Φαίνεται πως ένας σημαντικός αριθμός πολιτών δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως ζούμε σε ακραίες καταστάσεις. Δεν έχει αντιληφθεί πως η διακύβευση των όσων ζούμε από τον Μάρτιο είναι η ίδια η ζωή μας.
Έτσι ακούω και διαβάζω πως «η κατάθλιψη είναι από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορεί να συμβούν» ή «τι θα γίνει αν καταστραφούμε οικονομικά;».
Φυσικά και η κατάθλιψη είναι πολύ κακό πράγμα και φυσικά μια οικονομική καταστροφή είναι ένα γεγονός πολύ δυσάρεστο. Πλην όμως η ζωή έχει δείξει πως και οι πάσχοντες από κατάθλιψη θεραπεύονται και οι οικονομικά κατεστραμμένοι στέκονται και πάλι στα πόδια τους. Υπό μιαν αυστηρή προϋπόθεση: να είναι ζωντανοί.
Ένα από τα συμπτώματα της πανδημίας είναι η ανάδειξη ενός ανορθολογισμού που είναι αποτέλεσμα είτε πανικού είτε βλακείας. Γιατί ένας ενήλικας που δεν μπορεί να αξιολογήσει την ίδια την ζωή ως το υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο είτε έχει τρικυμία στο κρανίο του είτε είναι βλαξ.
Η πανδημία αποτελεί μια ευκαιρία για να επανέλθει η απλή λογική στον τρόπο που σκεπτόμαστε. Να μπορούμε δηλαδή να ιεραρχούμε ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον και αναλόγως να συμπεριφερόμαστε.
Αν κάποιος πιστεύει πως αξίζει την κόπο να ανοίξει την επιχείρηση του ρισκάροντας έτσι τις ζωές πολλών συνανθρώπων του, ελάχιστα περιθώρια επικοινωνίας υπάρχουν με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν πείθεται. Μόνον εξαναγκάζεται.
Αν κάποιος βρίσκεται στα πρόθυρα κατάθλιψης γιατί είναι κλεισμένος στο σπίτι του, ας αναλογισθεί πως προσέχει για να έχει. Καλύτερα να είναι καραντίνα στο σπίτι του—που δεν είναι, καθώς η πολιτεία δίνει περιθώρια εξόδου—παρά στην καραντίνα κάποιου νοσοκομείου ο ίδιος ή κάποιος που αυτός του μετέδωσε τον ιό. Γιατί αυτή είναι η εναλλακτική.
Στις ακραίες καταστάσεις υπάρχουν μόνον ακραίες λύσεις. Δεν επιλέγουμε μεταξύ του «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος.»
Μέχρι στιγμής οι νεκροί από τον covid 19 έχουν ξεπεράσει τους 2.220. Το αξιοπερίεργο και αξιοκατάκριτο είναι πως περίπου 1600 έχασαν την ζωή τους, μέχρι στιγμής, μέσα στον Νοέμβριο. Οι αιτίες είναι γνωστές και καταγεγραμμένες, αλλά υπάρχουν συνάνθρωποι μας που, παρ΄όλα αυτά που βλέπουν, δεν έχουν ακόμα πεισθεί για τους ρυθμούς μετάδοσης του ιού, αμφισβητώντας συγχρόνως και τους λόγους της ραγδαίας εξάπλωσης του. Έτσι με την συμπεριφορά τους συντελούν στην επιμήκυνση των περιοριστικών μέτρων.
Φαύλος κύκλος.
Σε αυτές τις περιπτώσεις καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει κάτι. Μιλούν για Μπέργκαμο και σήμερα μια λαϊκή αγορά στην Θεσσαλονίκη κατακλύσθηκε από κόσμο. Εν μέσω νεκρών συζητάμε για το πώς η πόλη των Πατρών την Δευτέρα θα γιορτάσει χωρίς συναθροίσεις πιστών την μνήμη του πολιούχου της.
Δεν πρόκειται πλέον για άγνοια κινδύνου. Δεν πρόκειται για κοινωνική ανευθυνότητα. Πρόκειται απλώς για ηλιθιότητα.
Ας το καταλάβουν κάποιοι, αν γίνεται: «Η ζωή είναι χάλια, αλλά η εναλλακτική είναι χειρότερη».
