Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όταν μιλάμε για πλουτοπραγωγικές πηγές μιας χώρας γιατί θεωρούμε μόνο τους ορυκτούς πόρους; Η θάλασσα δεν είναι πλουτοπαραγωγική πηγή; Τα βουνά της δεν είναι; Τα ποτάμια της δεν είναι; Το οικιστικό της περιβάλλον, δηλαδή οι όμορφες πόλεις της δεν είναι;
Η Ελλάδα από το 1963, μετατράπηκε σε χώρα η οποία υποφέρει διαρκώς από την ασθένεια των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Τότε πρωτοεφαρμόστηκε ο νόμος της αντιπαροχής. Ένας νόμος ο οποίος στηρίχτηκε στον πελατειασμό, στην καταστροφή του φυσικoύ πλούτου της χώρας και έθισε τους Έλληνες στην άναρχη οικιστική και τουριστική δόμηση. Ήταν ένας νόμος καταπάτησης δασών, αιγιαλών, και συνειδήσεων.
Υπάρχει όμως, και κάτι άλλο. Τις τελευταίες δεκαετίες μαζί με την εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, απαξιώσαμε και τη φύση. Εντατικοποιήσαμε τις εκτατικές καλλιέργειες μολύνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα με κάθε λογής ζιζανιοκτόνα και ταυτόχρονα αδιαφορήσαμε για τα δάση και τις θάλασσές μας.
Η πολιτική του ελληνικού κράτους σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης είναι μονοδιάστατη και κοντόφθαλμη. Και ίσως αυτή είναι η βασικότερη αιτία που δεν προστατεύει το δάσος και δεν εκπονεί ποτέ ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εθνικής δασικής πολιτικής. Εφαρμόσιμο και επιτελικό. Προσανατολιστικό και δεσμευτικό για τους φορείς, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους κατοίκους που οι οικισμοί τους βρίσκονται μέσα στο δάσος.
Οι περισσότερες πυρκαγιές προκαλούνται από παράνομες χωματερές, από σπινθήρες των καλωδίων της ΔΕΗ και από ελλιπέστατη ενημέρωση για μέτρα προφύλαξης από τους πολίτες.
Τα δάση στην Ελλάδα καίγονται επειδή το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για τη φύση και το περιβάλλον.
Τι πρέπει να γίνει; Nα εκπονήσουμε μία εθνική στρατηγική και να την επιβάλουμε παντού. Να μην επιτρέψουμε πουθενά σκουπίδια στους δρόμους. Να χωρίσουμε τα δάση σε ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης και να βάλουμε τους ιδιώτες να τα προστατεύουν. Να θέσουμε σε επιφυλακή κάθε επικίνδυνη περίοδο τις τοπικές κοινωνίες. Και να ζητήσουμε ευθύνες από όλους τους εμπλεκόμενους οι οποίοι δεν θα έχουν κανένα περιθώριο να μεταθέτουν τη ευθύνη σε άλλους.
Κυρίως όμως, να αγαπήσουμε τη φύση. Κι ας ξεκινήσουμε από την Αττική. Που οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν έχουν πατήσει στο Πεδίο του Άρεως, που δεν ξέρουν το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Γιατί είναι παρατημένα και δεν υπάρχει μέρος να καθίσει κάποιος να πιεί έναν καφέ. Γιατί δεν φυλάσσονται και γιατί η πολιτεία τα αγνοεί.
Να επέμβουμε στο δάσος της Καισαριανής να το κάνουμε πάρκο με διαδρομές και ήπιους χώρους ενδιαφέροντος (μικρές παιδικές χαρές και μικρά αναψυκτήρια ενταγμένα στο περιβάλλον). Στην Πάρνηθα, στο Τατόι.
Έχουμε πολύ πράσινο στην Ελλάδα. Ακόμα και στην Αθήνα. Αλλά δεν μας αρέσει. Δεν του δίνουμε τη σημασία που πρέπει.
Είναι καιρός να αλλάξει η νοοτροπία μας. Να ξεκινήσουμε από τα σχολεία, από τους δήμους και από την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου. Να ξεφύγουμε από τον αυτισμό μας και να αγαπήσουμε το περιβάλλον μας. Το φυσικό και το πολιτισμικό μας. Να βάλουμε μέσα τις αξίες μας και τη ζωή μας.
Να θεωρήσουμε το φυσικό περιβάλλον πλουτοπαραγωγική πηγή και χώρο του «βίου» μας. Μόνο έτσι θα πάψει το κράτος να καίει τα δάση με την αδιαφορία του.
