Ναι, να κατευθυνθούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης στην πράσινη οικονομία, στην ψηφιοποίηση του Δημοσίου, στην καθαρή ενέργεια, στην ηλεκτροκίνηση, στις εξαγωγικές δραστηριότητες της οικονομίας, στην καινοτομία.
Καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά πριν η κυβέρνηση ολοκληρώσει τον σχεδιασμό της, δεν ρίχνει και μια ματιά στα πίσω μπαλκονάκια των πολυκατοικιών να δει πόσοι παππούδες και γιαγιάδες, μόνοι και ανήμποροι, κοιτάζουν με απόγνωση τον ακάλυπτο;
Εγώ θα την κάνω την πρόταση και στον Μητσοτάκη και στον Σκυλακάκη κι ας πέσει στον γιαλό. Το κράτος πρόνοιας είναι αναπτυξιακό εργαλείο μιας κοινωνίας ή όχι;
Πιστεύω ότι αμφότεροι θα απαντήσουν καταφατικά με έμφαση, διότι ρωτώ το αυτονόητο. Και ποιο είναι το κράτος πρόνοιας παρακαλώ; Το ΕΣΥ προφανώς σε όλες του τις βαθμίδες, οι δομές προστασίας και υποστήριξης των παιδιών, των αναπήρων, των ανήμπορων προς εργασία, των πάμφτωχων, όλων όσων τέλος πάντων χρειάζονται υποβοήθηση για να επιζήσουν.
Υπάρχει όμως μια μαύρη τρύπα στην ελληνική κοινωνία που κανένας δεν θέλει να την αντικρίσει κατάματα και η οποία πενταετία την πενταετία θεριεύει. Έχει συνειδητοποιήσει κανένας ότι σε είκοσι χρόνια (που οι επενδύσεις του τωρινού Ταμείου Ανάκαμψης θα βρίσκονται στο ψηλότερο σημείο απόδοσης τους) ότι οι γέροι στην Ελλάδα θα είναι περισσότεροι από τους νέους; Οι παραγωγικοί άνθρωποι κλείνουν τα μάτια σ’ αυτούς που έφυγαν απ' την μέση και κλείστηκαν αθέατοι στα σπίτια τους, ξεχνώντας όμως ότι όλοι οδεύουμε προς αυτό το στάδιο.
Στρατιές ανήμπορων παππούδων και γιαγιάδων με μύρια προβλήματα υγείας και δίχως κανέναν να τους στηρίζει συνωστίζονται σήμερα στα παλαιικά διαμερισματάκια τους. Αυτοί κάθε χρόνο θα γίνονται περισσότεροι. Η παλιά ελληνική οικογένεια που θεωρούσε καθήκον της να έχει και την γιαγιά σ’ ένα ντιβάνι στην κουζίνα δεν υπάρχει πια. Η άνοδος του προσδόκιμου ζωής αυξάνει διαρκώς τον αριθμό εκείνων που ξεπερνούν τα 85 και φτάνουν τα 90 ή και παραπάνω χρόνια. Τα παιδιά τους είναι 70άρηδες, τι βοήθεια να τους δώσουν;
Ζουν πια πολλά χρόνια, αλλά οι άνοιες, το Αλτσχάιμερ και τα σπασμένα ισχία σαρώνουν. Η ανάγκη για 24ωρη υποστήριξη τους είναι αδήριτη. Οι συφοριασμένοι συγγενείς ψάχνουν απεγνωσμένα κάποια δομή για να τους βάλουν, αλλά οι θέσεις είναι ελάχιστες και οι τιμές απλησίαστες.
Κι έτσι εμφανίζονται οι φρικαλέες περιπτώσεις σαν αυτή των Χανίων. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από γέροντες και γριούλες με σπασμένα κόκαλα που δεν ξέρουν που να πάνε, με τους συγγενείς να παρακαλάνε «κρατήστε τον λίγες μέρες ακόμα μέχρι να βρω κάπου να τον πάω».
Κύριοι της κυβέρνησης, χρησιμοποιήστε τα Ταμείο Ανάκαμψης ή το ΕΣΠΑ και χρηματοδοτήστε ένα πανελλαδικό δίκτυο σύγχρονων οίκων ευγηρίας και ιδρυμάτων για την τρίτη ηλικία. Κρατικών και δημοτικών αν είναι εφικτό, αλλά δανειοδοτήστε και τον ιδιωτικό τομέα να στραφεί σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Μην επιδοτήσετε τους ιδιώτες, απλώς δανειοδοτήστε τους με ευνοϊκούς όρους. Αλλά βάλτε στόχο κάθε πρωτεύουσα νομού να αποκτήσει επαρκή αριθμό τέτοιων οίκων. Δεν είναι πεταμένα λεφτά, επένδυση είναι. Αξιοπρέπεια είναι, θέσεις εργασίας είναι, μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση πόρων για το σύστημα υγείας είναι. Και κοινωνική προσφορά σας θα είναι και ιστορική παρακαταθήκη σας. Δείτε το και ωφελιμιστικά,σε πολλούς από μας θα χρειαστεί κάποτε ένα δωμάτιο σ’ έναν τέτοιο οίκο.
