Κάθε που αρχίζει να ξεθυμαίνει το Άγιο Ελληνικό Καλοκαιράκι της χαλάρωσης και της περισυλλογής, εμφανίζονται εν σειρά τρία συνήθη αφόρητα μεταθερινά στερεότυπα της ανορθολογικής δημόσιας ζωής μας. Φέτος, κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ και κοντράρει την εν λόγω κοινοτοπία του κακού. Ας αποκαλύψουμε τα τρία (συν ένα μπαλαντέρ) κλισεδάκια και την έκπληξη που τα κοντράρει.
Όχι στην περιφρόνηση των Ολοκληρωτισμών
Πρώτη μπαίνει με τις μπάντες η αρνητική πιπερολογία γύρω από την ιστορική (αλλά και κυρίως την κρυμμένη ιδεολογική) σχέση ανάμεσα στους ολοκληρωτισμούς. Είναι στις 23 Αυγούστου, που θυμάται όλος ο πλανήτης την σύμπηξη του κυνικού Γερμανο-σοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης (Χίτλερ-Στάλιν-23-08-1939) ‘Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ’.
Εκνευρίζονται τότε όλα τα αρρωστάκια του Σταλινισμού και η ευρύτατη ηθική τους επιρροή στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ, με αυτή την διεθνή συζήτηση. Και την ‘γειώνουν’ στο αδιάφορο γεγονός ότι τελικά ο Στάλιν εισέφερε στην καθήλωση του ναζιστικού τέρατος. Αποφεύγουν έτσι την ουσία της μείζονος κουβέντας για την αθλιότητα ΟΛΩΝ των ολοκληρωτισμών, την οποία πλέον ολοφάνερα ξεγυμνώνει η «Θεωρία της Καλής Πολιτικής Βίας».
Τρεις-του-Σεπτέμβρη-να-περνάς
Τα έχουμε πει τόσες φορές: ΔΕΝ ισχύει «Ο Αντρέας τάισε ψωμάκι τον γκοζμάκη και εκσυγχρόνισε την Ελλάδα». Όλα αυτά -εκτός από τα Αντρεϊκά ‘ΜΟΠ’ και ΕΣΥ- ήταν δρομολογημένο αποτέλεσμα της Καραμανλικής Εισδοχής μας στην ΕΟΚ-ΕΕ (της κορυφαίας έβερ νεοελληνικής μεταρρύθμισης). Του Αντρέα ήταν μόνο ο Μείζων (Κουτσογιωργο)-Εκδημοκρατισμός της Διαφθοράς, η απότομη με χίλια αντιδυτική στροφή («η Κανταφφική Λιβύη πρότυπο Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας»…) και το «Φαιοπράσινο»-Ακροδεξιό Αυριανικό Φαινόμενο («δικά μας ΜΜΕ είναι το Συγκρότημα Κουρή»), που όλα τους έμειναν ως σήμερα* και τα νέμεται ο κληρονόμος Τσίπρας. Δεν είναι ορφανός ο μεταπολιτευτικός χρεωκόπος Πελατειακός Εθνολαϊκισμός, έχει μπαμπά/πατριάρχη τον Αντρέα και μαμά/μήτρα την μακάρια προνεωτερική κοινωνία μας. Οπότε, λοιπόν, τι ακριβώς γιορτάζουμε θριαμβευτικά στις «Τρεις-του-Σεπτέμβρη»;
Έχουμε επίσης εξηγήσει ότι άλλο το λαϊκιστικό-ΠΑΣΟΚ-του-Αντρέα και άλλο το εκσυγχρονιστικό-ΠΑΣΟΚ-του-Σημίτη (σχεδόν κοινή η βάση τους, αλλά αντιδιαμετρικές οι πολιτικές τους). Και, εφόσον δηλώνουμε εκσυγχρονιστές, τότε διαλέγουμε ή τον ένα ή τον άλλο: όχι και-με-τον-Κύριο-και-με-τον-Μαμωνά-ένα-πράμα.
