Του Σάκη Μουμτζή
Όταν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, επέλεγε ως κυβερνητικό εταίρο τον Π.Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, ήθελε να συντηρήσει το αντιμνημονιακό πνεύμα και να αποδείξει πως αυτό δεν ήταν συγκυριακή πολιτική επιλογή. Είχε δηλαδή, μια λογική η συγκεκριμένη απόφαση.
Μετά την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο 2015 και τον ενταφιασμό του αντιμνημονίου, ένα φυσιολογικό κόμμα θα επανακαθόριζε και την πολιτική των συμμαχιών με βάση τα νέα δεδομένα. Δηλαδή θα επέλεγε ως συγκυβερνήτες κόμματα που θα τον βοηθούσαν να ανταπεξέλθει στις βαριές υποχρεώσεις που ανέλαβε. Κάτι τέτοιο είχαν ζητήσει από τον Α.Τσίπρα και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές. Και εξεπλάγησαν όταν –σε χρόνο μηδέν- ο νικητής των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, ανανέωσε την προηγούμενη κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Π.Καμμένου.
Προφανώς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε μείνει ικανοποιημένη από αυτήν την συμπόρευση, καθώς οι ΑΝΕΛ δεν είχαν ιδιαίτερες ιδεολογικές ευαισθησίες και ως εκ τούτου δεν χρειαζόταν να προβεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε σημαντικές πολιτικές παραχωρήσεις.
Όμως αυτός ο συγχρωτισμός επέφερε αλλοίωση της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ήταν πλέον υποχρεωμένος είτε να ανέχεται είτε και να επιδοκιμάζει ακόμα, τις γραφικές φιέστες και τα εθνικολαϊκιστικά παραληρήματα του κυβερνητικού συνεταίρου.
Και όσο η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει, τόσο η εξάρτηση του από τους ΑΝΕΛ γίνεται εντονότερη, γιατί παραμένει το μόνο ασφαλές στήριγμα του. Αυτό βέβαια το γνωρίζει ο Π. Καμμένος και αρχίζει να επιβάλλει πολιτικές με την απειλή της αποχώρησης του από την κυβέρνηση. Αυτό που έγινε με τον τέως υπουργό Παιδείας είναι χαρακτηριστικό αυτής της συμπεριφοράς.
Μάλιστα, ο Π. Καμμένος δεν διατύπωσε με διακριτικότητα τις αντιρρήσεις του στον πρωθυπουργό για τους σχεδιασμούς του Ν.Φίλη, αλλά επέτρεψε στον Αρχιεπίσκοπο να προαναγγείλει την αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση, και άρα την ανατροπή της, εάν υλοποιούνται οι σχετικές αποφάσεις του υπουργού Παιδείας.
Μην κάνουμε κακή εκτίμηση των γεγονότων. Ο Α.Τσίπρας δεν υποχώρησε, επειδή σεβάστηκε τις απόψεις της Εκκλησίας. Την ανατροπή της κυβέρνησης του από τον Π. Καμμένο φοβήθηκε. Γιατί μπορούσε κάλλιστα να αγνοήσει τις αντιρρήσεις του Αρχιεπισκόπου. Τον Ν.Φίλη ο πρωθυπουργός τον απέπεμψε, όπως θα μπορούσε εξίσου καλά και να μην τον είχε αποπέμψει.
Η άνευ όρων παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ στους ΑΝΕΛ θα είναι ένα μόνιμο φαινόμενο από εδώ και μπρος. Δεν είναι τυχαία η διεύρυνση των θέσεων τους στο κυβερνητικό σχήμα, ούτε η υπουργοποίηση νέο- ορθόδοξου πολιτικού αυτού του κόμματος, με την ταυτόχρονη απομάκρυνση-ποινή του Ν.Φίλη, ιστορικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην διευθυντή της κομματικής εφημερίδας.
Ο Α. Τσίπρας ήταν, είναι και θα είναι δέσμιος των επιλογών του για τον κυβερνητικό εταίρο. Γνώριζε άριστα με ποιους συνεργαζόταν, τις θέσεις τους, το λαϊκίστικο προφίλ τους. Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πως οι κυβερνητικές ευθύνες απαιτούν άλλης μορφής και ποιότητας συνεργασίες. Προφανώς ασπάζεται και αυτός την θέση του κ. Λάμπρου πως η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να υπονομεύει το δεξιό έργο της.
Δικαιολογημένα λοιπόν, Καμμένος –Τσίπρας 1 ημίχρονο, 1 τελικό, over.
