Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Αν το ΚΙΝΑΛ άλλαζε όνομα και γινόταν ΠΑΣΟΚ, με βεβαιότητα, θα διεμβόλιζε τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και το ποσοστό του θα ήταν τουλάχιστον διψήφιο. Επειδή όμως, μαζί με το «ένδοξο» παρελθόν του, θα επανέφερε και τις αμαρτίες του, δεν πρόκειται να το κάνει.
Επομένως, ό τι απέμεινε ως σοσιαλδημοκρατική κληρονομιά, θα πρέπει να γίνει διαχειρίσιμη στο επόμενο διάστημα που τη χώρα θα διοικεί μία κεντροδεξιά κυβέρνηση με φιλελεύθερη πολιτική.
Ποιες είναι όμως οι επιλογές; Για έναν χώρο που κανείς δεν αποφασίζει να τον διαπαιδαγωγήσει, το ΚΙΝΑΛ, για να κάνει αντιπολίτευση, θα πρέπει να γίνει ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, σε περίπτωση που επιθυμεί να εκσυγχρονιστεί ως κόμμα θα πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που επικρατούν στον δυτικό κόσμο και να αποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις. Κάτι που σημαίνει ότι θα γίνει Νέα Δημοκρατία…
Αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει τίποτε άλλο από τις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού και τις δυνάμεις του κρατισμού. Και οι δύο βρίσκονται σε όλα τα κόμματα – στην ΝΔ οι περισσότερες, στον ΣΥΡΙΖΑ οι λιγότερες- αλλά αποτελούν τα δύο μεγάλα στρατόπεδα που συνεχίζουν να συγκρούονται εντός και εκτός πραγματικότητας. Γιατί πάντα το φαντασιακό θα παίρνει τον χώρο που του αναλογεί.
Επομένως, αν το ΚΙΝΑΛ δεν αποφασίσει να δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα, ένα νέο προφίλ και ένα νέο πρόγραμμα προτάσεων, θα συνεχίσει να υφίσταται με μία παλιά ταυτότητα, με ένα παλιό προφίλ και με ένα παλιό πρόγραμμα προτάσεων. Και ως εκ τούτου, θα συνεχίσει να τρικλίζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μπροστά σε ένα νέο κύμα λαικισμού και πόλωσης που θα δίχαζε, μακροπρόθεσμα, την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Ιδού λοιπόν, η μεγάλη πρόκληση: αν υπάρχει μία προοπτική για το ΚΙΝΑΛ είναι να αντιπολιτευτεί την Νέα Δημοκρατία με τα όπλα της. Με θέσεις, με σχέδιο μεταρρυθμίσεων, με ανανέωση προσώπων, με επικαιροποίηση στο πρόγραμμα ενός σοσιαλδημοκρατικού φορέα που δεν επιθυμεί να είναι ουρά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ενός μελλοντικού κόμματος εξουσίας.
Αν δεν συμβούν όλα αυτά, τότε με μαθηματική ακρίβεια, οι 22 βουλευτές του θα βρεθούν οι μισοί κάτω από τη ηγεσία του κου Τσίπρα και οι άλλοι μισοί θα σπεύσουν να δηλώσουν την αφοσίωσή τους στον κο Μητσοτάκη.
Φτάνει όμως ο εκσυγχρονισμός του ΚΙΝΑΛ; Μάλλον όχι. Ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο όπου τα πρόσωπα στις ηγεσίες παίζουν σημαντικό ρόλο. Μπορεί άραγε να βρεθεί ένας Τίμερμανς στο τιμόνι του ΚΙΝΑΛ; Μάλλον είναι πολύ αισιόδοξο σενάριο με δεδομένη την έλλειψη ταυτότητας που συνεχίζει να ταλαιπωρεί το κόμμα. Τίποτε όμως δεν αποκλείεται στο μέλλον, όταν τα στελέχη του αρχίσουν να βαριούνται φρικτά την σημερινή πολιτική μονοτονία της πρόεδρου του.
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα κίνημα εξόντωσης του κρατισμού. Το ότι αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στην κυβέρνηση είναι ευτύχημα για την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν αρκεί όμως. Χρειαζόμαστε απέναντι στον ένα λογικό πόλο άλλον έναν φορέα ρεαλισμού και λογικής. Μία αντιπολίτευση που θα μάχεται με αληθινά όπλα και όχι με τις τοξικές ρουκέτες του ΣΥΡΙΖΑ που μολύνουν το περιβάλλον με λαικισμό και δημαγωγία.
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για μία τέτοια εξέλιξη αλλά ίσως είναι η μόνη διέξοδος εξυγίανσης του πολιτικού σκηνικού για το μέλλον...
