποτελούσαν το 20% του πληθυσμού της πόλης.
Εκείνοι που κατάλαβαν αμέσως προς τα πουν πάνε τα πράγματα, προτίμησαν να εγκαταλείψουν την χώρα. Ανάμεσά τους ήταν και γόνοι παλαιών ρωσικών οικογενειών όπως οι Ομπίνσκι, οι Προροβόροφ, οι Τσελιστσέβ, οι Γκολίτσιν.
Από τις εκλογές στο τοπικό σοβιέτ το 1923 απέκλεισαν 535 εμπόρους, 139 επιχειρηματίες, 38 κληρικούς και άλλους.
Στην συνέχεια, έλεγξαν τους εκλεγμένους αν ήταν αφοσιωμένοι στην νέα εξουσία και αν δεν υπήρχαν αιτίες για να τους στερήσουν το δικαίωμα ψήφου.
Έτσι, στην ΓΚΕ.ΠΕ.ΟΥ, ακύρωσαν την εκλογή του Βασίλι Κουζμίτς Πούχοφ, ο οποίος είχε εκλεγεί στο επαρχιακό σοβιέτ, αφού «...πριν την επανάσταση είχε εργαστήριο κατασκευής αμαξών, στο οποίο εργάζονταν 15 άτομα, τεχνίτες, βαφείς και σιδηρουργοί. Σήμερα, διατηρεί σιδηρουργείο, έχει έναν ενήλικα εργαζόμενο. «Να αντικατασταθεί από τον επόμενο υποψήφιο σ. Σίσκιν», γράφει ο ειδικός εντεταλμένος της ΓΚΕ.ΠΕ.ΟΥ.
Τον Λέμπεντεφ, εκλεγμένο στο διαμερισματικό σοβιέτ, τον αντικατέστησαν με τον Ν. Β. Σιλβέστροφ, τον Σεβαλιόφ, εκλεγμένο λαϊκό ένορκο, με τον Ποπκόφ.
Στον αγώνα για την εκκαθάριση των γραμμών των λαϊκών αντιπροσώπων, αμέσως έλαβε θέση και η «τέταρτη εξουσία». Στο δημοσίευμα με τίτλο «Να ανεβάσουμε την ταξική επαγρύπνηση στις εκλογές των αντιπροσώπων για το σοβιέτ της πόλης», η εφημερίδα «Για την κομμούνα», άγραφε πως «... η σύνταξη της εφημερίδας και μαζί της ολάκερη η προλεταριακή κοινή γνώμη, απαιτούν την άμεση αποβολή του Στεσνιάγκιν (ο οποίος έχει στερηθεί των πολιτικών του δικαιωμάτων κατά το παρελθόν) από την θέση των αντιπροσώπων στο σοβιέτ της πόλης».
Παράλληλα με την στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων, όμως, επιβλήθηκαν και άλλοι, ζωτικοί περιορισμοί: δεν τους προσλάμβαναν σε κρατικές θέσεις, δεν τους έδιναν δελτία τροφίμων, δεν μπορούσαν να πάρουν σύνταξη και επιδόματα ανεργίας, τους έκανα έξωση από τα σπίτια τους, έκλειναν τον δρόμο στα παιδιά τους για να μην συνεχίζουν τις σπουδές τους στην μέση και ανώτατη εκπαίδευση, δεν επιτρεπόταν να εκλεγούν ένορκοι, να είναι συνήγοροι, εγγυητές, προστάτες. Ήταν οι πρώτοι «υποψήφιοι» των πολιτικών διώξεων που θα ακολουθούσαν.
Ως προϋπόθεση για την αποκατάσταση των εκλογικών δικαιωμάτων, ήταν η διαβεβαίωση αφοσίωσης στην σοβιετική εξουσία. Ο πρώην ιδιοκτήτης εργοστασίου επεξεργασίας δερμάτων Προκόφιι Ιβάνοβιτς Γκολοφτέγιεφ, έστειλε στο σοβιέτ της πόλης, μία επιστολή στην οποία έγραφε: «Μαζί με τον αδελφό μου διατηρούσαμε εργαστήριο επεξεργασίας δερμάτων. Το δέρμα το επεξεργαζόμασταν με απλό τρόπο με την βοήθεια μισθωτής εργασίας 2, 3 ανθρώπων και οι δύο ήταν οι υπηρέτριες μας. Από το 1928 δεν εργαζόμαστε αφού έκλεισε το εργαστήριο. Αμέσως άρχισα να δουλεύω διάφορες εφήμερες δουλειές... Έχω βεβαιώσεις και συστατική επιστολή... θεωρώ πως είμαι απολύτως αφοσιωμένος στην σοβιετική εξουσία. Σας παρακαλώ να επανεξετάσετε την υπόθεσή μου και να μου αποκαταστήσετε τα εκλογικά δικαιώματα, εφόσον είμαι 60 χρονών, όλο το χρόνο δουλεύω σε βαριές δουλειές ως απλός εργάτης. Αυτή την στιγμή δουλεύω στην υλοτομία στην εμπορική διεύθυνση του Μπορόφσκ. Προκόφιι Γκολοτέγιεφ, 1935, 3 Φεβρουαρίου».
