Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το μοτίβο των ναυαγών που προτιμούν να φάει ο ένας τον άλλον για να σωθούν είναι γνωστό. Μολονότι έχουν στην διάθεσή τους ένα ολόκληρο δάσος για να φτιάξουν μια βάρκα και να φύγουν, κανείς τους δεν θέλει να κόψει το πρώτο δέντρο. Γιατί φοβάται ότι οι άλλοι, αφού πρώτα τον εκμεταλλευτούν, θα τον εγκαταλείψουν μόνο του στο νησί.
Μιλώντας ας πούμε για τον ΓΑΠ ο οποίος σήμερα, γοητεύεται από τον Αλέξη, έχουμε να κάνουμε απλά με τον πιο αδύναμο κρίκο μεταξύ φυγόπονων ηγετών. Κάποιος εγκαταλείπει, βλέποντας ότι το παιχνίδι (play station προφανώς…) δεν δίνει πια νέες ευκαιρίες και ο άλλος, μη μπορώντας να αλλάξει πίστες, όπως περίμενε, φωνάζει βοήθεια για να μην καεί!
Και οι δύο, όπως φαντάζομαι και κάθε «παράγωγος» αυτού του πολιτικού συστήματος, θα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Πόσω μάλλον ο σημερινός πρωθυπουργός που γαλουχήθηκε με αυτές τις αξίες. Γιατί πρόκειται για μία γενιά πολιτικών που γεννήθηκαν από την ματαιοδοξία της κομματοκρατίας και ωρίμασαν ως «ετερόφυτα» υβρίδια σε έναν «βιότοπο» εξαρτήσεων και αποφυγής κάθε πολιτικού κόστους.
Τι έπρεπε να γίνει το 2009, προκειμένου η χώρα να σταθεί «ανεξάρτητη» και «κυρίαρχη» των περιστάσεων; Αυτό που γίνεται σε κάθε οικογένεια ή επιχείρηση, όταν όλα δείχνουν ότι ξεφεύγουν από τον οικονομικό έλεγχο. Εμφανίζεται μια μέρα ο αρχηγός και περικόπτει τα πάντα (ταξίδια, ρούχα, αγορές, περιττά έξοδα). Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι έχει τα κότσια να αντέξει τις διαμαρτυρίες των υπόλοιπων μελών ή των εργαζόμενων.
Τι έγινε το 2009; Τίποτα από τα παραπάνω. Απλά ο ΓΑΠ ως φανατικός οπαδός της κοινής γνώμης αρκέστηκε στον ρόλο του γραφικού «ηττημένου», εμπλέκοντας την χώρα σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων και εσωτερικού πολιτικού χάους.
Για να παρακάμψει η οικονομία τον μηχανισμό στήριξης, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έπρεπε να επωμιστεί, μέσω συγκυβέρνησης, την ευθύνη ενός εθνικού προγράμματος περιορισμού των δαπανών, καθολικών ιδιωτικοποιήσεων, μείωσης της φορολογίας επιχειρήσεων και περιορισμού του ΑΕΠ, μέχρι και 7%! Έτσι θα έδειχνε στις αγορές ότι έχει διάθεση να ξεκινήσει την εκστρατεία διάσωσης της χώρας.
Όμως, και τα δύο οικονομικά επιτελεία – πριν και μετά τις εκλογές του 2009- διαχειρίστηκαν τον εφιάλτη, σαν να επρόκειτο για μία παροδική κατάσταση, που περιέχει υποσχετική επαναφοράς στην κανονικότητα. Ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή είχε ήδη διογκώσει το χρέος, η Ελλάδα συνέχιζε να δανείζεται και το 2009 και το 2010. Τελικά καταλήξαμε στο 2015, στον πιο υστερικό οπαδό της κοινής γνώμης που δεν είχε καν άποψη παρά μόνο προσήλωση σε οτιδήποτε ανώριμο και ταπεινό.
Πέρασαν 9 χρόνια από τότε, και ακόμα δεν είμαστε σε θέση ως πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα. Γιατί είναι τόσο άβολη που, λόγω ανυπέρβλητης δειλίας- δεν μπορούμε να την αντέξουμε.
Ούτε το 2009 ούτε σήμερα, δεν θέλει η εξουσία να αναλάβει την ευθύνη του κυρίαρχου κράτους. Αυτού που σηκώνει το βάρος των λαθών του και αναθέτει στην κοινωνία να υπογράψει το δικό της μνημόνιο!
Ο πολιτικός που επιλέγει να παίζει τον ρόλο του οπαδού της κοινής γνώμης οδηγείται γρήγορα σε αδιέξοδα. Γιατί είναι φανερό ότι όλοι αυτοί που ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο αποδείχτηκαν ιδανικοί αυτόχειρες. Και για το κόμμα τους και για την ίδια την εξουσία…