Γνωρίζουμε καλά (πολλοί αγαπημένοι φίλοι στεναχωριούνται, όταν συχνά ταρακουνάμε αυτό το δύσκολο ελώδες Ταμπού γύρω από ΤΟ Τοτέμ-Αντρέας) πως δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί η ελληνική κοινωνία την αλήθεια. Πώς να ομολογήσεις ότι εκών-άκων εξαπατήθηκες από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του ανεπανάληπτου Παπανδρεϊκού Πελατειακού Εθνολαϊκισμού;
Δεν αρκεί το ελαφρυντικό της μπουλουκηδόν παραταξιακής προσήλωσης: κάθε έλλογος πολίτης πλέον καταλαβαίνει πόσο ανορθολογικό είναι να λες «ναι-στο-μενού-πακέτο,-όχι-στις-α-λα-καρτ-επιλογές». Γιατί οι ηγέτες δίνουν αξία στις παρατάξεις, όχι τούμπαλιν. Οπότε την διαφορά την κάνουν ευτυχώς οι περιφερόμενοι κεντροφιλελεύθεροι ψηφοφόροι προκρίνοντας με εκάστοτε αξιακά και όχι παραταξιακά κριτήρια την βέλτιστη ηγεσία στην χώρα.
Χαρές τύπου «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»
Σαν σεπτεμβριάτικο καπάκι σε αυτές τις στερεοτυπίες κουμπώνει το ξελιγωμένο καρακατσουλιό κάθε κυβερνητικής χλίδας στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Πάντα επιστέφεται από συστηματικά ανεκπλήρωτες πρωθυπουργικές εξαγγελίες (που μια βδομάδα αργότερα ακολουθούνται από πιο εξωγήινες αντιπολιτευτικές κορόνες).
Και τότε βρίσκει ευκαιρία να φουντώσει μια ακόμα κοινοτοπία του κακού, η εκτός θέματος αφελής ‘αριστερο’-‘δεξιά’ κόντρα «εμείς-οι-καλοί,-εσείς-οι-κακοί!». Πίσω της αποκρύπτεται η ουσιώδης κατάσταση των πραγμάτων, η αέναη διαπάλη ανάμεσα αφ’ ενός στον (‘δεξιό’-ή-‘αριστερό’-δεν-έχει-σημασία) Καραμανλικού-Σημιτικού-τύπου προοδευτικό μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό και αφ’ ετέρου στον (‘δεξιό’-ή-‘αριστερό’-δεν-έχει-σημασία) αντιμεταρρυθμιστικό λαϊκισμό των επιγόνων τους. Δηλαδή, με σημερινούς όρους, η διαπάλη ανάμεσα στην Φιλελεύθερη Διεθνή (ΦΔ: θιασώτες της Δυτικής Φιλελεύθερης Δημοκρατίας συντηρητικοί-σοσιαλδημοκράτες-φιλελεύθεροι) και στην Ψεκαζμένη Διεθνή (ΨΔ: απανταχού γνωστές και μη εξαιρετέες Αντιφιλελεύθερες Αριστεροδεξιές Δυνάμεις), όπως ακριβώς προσωποποιείται στην αντίθεση Μητσοτάκη-Τσίπρα.
Τέλος, μην κάνουμε πως δεν έχουμε καταλάβει ότι η ΦΔ φέρνει πρόοδο, ευημερία και δικαιοσύνη σε πατρίδες-κοινωνίες, ενώ η ΨΔ πάντα φέρνει χρεωκοπίες οικονομικές/κοινωνικές/εθνικές.
Big brother: είναι η προνεωτερικότητα, ηλίθιε!
Το τέταρτο κλισεδάκι-μπαλλαντέρ σχετίζεται με την Δικτατορία του Κατιναριάτου, που ασύστολα και αδιάκοπα κανοναρχεί στον τόπο, ανανεούμενη υπό διάφορες αφορμές και εκδοχές. Εσχάτως επανεκδηλώθηκε με την μορφή «ναι-ή-όχι-στον-Big-Brother;».