Ωστόσο, το τοπικό σοβιέτ θεώρησε πως τα αδέλφια Νικολάι και Προκόφι δεν ήταν επαρκώς πιστοί στην εξουσία και δεν τους χορήγησε εκλογικά δικαιώματα. Το 1937 τα δύο αδέλφια καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Με την Νέα Οικονομική Πολιτική, διευρύνθηκε απότομα το εύρος των κατηγοριών που στερήθηκαν τα εκλογικά τους δικαιώματα. Εμφανίστηκαν νέα «κατηγορίες» ατόμων όπως: κουλάκικο «στοιχείο», δεσποινίδες, ομπρελίνα, μυλωνάδες, εργολάβοι, άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα των Λευκών. Προστέθηκαν οι «βιοτέχνες και χειροτέχνες», «τα πρόσωπα που σκλαβώνουν τον περιβάλλοντα πληθυσμό μέσω της άδειας να χρησιμοποιούν τα αγροτικά μηχανήματα που έχουν στην ιδιοκτησία τους».
Αν με βάση το Σύνταγμα, η στέρηση του εκλογικού δικαιώματος αφορούσε τον επικεφαλής της οικογένειας, η Εγκύκλιος για τις εκλογές του 1925, στερούσε τα εκλογικά δικαιώματα από τις συζύγους, της μητέρες, τις αδελφές και τα παιδιά που ήταν μεγαλύτερα από 18 χρονών. Η εφαρμογή της συλλογικής ευθύνης πολύ πριν τον γερμανικό φασισμό.
Η Αγκράφιενα Ιβάνοβνα Μουράνοφα, από το χωριό Μπενίτσι, προσπαθώντας να απαλλαγεί από την δυσχερή της θέση και να αποκαταστήσει τα εκλογικά της δικαιώματα, γράφει «Με την παρούσα παρακαλώ το σοβιέτ του χωριού Σατίν να μου επαναφέρει το δικαίωμα αποφασιστικής ψήφου, αφού είμαι κόρη του αγρότη Ιβάν Γιεγκόροβιτς Μουράνοφ και σύζυγος εργάτη, οποίος έχει 37 χρόνια προϋπηρεσία στην παραγωγή. Παντρεύτηκα τον Ντμίτρι Σουμπότιν, ήμουν όμως χωρική και μου στέρησαν τα δικαιώματα. Το 1929 στην προεκλογική εκστρατεία στέρησαν κι απ’ αυτόν τον ψήφο, αφού θεώρησαν πως ζει σε βάρος του πατέρα του και μαζί με εκείνον το στέρησαν και από εμένα την Μουράνοβα. Λάβετε υπ’ όψιν σας πως εδώ φταίνε οι περιστάσεις που με βρήκαν στη νιότη μου... Μουράτοβα Α. Ι».
Βέβαια, πέραν από τον επίσημο κατάλογο, οι τοπικές αρχές μπορούσαν αυθαίρετα να ορίσουν ποιοι ήταν οι «αντεπαναστάτες» και οι «αντιπολιτεύομενοι» ή απλά εκείνοι που «μιλούσαν γενικά.
Παρ’ όλα αυτά, τον κατάλογο εκείνων που στερήθηκαν τα εκλογικά τους δικαιώματα το 1930 στην επαρχία Μπορόφσκ βλέπουμε:
266 έμποροι, εργοδότες, ομπρελίνα, μυλωνάδες, εργολάβοι
114 που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, πρώην γαιοκτήμονες και εργοστασιάρχες
78 κληρικοί
14 Πρώην φύλακες, αστυνομικοί, χωροφύλακες
477 εισοδηματίες.
Αξίζει να σημειώσουμε πως ο κληρικός θα μπορούσε αμέσως να ανακτήσει τα εκλογικά του δικαιώματα, μόλις δημοσίως αποκήρυσσε το σχίμα του. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η κατηγορία ήταν εκείνη που επέμενε να υποστηρίζει την επιλογή της να υπηρετεί τον Θεό και όχι την εφήμερη εξουσία.
