Όταν διάβασα τις τιμές πώλησης των διαμερισμάτων στον Marina Tower στο Ελληνικό, σας εξομολογούμαι ότι είπα «μα πόσα διαμερίσματα θα δώσουν με τέτοιες τιμές;» Ε λοιπόν χθες έμαθα αρμοδίως, ότι αν κάποιος θέλει να αγοράσει στον Marina, τσάμπα θα επικοινωνήσει. Πουλήθηκαν όλα. Θα πρέπει να περιμένει τον δεύτερο ουρανοξύστη.
Έμαθα και κάτι άλλο. Ότι όλες οι συστημικές τράπεζες θα μεταφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Ελληνικό. Μια μόνο απ’ αυτές καπάρωσε ήδη 40.000 τετραγωνικά μέτρα κτιρίων που θα ανεγερθούν ειδικά γι αυτό τον σκοπό και τα στελέχη της ειδοποιήθηκαν ήδη ότι από το 2024 θα εργάζονται στο Ελληνικό. Απ’ ότι ξέρω δε, ο όμιλος Κωνσταντακόπουλου που θα αναλάβει τα καινούρια (εξάστερα παρακαλώ) ξενοδοχεία στην παραλία μπροστά στην μαρίνα, θεωρεί δεδομένο ότι η πελατεία θα είναι πολύ μεγαλύτερη της προσφοράς.
Γιατί τα γράφω αυτά; Όχι για να ευλογήσω τα γένια της Lamda ή άλλων επιχειρηματικών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο project, δεν το χουν ανάγκη ούτε έχω καμιά επαφή μαζί τους, αλλά διότι εδώ φαίνεται καθαρά ότι ανοίγουν επιτέλους οι δουλειές σ’ αυτό τον τόπο. Και μάλιστα ανοίγουν κερδοφόρα ευθύς εξ αρχής, μεγάλη υπόθεση για μια χώρα που είχε μάθει να κάνει μόνο κρατικές business και μάλιστα business ζημιογόνες από το πρώτο λεπτό.
Τα πράγματα αλλάζουν ως φαίνεται. Κι αν σήμερα μας πλακώνει ακόμα η πανδημία και μας φρενάρει η βλακεία ενός μέρους του πληθυσμού μας που αρνείται να αντιληφθεί τα αυτονόητα, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας μας που δουλεύει και δημιουργεί, για να έχουν αύριο καλές δουλειές οι σημερινοί έφηβοι μας. Πρόκειται για κορυφαία αλλαγή, αν σκεφτούμε ότι δυο γενιές τώρα δανειζόμασταν από τα παιδιά μας για να περνάμε καλά κι όταν έφτανε ο κόμπος στο χτένι απαιτούσαμε να τρυγηθούν τα λεφτόδεντρα και να συνεχίσουμε αμέριμνοι.
Σ’ αυτή την αλλαγή νοοτροπίας της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ηγεσίας μας εναποθέτω εγώ τις ελπίδες μου, περισσότερο από την φορτωμένη με λεφτά νταλίκα που υπάρχει έξω από το υπουργείο του Σκυλακάκη. Διότι κι άλλη φορά η χώρα βρέθηκε με λεφτά στα χέρια της, πλην τα ‘κανε φύλλο και φτερό διότι όσο χρήμα είχαμε στα πόδια μας τόσο λιγότερο μυαλό κουβαλούσαμε στο κεφάλι μας. Τώρα αρχίζω να διαβλέπω ότι τα πράγματα αλλάξανε. Κι ο Τσίπρας το βλέπει, όταν μοιράζει λαγούς με πετραχήλια δίχως κανείς να του δίνει σημασία, μόνο που αυτός αρνείται να το αποδεχτεί.
