Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Σόιμπλε, ζητάει να δεσμευτεί η αντιπολίτευση ότι αν αύριο γίνει κυβέρνηση θα υλοποιήσει τα μέτρα που θα συμφωνήσει η σημερινή κυβέρνηση με χρόνο εφαρμογής το 2019-2020. Πρόκειται για παραλλαγή της πρόσφατης πρότασης Σκουρλέτη να ψηφιστούν τα μέτρα από αυξημένη πλειοψηφία. Όταν ο Σόιμπλε συναντάει τον Σκουρλέτη- με διαφορετικές σκοπιμότητες ο καθένας-προκύπτει ενός είδους τερατογένεση. Που οδηγεί στο ερώτημα: και τότε γιατί να γίνονται εκλογές;
Αν η εκάστοτε κυβέρνηση νομοθετεί με την προϋπόθεση δέσμευσης και της αντιπολίτευσης ότι θα υλοποιήσει μέτρα τα οποία έχουν ουσιαστικό χαρακτήρα και αφορούν στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων της χώρας, είναι ν'' απορεί κάποιος για την αναγκαιότητα διεξαγωγής εκλογών. Τι είδους δημοκρατία θα είναι αυτή όταν οι κυβερνήσεις που εναλλάσσονται υλοποιούν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές, παίρνουν τα ίδια ακριβώς μέτρα και οι μοναδικές παρεμβάσεις που μπορούν να κάνουν είναι να διορίζουν μερικούς διοικητές από τις εναπομείνασες δημόσιες επιχειρήσεις;
Τα μνημόνια, έχουν περιορίσει σε μεγάλο βαθμό την κυριαρχία της χώρας και τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης ν αποφασίζει για τις πολιτικές που χρειάζονται. Ένα μέρος της κυριαρχίας αυτής παραχωρήθηκε με την συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, ένα θεαματικά μεγαλύτερο με την υπογραφή των μνημονίων. Ωστόσο, αυτό δεν ακυρώνει τις δυνατότητες της εκάστοτε κυβέρνησης να διαπραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο θα οδηγείται στους στόχους που έχουν συμφωνηθεί με τα μνημόνια.
Δεν είναι οι δανειστές που επέβαλλαν για παράδειγμα το σημερινό μείγμα μέτρων που πρότεινε η κυβέρνηση για να φτάσει στους στόχους που προβλέπονται στο δικό της μνημόνιο. Είναι η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση αυτή που επέλεξε τις συγκεκριμένες πολιτικές. Αν τα δημόσια έσοδα θα έπρεπε ν'' αυξηθούν μέσα από την υπερφορολόγηση για παράδειγμα ή αν ο καλύτερος δρόμος για την διάσωση του ασφαλιστικού ήταν η μεγάλη αύξηση των εισφορών, ήταν μια κυβερνητική επιλογή. Υπήρχαν προφανώς κι άλλες.
Οι δυνατότητες αλλαγής του μείγματος της πολιτικής με σκοπό πάντα τον ίδιο στόχο, υπάρχουν. Είναι πολλές και προφανώς περισσότερες από εκείνες που επιλέγει μια κυβέρνηση. Η σημερινή έκανε τις δικές της επιλογές, μια αυριανή έχει τις δικές της. Προτάσεις με εναλλακτικές επιλογές έχουν σχεδόν όλα τα κόμματα.
Στο ενδεχόμενο που η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση αποδεχόταν την δέσμευση ότι θα υλοποιούσε τα μέτρα τα οποία θα αποφασίσει η σημερινή κυβέρνηση, ουσιαστικά θα ακύρωνε η παρουσία της. Τι νόημα θα έχει η ύπαρξή της αν υιοθετεί το ίδιο ακριβώς πακέτο μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση; Για να διορίσει μερικά δικά της στελέχη και μετακλητούς σε μερικές δημόσιες θέσεις;
Ο τρόπος με τον οποίο έκανε την συγκεκριμένη αποκάλυψη ο Σαπέν, ότι δηλαδή δεν θα διανοείτο να προτείνει κάποιος κάτι τέτοιο στην Γαλλία, είναι ενδεικτικός ενός παραλογισμού που περιέχει η λογική αυτή. Ένας παραλογισμός που καταργεί σχεδόν σε απόλυτο βαθμό τις δυνατότητες μια εκλεγμένης κυβέρνησης όχι απλά να προτείνει τις δικές της επιλογές για την επίτευξη ενός στόχου, άλλα και τις όποιες δυνατότητες μιας νέας διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Πολλοί αναφέρουν ως παρόμοιο παράδειγμα την κυβέρνηση Παπαδήμου από την οποία είχαν επίσης ζητηθεί από τους δανειστές ανάλογες δεσμεύσεις. Πρόκειται για ανόμοιες καταστάσεις. Οι δανειστές είχαν ζητήσει τότε δεσμεύσεις από τα κόμματα που στήριζαν αυτή την κυβέρνηση.
