Του Σάκη Μουμτζή
Το φεστιβάλ νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, ονομάστηκε «Σπούτνικ, έφοδος στον ουρανό».
Ως γνωστόν ο Σπούτνικ ήταν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος και εκτοξεύθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1957. Και ήταν βέβαια Σοβιετικός.
Οι παλιές αγάπες δεν κρύβονται για τους Συριζαίους. Η δε έκφραση «έφοδος στον ουρανό» είναι από τις εμβληματικές της Αριστεράς. Μέσα στον ρομαντισμό και την ουτοπία κρύβεται η στρατηγική κατάληψης της εξουσίας.
Σε αυτά είναι πρώτοι.
Είναι βέβαιον πως ο Σπούτνικ έχει σχέση με την Ελληνική ΝΑΣΑ του Ν. Παππά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Αυτό το φεστιβάλ ήταν μια εκδήλωση κλάψας για την ήττα. Βέβαια, ένας σημαντικός αριθμός ηγετικών στελεχών δεν έχει καταλάβει ακόμα τι συνέβη όχι μόνον στις 7 Ιουλίου, αλλά και στις 26 Μαΐου, όταν όλη η Ελλάδα είχε βαφεί μπλε.
Και όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει τι έγινε, είναι απολύτως λογικό να μην έχει καταλάβει και το γιατί έγινε.
Και όταν ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνουν το τι έγινε και το γιατί έγινε, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα την νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Η έφοδος στον ουρανό έγινε στις 25 Ιανουαρίου 2015 και η εκδίωξη από τον ουρανό έγινε στις 7 Ιουλίου 2019.
54 μήνες στον ουρανό δεν είναι κι άσχημα. Η ανάμνηση του όμως πληγώνει. Η νοσταλγία είναι κακός σύμβουλος για τους ανθρώπους, καθώς δημιουργεί μια τάση για ψευδαίσθηση. Αυτοί είναι στην γη, ενώ νομίζουν πως βρίσκονται ακόμα στον ουρανό.
Δεν θα έγραφα όλα αυτά, αν δεν διάβαζα το κάλεσμα του τέως πρωθυπουργού προς την νεολαία του κόμματος—όση υπάρχει τέλος πάντων—«να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις της περιόδου 2015-2019».
Είναι αυτό που έγραψα λίγο πιο πάνω.
Ο Α. Τσίπρας δεν αντιλήφθηκε πως εξαιτίας αυτών των «κατακτήσεων» ηττήθηκε τέσσερις φορές μέσα σε σαράντα ημέρες. Αυτά που η ριζοσπαστική Αριστερά θεωρεί ως «κατακτήσεις» η πλειοψηφία των πολιτών τα έχει απορρίψει.
Απόλυτος κριτής των πάντων στις δημοκρατίες, είναι οι κάλπες.
Φαίνεται λοιπόν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί τον χρόνο του για να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και, κυρίως, τι γίνεται τώρα.
Η κυβέρνηση, χωρίς την πομφόλυγα της «εφόδου στον ουρανό» και άλλες μπουρδολογικές εκφράσεις της Αριστεράς, συνετά και μεθοδικά, προσπαθεί να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη.
Και σε αυτήν την νέα πραγματικότητα όλος ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται άφωνος. Τι να πει; Κάπου-κάπου ακούγονται σπαραξικάρδιες κραυγές «γιατί δεν τα κάναμε κι εμείς αυτά; Δεν μπορούσαμε;»
Βεβαίως και μπορούσατε, σύντροφοι. Απλώς δεν θέλατε. Δεν θέλατε την μείωση των φόρων, δεν θέλατε τον νόμο και τη τάξη, δεν θέλατε καθαρά πανεπιστήμια, δεν θέλατε το Ελληνικό, δεν θέλατε, δεν θέλατε...
Και γι΄αυτό οι πολίτες με την δική τους έφοδο σας εκδίωξαν από τον ουρανό.
Αυτές οι επικολυρικές εκφράσεις και οι εναλλακτικές—κινηματικές συμπεριφορές, αρμόζουν σε κόμματα του πολιτικού περιθωρίου. Ένα σύγχρονο, μαζικό κόμμα, που ανοίγεται στην κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί με χιλιοτριμένα κλισέ.
Το άλμα στο μέλλον δεν γίνεται ούτε με Σπούτνικ ούτε με «έφοδο στον ουρανό». Γίνεται με σκληρή δουλειά και κυρίως με την πρόσληψη της πραγματικότητας με σύγχρονα γνωστικά εργαλεία.
Όσο έν έτει 2019 οι άλλοι αναπολούν τον Σπούτνικ, η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κάνει ήσυχη την δουλειά της.