Οι «στερημένοι», ως συνήθως, ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, ικανοί, εφευρετικοί, ήξεραν και ήθελαν να δουλεύουν. Με τον ερχομό των Μπολσεβίκων στην εξουσία όλες οι τοπικές ελίτ, μετατράπηκαν σε παρίες της κοινωνίας.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, άρχισαν να εγκαταλείπουν την περιοχή και να προσπαθούν να κρυφτούν είτε σε άλλες επαρχίες είτε στην ανωνυμία των πόλεων. Αυτό, όμως, στάθηκε η αφορμή για να εξαπολυθούν νέες διώξεις. Η μυστική αστυνομία του καθεστώτος τους αναζητούσε και είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν νέες κατηγορίες ότι απέκρυψαν την «καταγωγή» τους.
Ωστόσο, στην προεκλογική συνέλευση του 1937 ο Στάλιν είπε: «Ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξαν τόσο πραγματικά ελεύθερες, δημοκρατικές εκλογές. Η ιστορία δεν γνωρίζει ανάλογο παράδειγμα». Την φράση αυτή, επαναλαμβάνουν μέχρι σήμερα οι αμετανόητοι απολογητές του κομμουνιστικού ζόφου και στην πατρίδα μας.
Οι «πρώην» αυτοί άνθρωποι δεν έχουν αποκατασταθεί μέχρι σήμερα. Οι αρμόδιες δικαστικές αρχές, εκφράζουν αμφιβολίες αν οι διώξεις τους είχαν πολιτικό χαρακτήρα.
Το κείμενο του Διατάγματος που παραθέτουμε παρακάτω, είναι η ιστορική απόδειξη πως οι Μπολσεβίκοι αμέσως μετά την βίαιη κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων, κατήργησαν κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος, πράγμα που αποτέλεσε την αρχή για την μετέπειτα εξόντωση όχι μόνο των πολιτικών του αντιπάλων, προκειμένου να επιβάλουν τον τρόμο, αλλά και απλών ανθρώπων, οι οποίοι απλά έτυχε να είναι προκομμένοι, οι κυρ Παντελήδες δηλαδή εκείνης της εποχής, που τόσο πολύ μισούν οι σημερινοί αριστεροί στην χώρα μας, αποκαλύπτοντας έτσι τους ιδεολογικούς τους δεσμούς με τους απάνθρωπους προπάτορές τους.
Διάταγμα για την κατάργηση των κοινωνικών στρωμάτων
και των πολιτικών αξιωμάτων
11 Νοεμβρίου 1917
Από το βιβλίο «Διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας», τόμος 1, Μόσχα 1957, σελ. 72
Άρθρο 1
Όλα τα υπάρχοντας μέχρι σήμερα στην Ρωσία κοινωνικά στρώματα και κοινωνικές διακρίσεις των πολιτών, τα κοινωνικά προνόμια και περιορισμοί, οι κοινωνικές οργανώσεις και οργανισμοί, καθώς επίσης και όλα τα κοινωνικά αξιώματα καταργούνται.
Άρθρο 2
Κάθε αξίωμα (ευγενής, έμπορος, μικροαστός, αγρότης κ.λπ), τίτλοι (πρίγκιπας, δούκας κ.ά) και ονομασίες των πολιτικών αξιωμάτων (μυστικοί, εν ενεργεία κ.λπ σύμβουλοι) καταργούνται και καθιερώνεται μία κοινή για όλον τον πληθυσμό της Ρωσίας ονομασία του πολίτη της Σοβιετικής Δημοκρατίας.
Άρθρο 3
Οι περιουσίες των αριστοκρατικών κοινωνικών οργανισμών μεταφέρονται άμεσα στους αντίστοιχους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης των αγροτικών περιοχών.
Άρθρο 4
Οι περιουσίες των εμπορικών και μικροαστικών εταιρειών άμεσα τίθενται στην διάθεση στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης των πόλεων.
Άρθρο 5
Όλοι οι κοινωνικοί οργανισμοί, υποθέσεις, παραγωγή και αρχεία μεταφέρονται άμεσα στην διάθεση των αντίστοιχων οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης των πόλεων και των αγροτικών περιοχών.
Άρθρο 6
Όλα τα αντίστοιχα άρθρα της κείμενης μέχρι σήμερα νομοθεσίας καταργούνται.
Άρθρο 7
Το παρόν διάταγμα ισχύει από την ημέρα της δημοσίευσής του και εφαρμόζεται αμέσως από τα τοπικά σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών αντιπροσώπων.
Το παρόν διάταγμα επικυρώθηκε από την Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων κατά την συνεδρίασης της 10 Νοεμβρίου 1917
Υπογραφές:
Ο πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής
Γιάκοβ Σβερντλόφ
Ο πρόεδρος του Σοβιέτ των Λαϊκών Κομισάριων
Βλ. Ουλιάνοφ (Λένιν)
Ο προσωπάρχης του Σοβιέτ των Λαϊκών Κομισάριων
Β. Μποντς-Μπρουέβιτς
Ο Γραμματέας του Σοβιέτ
Ν. Γκουρμπουνόφ
