Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχουν πολλοί και καλοί λόγοι ώστε η 24η Ιανουαρίου -μια μέρα σαν τη σημερινή- να ονομαστεί «ημέρα αυταπάτης». Είναι μια ημέρα πριν το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κερδίσει την εξουσία μέσα από μια απέραντη υποσχεσιολογία, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία που ήδη είχε βιώσει με βίαιο τρόπο δραματική επιδείνωση των όρων επιβίωσής της. Οι υποσχέσεις που σχεδόν στο σύνολό τους δεν υλοποιήθηκαν και από κάποιους ονομάστηκαν αυταπάτες και από κάποιους απλά, πολιτικές απάτες.
Την ημέρα εκείνη, ο άνθρωπος που σε λίγες ώρες θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας επικαλούμενος αριστερό πρόσημο, με δηλώσεις και συνεντεύξεις του συνόψιζε ένα πακέτο υποσχέσεων που είχαν δοθεί σε μια μεγάλη διάρκεια χρόνου που είχε προηγηθεί. Ένα σημαντικό μέρος του κόσμου, ήταν έτοιμο να ακούσει, να πιστέψει και να αποδεχτεί, πως είχε φτάσει η στιγμή για να βιώσει μια διαφορετική διαχείριση από εκείνες που είχαν προηγηθεί και οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ήταν οι αιτίες που η χώρα έφτασε σε μια πολυεπίπεδη κρίση.
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίσκονται ήδη στην κυβέρνηση δυο χρόνια, μεσολάβησαν οι ομολογημένες αυταπάτες για τα θέματα της οικονομίας και τα μνημόνια που θα ακυρωνόντουσαν μ'' έναν νόμο. Μεσολάβησαν και εκλογές που τους έδωσαν, έστω με θεαματικά μικρότερο αριθμό ψήφων, πάλι την εξουσία. Ακόμα και αν παραβλέψουμε όμως τις υποσχέσεις που δόθηκαν για την οικονομία, τα μνημόνια και τα παρεπόμενά τους (τα οποία θεωρητικά ας υποθέσουμε πως καλύφθηκαν με την παραδοχή της αυταπάτης), σχεδόν σε κανένα τομέα δεν προχώρησε κάτι με διαφορετικό τρόπο. Θέματα που αφορούσαν στον εκσυχρονισμό του κράτους, των θεσμών, του περιορισμού της διαπλοκής, τις σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με εξωθεσμικά κέντρα κ.ο.κ., συνεχίζουν να υπάρχουν όπως πάντα παραπέμποντας σε μια τριτοκοσμική χώρα που γεωγραφικά μόνο ανήκει στην Ευρώπη.
Κανένας δανειστής και κανένα μνημόνιο δεν εμπόδισε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα να μην προχωρήσει σε δεσμεύσεις που είχαν δοθεί και δεν συνδεόντουσαν με την οικονομία. Υποσχέσεις για το μικρό και ευέλικτο σχήμα των δέκα υπουργών, για τον περιορισμό ή κατάργηση των προνομίων της εξουσίας, για το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, για τη μείωση της στρατιάς συμβούλων και μετακλητών, για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ανομίας, της μεγάλης φοροδιαφυγής.
Αυτά και άλλα πολλά υποσχόταν ο Τσίπρας ακόμα και μια ημέρα πριν κερδίσει την πολυπόθητη εξουσία. Την 24η Ιανουαρίου 2015. Υποσχέσεις που χρειάζονται εκατοντάδες ακόμα λέξεις για να περιγραφούν. Και που έμειναν μετέωρες για να θυμίζουν πως οι ελπίδες ακυρώθηκαν μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, τον οποίο χρησιμοποίησε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα για ν΄αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος που έχει μετατρέψει την παραμονή στην εξουσία σε αυτοσκοπό.
Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή, οι Καμμένος και Δούρου, που διαθέτουν άλλωστε και το know how, θα πρέπει να οργανώνουν στις κεντρικές πλατείες εκδηλώσεις εθνικολαϊκού χαρακτήρα με νταούλια και χορούς. Κάτι σαν μια ημέρα μνήμης για το πως μια ομάδα ανθρώπων που καπηλεύτηκε ιδεολογίες και εκμεταλλεύτηκε ανάγκες και προσδοκίες, ανέβηκε στην εξουσία ξεχνώντας ποίοι ήταν και τι έλεγαν έως χθες...
