Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αυτή λοιπόν η πρωθυπουργική ρήση, δεν φεύγει από το μυαλό μου. Αν και έχουν περάσει επτά ολόκληρες μέρες από τότε που ο κ. Τσίπρας εκστόμισε στο Ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο το περίφημο «εμείς κατοικούμε μέσα στα λόγια μας», η μοιραία αυτή πρόταση βολτάρει βασανιστικά μέσα στην σκέψη μου για να με ταράξει. Και εμφανίζεται ακριβώς τις ώρες που δεν πρέπει.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν κοιμηθώ το βράδυ, το πρωί μόλις ξυπνήσω, την στιγμή που λέω την πρώτη καλημέρα στους ακροατές μου στο ραδιόφωνο, το μεσημέρι όταν βυθίζομαι σαν φίδι για να χωνέψω το γεύμα μου, το απόγευμα στην πρώτη γουλιά του καφέ μου. Κοντολογίς, απέκτησα αίφνης ένα βάσανο που με κατατρύχει όπως η αλογόμυγα το μουλάρι.
Καθότι εγώ (παιδιόθεν) έχω βίτσιο με την ακρίβεια της γλώσσας και με την σαφήνεια των εκφράσεων της. Δεν μπορώ ν' ακούω λέξεις να εκτοξεύονται σαν πέτρες που άνευ λόγου αμολάνε οι πιτσιρίκοι στην απέναντι τζαμαρία, ειδικά όταν οι λέξεις αυτές προέρχονται από χείλη που εκ της θέσεων των θα 'πρεπε να διαθέτουν μια στοιχειώδη σχέση τιμιότητας με τα ελληνικά.
Διότι, προσέξτε, το «εμείς κατοικούμε μέσα στα λόγια μας» δεν ήταν μια συνήθης Τσιπρέικη μπαρούφα που απελευθερώθηκε αυθορμήτως μέσα στο πάθος του προφορικού λόγου. Αυτές οι λεκτικές πρωθυπουργικές εκρήξεις παράγουν μεν μαργαριτάρια όπως «στροφή 360 μοιρών» ή «του περασμένου αιώνα, του μεσαίωνα» ή «το προσφυγικό είναι καθολικό πρόβλημα, γι αυτό ήρθε εδώ ο προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας», είναι όμως κατά κάποιο τρόπο συγχωρητέες. Η αυθόρμητη εκφορά της γλώσσας και η φλόγα της ψυχής του ομιλούντος, ενίοτε δημιουργούν στιγμιαία μπλοκαρίσματα στο κέντρο λόγου του εγκεφάλου. Κατανοητό.
Όμως τούτο εδώ το «κατοικούμε στα λόγια μας» ήταν γραμμένο στο χαρτί, μελετημένο, διπλοτσεκαρισμένο και απολύτως προγραμματισμένο να εκτοξευτεί προς το ανυποψίαστο ακροατήριο. Το μπουμπούνισε μάλιστα με στόμφο ισάξιο απαγγελίας Καβαφικού ποιήματος και με την σιγουριά διανοουμένου που ανοίγει μια κρυφή θύρα πολύτιμης γνώσης στους μαθητές του.
Ευτυχώς που το ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο διαθέτει κοινό αμερικανομαθημένο, πάει να πει αποτελείται από ανθρώπους που θαυμάζουν την Τραμπική εκφορά λόγου, συνεπώς δεν τις ψειρίζουν κάτι τέτοιες ασυναρτησίες. Τις θεωρούν φυσιολογικές. Εγώ όμως που είμαι οπαδός της φράσης του Πόε «κουράστηκα πολύ σήμερα διότι το πρωί έβγαλα ένα κόμμα από ένα ποίημα μου και το βράδυ το ξαναπρόσθεσα», πως αλλιώς θα μπορούσα να αντιδράσω σε μια τέτοια αινιγματική πρωθυπουργική αποστροφή; Έχω άδικο που απέκτησα εμμονή;
Φρονώ πως όχι. Η καταραμένη ερώτηση «τι εννοεί ο ποιητής μ' αυτό το κατοικώ μέσα στα λόγια μου» θα συνεχίσει να ταλανίζει την ύπαρξη μου στο διηνεκές, διότι άγγιξε μια εξαιρετικά ευαίσθητη εσωτερική χορδή μου: Λέτε εγώ που θεωρώ τον Τσίπρα απαράδεκτα απαίδευτο για Έλληνα πρωθυπουργό, να έχω πέσει 100% έξω; Λέτε να είναι ικανός να δημιουργήσει μια παραβολική και υψηλής ποιότητας φράση, της οποίας το νόημα αδυνατώ να πιάσω εγώ; Λέτε να είναι ικανός να χειριστεί λεκτικά και νοητικά σχήματα, που για μένα αποτελούν αχαρτογράφητες περιοχές; Λέτε εκεί που θαρρώ πως ο Αλέξης λέει μπαρούφες, αυτός να λέει κάτι που απλώς εγώ αδυνατώ να καταλάβω με το φτωχό μου το μυαλό;
Με πιάνει πανικός, διότι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να έχει δίκιο και σ' όσα λέει ή κάνει επί της πολιτικής, απλώς εγώ είμαι ανήμπορος να αντιληφθώ την πολιτικοϊδεολογική του μεγαλοσύνη. Θα πρόκειται για μεγάλη ήττα μου…
