Εάν δεν κάνω λάθος, στον κήπο της Γεσθημανή, ο ίδιος ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός δείλιασε και ικέτευσε τον Πατέρα του να τον απαλλάξει από την οδύνη της σταύρωσης, μολονότι βρισκόταν προφανώς υπό την ασφαλή φροντίδα του. Θα ήταν, λοιπόν, παράδοξο ένας απλός θνητός, ο μόλις απελθών Υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης, να μη δειλιάσει ενώπιον του σταυρού που ετοίμαζε το συνδικαλιστικό κατεστημένο και να προχωρήσει στην αναμόρφωση της εργατικής νομοθεσίας. Εξάλλου, να μην ξεχνάμε, ο πρώτος είχε στα χέρια του το «χαρτί» των θαυμάτων και ότι οι γραμματείς και φαρισαίοι δεν συγκρίνονταν με τη σημερινή συνδικαλιστική νομενκλατούρα και τις κρατικιστικές ιδεοληψίες που διαπερνούν οριζόντια τα κόμματα.
Βεβαίως, θα ήταν ιδιαίτερα απλοποιημένο να θεωρηθεί ότι η στάση αυτή του κ. Βρούτση ήταν αποτέλεσμα απλώς του φόβου της σύγκρουσης με τα συμφέροντα του συντηρητισμού. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο απελθών Υπουργός, όπως και οι πριν από αυτόν κάτοχοι της ίδιας θέσης, δεν ήταν ποτέ υπέρμαχος ούτε υποστήριξε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την ανάγκη σοβαρών και ουσιαστικών αλλαγών στο πεδίο του γερασμένου εργατικού δικαίου, αυτό, άλλωστε, είχε φανεί και από την προηγούμενη θητεία του στο Υπουργείο Εργασίας. Κάτι διάσπαρτα και ασυντόνιστα νομοθετικά μικρομερεμέτια σε παμπάλαιους νόμους που έγιναν κατά την περίοδο της πρόσφατης υπουργίας του και τα οποία διαφημίστηκαν ως καταλυτικές αλλαγές, γενικώς όχι μόνο δεν συντέλεσαν στην ανανέωση του εργατικού δικαίου, αλλά, στην ουσία, διατήρησαν τις σαθρές δομές ενός ασύμβατου με τις ανάγκες της εποχή μας νομοθετικού περιβάλλοντος.
Ωστόσο, ένα μυστήριο «νομοσχέδιο» ράβεται και ξηλώνεται επί ενάμιση έτος στο Υπουργείο Εργασίας, χωρίς ποτέ να γίνει σαφές ποια είναι η γενική του κατεύθυνση και ποιοι είναι οι επί μέρους στόχοι του. Άλλωστε, ποτέ δεν ακούστηκε ότι εκπονήθηκε με πρωτοβουλία του Υπουργείου κάποια σοβαρή μελέτη για τα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική νομοθεσία στη χώρα μας, με βάση τα πορίσματα της οποίας να συντάχθηκε το εν λόγω νομοσχέδιο. Σχετικά με το περιεχόμενο του, από καιρό σε καιρό γίνονταν κάποιες μικροδιαρροές στον τύπο, που συνοδεύονταν από κάποιες υπουργικές τετριμμένες μεγαλοστομίες (κατά κανόνα διατυπωμένες στην αγαπησιάρικη εκπομπή του κ. Αυτιά), στη συνέχεια δε, αφού ο Υπουργός και το επιτελείο του εισέπρατταν κάποιες «ηχηρές» και «κάθετες» οργίλες αντιδράσεις συνδικάτων και κομμάτων απάσης της αντιπολίτευσης, το νομοσχέδιο καταχωνιαζόταν και πάλι στα υπουργικά άδυτα. Είναι προφανές ότι πρόκειται για το ιδιαίτερα αφελές παιγνίδι «ανίχνευσης» του βαθμού αντίδρασης, που αρέσκονται γενικώς να επαναλαμβάνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, λες και υπάρχει περίπτωση τα ελληνικά συνδικάτα να συναινέσουν ποτέ στον οποιοδήποτε, έστω και ελάχιστο, περιορισμό της σημερινής ασυδοσίας τους.
Ας έλθουμε όμως στη σημερινή αλλαγή του επικεφαλής του Υπουργείου Εργασίας κ. Χατζηδάκη, ο οποίος, αναμφισβήτητα, δεν έχει τις δεσμεύσεις που είχε ο προκάτοχός του πρώην συνδικαλιστής κ. Βρούτσης. Επίσης, είναι γνωστό ότι ο νυν Υπουργός επιθυμεί γενικότερα αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία και, μολονότι, δεν έχει ιδιαίτερη προϊστορία σε ζητήματα εργασιακών θεμάτων, θα φαινόταν ασύμβατο για την προσωπικότητά του να συνεχίσει την τακτική του προκάτοχου του. Έτσι, ελπίζουμε ότι δεν θα ξαναζεστάνει απλώς το παρασκεύασμα «βρούτση» για να το σερβίρει στη Βουλή και μετά στην ελληνική κοινωνία αλλά ότι θα επανεξετάσει σοβαρά και σε βάθος το ζήτημα, ιεραρχώντας τα προβλήματα της εργατικής νομοθεσίας τόσο σε επίπεδο κανόνων όσο και σε επίπεδο εφαρμογής της. Δεν μας χρειάζονται άλλα μερεμέτια, όπως όλα αυτά που έγιναν κατά τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης και μετά. Μας χρειάζεται ένα αξιόπιστο και σύγχρονο εργατικό δίκαιο που θα γνωρίζει καλά ότι «το πιο ισχυρό των προνομίων δεν χρησιμεύει σε τίποτα όταν το ταμείο είναι άδειο»!
*Ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι Ομότιμος καθηγητής εργατικού δικαίου