Ε, το λοιπόν, ούτε δεξιός ούτε αριστερός είναι ο Big Βrother, είναι απλώς τσιφτετελληνικός. Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα τόσο εμφατικά, είτε μιλάμε για Κορόνα-εμβόλια-μάσκες, είτε για κακούς κουτόφραγκους που μας επιβουλεύονται και μας ψεκάζουν. Και αν όντως ψεκαζμένοι είναι κάποιοι Μακεδονιζμένοι, όπως λέει ο κ. Τσίπρας, ας μην ξεχνάει ως τοπικός ηγέτης της Ψεκαζμένης Διεθνούς ότι εξ ίσου ψεκαζμένοι είναι και οι Αντιμνημονιακοί -όπως αυτός-, ακριβώς λόγω κουλουβάχατης αριστεροδεξιάς διαπλοκής. Επίσης, δεν φταίει ο σοβαρός ΣΚΑΪ-Κοσιώνη-Παπαχελάς-Τσίμας για τον φαιδρό ΣΚΑΪ-Αυτιάς-Big-Brother-κλπ, η παραδοσιακότητα της προνεωτερικής μας κοινωνίας φταίει. Ας χαλαρώσουμε.
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ
Μετά την μπίχλα της Χουντικής ειρκτής, καλπάζοντας ο Καραμανλής μας ανέβασε στο Κορυφαίο Διεθνώς Ευρω-τραίνο. Μετά την μίρλα της Διακυβέρνησης Μιμής, καλπάζοντας ο Σημίτης μας προώθησε στην Πρώτη Θέση (από την οποία κακήν-κακώς μας έβγαλαν οι επίγονοί του -ευτυχώς διασωθήκαμε στην σκευοφόρο).
Ο Πρωθυπουργός δείχνει ότι ξέρει να πιάνει ψάρια. Παρά τα νεοδημοκρατικά βαρίδια που τον φρενάρουν, όπου ασχολείται προσωπικά με την Λερναία Ύδρα των προβλημάτων, είναι αποτελεσματικός, εμφυσώντας και διαχέοντας αυτοπεποίθηση: σε ελάχιστο χρόνο συνειδητοποιεί/οργανώνεται/επιλύει. Στο ελληνοτουρκικό σκάκι εσχάτως, αν και παίζει με τα μαύρα, αφού διατηρεί την πρωτοβουλία κινήσεων ο επιτιθέμενος αντίπαλος, ο διπλωματικός/αμυντικός ιστός της Κυριάκειας Αράχνης πάλι τύλιξε στην λαδόκολλα με φιόγκο τον Σουλτάνο.
Θα επιβεβαιωθεί, λοιπόν, η έντονη αίσθηση/έκπληξη ότι σπάει η μονοτονία των στερεοτύπων και για τρίτη μεταπολιτευτική φορά (τώρα μετά την μιζέρια της απερχόμενης Χρεωκόπου Δεκαετίας) ξανα-αβγατίζουμε το Εθνικό-Διεθνές Κεφάλαιο Αξιοπιστίας μας, επανεισερχόμενοι σε ανοδικό κανάλι;
* Διαβάσαμε πρόσφατα τα δύο τελευταία (ελληνικά) βιβλία του καταξιωμένου διεθνώς στην ανάλυση του Λαϊκισμού Τάκη Παππά «Λαϊκισμός και κρίση στην Ελλάδα» και «Σε τεντωμένο σχοινί» (ΙΚΑΡΟΣ, 2015, 2017), όπου εκδηλώνονται ενδιαφέροντα καλοχτισμένα τολμηρά πολιτικά θεωρήματα. «Μεταπολίτευση είναι η αρένα όπου ο Λαϊκισμός νίκησε τον Πολιτικό Φιλελευθερισμό, ο οποίος παραμένει το ανολοκλήρωτο σχέδιο της Ελλάδας», λέει μεταξύ άλλων ο Παππάς https://pappaspopulism.com/. Εννοείται ότι συστήνουμε ανεπιφύλακτα κάθε γραπτό του.
