Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Τσακαλώτος δεν δεχόταν νέα μείωση του αφορολόγητου, ήταν κόκκινη γραμμή έλεγε (12.4.2016). Ο Κατρούγκαλος, δεν διαβεβαίωνε μόνο πως δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, αλλά και πως από του χρόνου με την ανάπτυξη που θα έρθει θ'' αυξηθούν (13.9.2016). Και ο Σκουρλέτης είπε πρόσφατα πως ο διαγωνισμός για την πώληση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ είναι στημένος (29.3.2017). Όλα αυτά ωστόσο ήδη τα έχουν συμφωνήσει με τους δανειστές. Και τώρα τι κάνουμε; αναρωτήθηκαν.
Η απάντηση στην οποία όπως φαίνεται απάντησαν ομόθυμα, ήταν μια: κατασκευάζουμε νέους εχθρούς, προσθέτουμε καινούργιους στους ήδη υπάρχοντες και βγάζουμε από το χρονοντούλαπο μερικά σκάνδαλα των προηγούμενων. Κάπως έτσι θα περάσουμε τα μέτρα. Όχι από τους 153 βουλευτές (αυτοί είναι δεδομένοι και πρόθυμοι), αλλά από εκείνο το μέρος της κοινωνίας που ακόμα πιστεύει πως δίνουν αγώνες. Αυτό το λίγο περισσότερο από το 10% όπως έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση.
Αυτό που έπρεπε να κάνουν τα κυβερνητικά στελέχη, ήταν να διαχειριστούν το ψέμα. Το δικό τους ψέμα, κανένας δεν τους υποχρέωνε να δίνουν νέες υποσχέσεις. Η κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι από τον ίδιο της τον εαυτό, αυτόν που έδινε αφειδώς διαβεβαιώσεις εδώ και μήνες. Η δικαιολογία της αυταπάτης, έληξε το καλοκαίρι του 2015. Η επόμενη φάση χρειάζεται κάτι πιο πειστικό.
Η πρωτοτυπία τους αυτή την φορά, έγκειται σε μια μερική ανασύνθεση του μετώπου. Εκτός από την τρόικα εξωτερικού-που περιέργως έχει περιοριστεί μόνο στον Thomsen και τον Schaeuble- έχουν προστεθεί νέα ονόματα και από την τρόικα εσωτερικού. Νέοι παίκτες. Ο Σημίτης, ο Στουρνάρας και οποιοσδήποτε άλλος επιχειρεί κριτική για την κυβέρνηση παρέμβαση. Το σενάριο θέλει και μια στόχευση ωστόσο. Γιατί όλοι αυτοί θέλουν με κάθε τρόπο να ρίξουν την κυβέρνηση; Μα για να απαλλαγούν από τον ενοχλητικό Τσίπρα, όπως γράφουν τα δημοσιογραφικά παρακολουθήματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα «γιατί είναι ενοχλητικός ο Τσίπρας», ιδιαίτερα για τους δανειστές, υπάρχει μια δυσκολία ν'' απαντηθεί. Ο πρωθυπουργός, μπορεί ν αποδείχτηκε καταστρεπτικός για την χώρα του, αλλά δύσκολα να ισχυριστεί κάποιος ότι λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο για τους δανειστές. Ήταν μάλλον ο πιο χρήσιμος συνομιλητής τους. Δέχτηκε πολύ περισσότερα απ'' όσα οι ίδιοι περίμεναν, υλοποίησε ακόμα και εκκρεμότητες των προηγούμενων (του δεύτερου μνημονίου). Απλά, τώρα έφτασε η ώρα που οι δανειστές ζητούν φορτικά αυτά που ο ίδιος συμφώνησε...
