Του Γιάννη Στεφανίδη
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου κάθε ομάδα που ήθελε να προβάλει τα «δίκαια» αιτήματά της, και ασχέτως του μεγέθους της, κατέβαινε στο οδόστρωμα αστικών ή εθνικών δρόμων, και μπορούσε να διακόπτει την κυκλοφορία από λίγες ώρες έως αρκετές ημέρες.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου πολλοί οδηγοί τροχοφόρων παραβίαζαν συστηματικά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ιδίως τα όρια ταχύτητας, τους φωτεινούς σηματοδότες, την υποχρεωτική κατεύθυνση πορείας, τη χρήση ζώνης ασφαλείας ή κράνους, τους κανόνες στάθμευσης και τις διαβάσεις πεζών.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου πολλοί πεζοί προτιμούσαν να περπατούν στο οδόστρωμα ή να διασχίζουν οδούς αδιαφορώντας για τις διαβάσεις πεζών, τους φωτεινούς σηματοδότες ή τις διαχωριστικές μπάρες.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου πολλοί πολίτες δεν κατέβαλλαν το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου πολλοί πολίτες συνήθιζαν να πετούν απορρίμματα οπουδήποτε αλλού εκτός από τους κανονισμένους κάδους απορριμμάτων.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου οι κάτοικοι μπορούσαν να κτίζουν αυθαίρετα τις οικοδομές τους σε ρέματα, δάση, αιγιαλούς, ακόμα και καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου πολλοί επιδίδονταν σε υπεράντληση υδάτινων αποθεμάτων, αλόγιστη χρήση λιπασμάτων, παράνομη απόθεση οικοδομικών αποβλήτων και βιομηχανικών λυμάτων.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου ομάδες ακτιβιστών καταλάμβαναν κτίρια από λίγες ημέρες έως αρκετά χρόνια, και έκαναν χρήση των κτιρίων και των υπηρεσιών κοινής ωφελείας χωρίς οικονομική επιβάρυνση.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου άτομα και ομάδες ανέγραφαν μηνύματα ή συνθήματα και κολλούσαν αφίσες σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια αλλά και μνημεία.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου ομάδες φοιτητών και μη καταλάμβαναν πανεπιστημιακά κτίρια από λίγες ώρες έως αρκετές εβδομάδες και ενίοτε επιδίδονταν σε αφορολόγητες εμπορικές δραστηριότητες ή βανδαλισμούς.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου ομάδες μαθητών και μη καταλάμβαναν σχολικά κτίρια από λίγες ώρες έως αρκετές εβδομάδες και ενίοτε επιδίδονταν σε βανδαλισμούς.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου άτομα, συνδικαλιστές και μη, διέκοπταν τη λειτουργία συλλογικών ή διοικητικών οργάνων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου άτομα, φοιτητές και μη, διέκοπταν τη λειτουργία συλλογικών/διοικητικών οργάνων στα πανεπιστήμια και ενίοτε προπηλάκιζαν τα μέλη τους, καθηγητές ή φοιτητές.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου υπήρχαν «άβατα» ανομίας, τα οποία απέφευγε η δημόσια αρχή, και στα οποία οι περίοικοι κυκλοφορούσαν με δική τους ευθύνη.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου οι εκπαιδευτικοί διέκοπταν τα μαθήματα για ώρες ή ολόκληρη ημέρα προκειμένου να συνέλθουν τα αντιπροσωπευτικά τους όργανα ή να μετάσχουν σε αρχαιρεσίες για τα όργανα αυτά.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου οι καπνιστές επιδίδονταν στη συνήθειά τους σε κλειστούς δημόσιους χώρους, ιδίως σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και, ενίοτε, σε υποδομές υγείας.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου εθεωρείτο φυσικό η εκδίκαση μιας διαφοράς στα δικαστήριά της να εκκρεμεί για πολλά χρόνια.
Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών απέφευγε να πληρώνει όσα της αναλογούσαν για να συντηρεί τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, υγείας, εκπαίδευσης, την εθνική άμυνα και τη δημόσια ασφάλεια.
Στη χώρα αυτή, υπήρχε πληθώρα νόμων που απαγόρευε με απειλή κυρώσεων αυτές τις συμπεριφορές.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας είχαν μάθει να πιστεύουν ότι η δική τους χώρα «ποτέ δεν πεθαίνει».
Ωστόσο, οι κάτοικοι αυτής της χώρας γεννούσαν όλο και λιγότερα παιδιά, και, την ίδια στιγμή, οι πλέον ταλαντούχοι από αυτούς εγκατέλειπαν τη χώρα για να εργαστούν και να ζήσουν αλλού.
Κι ενώ συνέχιζαν να συμβαίνουν όλα αυτά στη χώρα, το σωτήριο έτος 2019 η φράση του συρμού ήταν: «Επιστροφή στην κανονικότητα»!
*Ο Γιάννης Στεφανίδης διδάσκει Διπλωματική Ιστορία στη Νομική του Α.Π.Θ.
