Του Αντώνη Πανούτσου
Μικρός ήθελα να μοιάσω στον φίλο μου τον Γιαννάκη. Στα πάρτι στεκόταν μακρινός και απόμερος χωρίς να δίνει σημασία σε καμία. Το αποτέλεσμα ήταν εμείς να τρέχουμε πίσω τους σαν τα σκυλιά και αυτόν να τον κυνηγάνε. Κάτι λιγότερο από τον φίλο μου τον Μάκη, που όχι μόνο δεν τους έδινε σημασία αλλά ούτε τους απαντούσε με την πρώτη. Ο θαυμασμός μου για το cool τους κλονίστηκε όταν κατάλαβα ότι ο Γιαννάκης είχε μυωπία και ότι ο Μάκης όχι μόνο είχε μυωπία αλλά ήταν και «περήφανος» δεξί αυτί. Ελπίζω το μέλλον να μην μου επιφυλάσσει κάτι ανάλογο με τον Κώστα Καραμανλή ανακαλύπτοντας ότι δεν παίρνει θέση, όχι επειδή είναι o captain cool αλλά επειδή βαριέται να μιλάει.
Άλλωστε η σιωπή του έδωσε την ευκαιρία στο πανελλήνιο να απολαύσει την Κατερίνα Παπακώστα να αναλύει την «καραμανλική σκέψη» στο σεβαστό Enikos.gr. Τι είναι όμως ο καραμανλισμός. Είναι μια πυραμίδα. Στην οποία «… στον κυνικό, αντικοινωνικό, φιλελευθερισμό στην κορυφή της πυραμίδας είναι το κέρδος. Με οποιοδήποτε κόστος. Και στην βάση ο άνθρωπος. Ενώ θα έπρεπε να υπηρετούμε τον άνθρωπο στην κορυφή της πυραμίδας. Και στην βάση να είναι το κέρδος». Και ποια η σχολή του καραμανλισμού. Εκείνη που μια παράταξη δεν περιχαρακώνεται σε έναν «φαύλο τοίχο ή κύκλο» αλλά «… στα εθνικά θέματα ανεξάρτητα αν σε καλεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός πας μόνος σου και καταθέτεις την παρουσία σου. Λες παρών είμαι εδώ για να βοηθήσω την χώρα μου».
Κάτι που ακούγεται κάτι σαν το Wedding Crashers χωρίς τον Βινς Βον και τον Όουεν Ουίλσον, αλλά άμα είναι για το καλό της χώρας να το κάνει ο Κυριάκος.
Άλλωστε για το καλό της χώρας χθες η ΕφΣυν, μαζί με τα συριζέικα sites στήριζαν τον καραμανλισμό ενάντια στην επίθεση που δέχθηκε από τον Παπαχρήστου στα Νέα. Στην οποία, όπως έγραφαν, ο Παπαχρήστου «με χαρακτηρισμούς τόσο χυδαίους που μέχρι τώρα τους συναντούσαμε μόνο σε έντυπα τύπου Μακελειό» αποκάλεσε τον Καραμανλή «ασώματο κεφαλή». Και όχι μόνο (και εδώ ζητάω από τους αναγνώστες κάτω των 18 αλλά και τον Χίο να σταματήσουν να διαβάζουν) τον αποκάλεσε «Άκαμπτο. Ακούνητο. Αμίλητο. Ένα δικό μας Ράσμορ». Ειδικά να σε πουν Ράσμορ δεν συγχωρείται.
Ο καραμανλισμός όμως των συριζαίων εξηγείται. Αντίθετα με τον αντικαραμανλισμό που για να στηριχτεί χρησιμοποιήθηκε σχόλιο του Παπαχρήστου, η αμφισβήτηση της πολιτικής του Τσίπρα εκφράστηκε εσωκομματικά και επίσημα. Με ανακοίνωση της κίνησης των 53 η οποία κατηγορούσε την ηγεσία για πασοκολατρεία που την «υπενθύμισε στέλεχος της κυβέρνησης, που έσπευσε να πάρει μέρος στους… γενικευμένους πανηγυρισμούς ανά τη χώρα».
Το στέλεχος της κυβέρνησης βεβαίως δεν ονομάστηκε αλλά στην ανακοίνωση καυτηρίασαν «…τον έντονο αρχηγισμό και την προσωπολατρία, που επί ΠΑΣΟΚ έγινε θεσμός, βασική αρχή και μέθοδος άσκησης πολιτικής. Ο πρόεδρος, που έχει "προεξάρχοντα ρόλο", δήθεν σωτήρας και λυτρωτής του έθνους, αντικαθιστά το κόμμα, το οποίο περιορίζεται σε ρόλο απλής ντουντούκας».
Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε αλλά ποιος είναι ο αρχηγός και ποιοι υπηρετούν το leader cult, που λέμε και στο Kent, δεν χρειάζεται να προστεθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναλυθεί από την Παπακώστα η ανακοίνωση βάσει των αρχών του καραμανλισμού για να φανεί στις εκλογές που θα χάσει ο Τσίπρας, αν θα αποκληθεί προδότης των αρχών της αριστεράς και κανένας Γιουκλίντ και κανένας Φίλης δεν πρόκειται να βοηθήσει.
