Η ώρα της παραίτησης για τον Λευτέρη Αυγενάκη έφτασε όταν η κάμερα συνέλαβε τον Ιβάν Σαββίδη να τον απαξιώνει και ο ίδιος να τρέχει στο Μακεδονία Παλλάς πίσω από τον ολιγάρχη, ζητώντας συγχώρεση και… ακρόαση. Ο ίδιος δεν έκανε την χάρη τότε στον εαυτό του. Ας την κάνει σήμερα. Ως υπουργός απέτυχε. Υπάρχει ακόμη διαθέσιμος ο ρόλος της Ιφιγένειας…
Έτσι γίνεται στις κυβερνήσεις. Δεν τελειώνουν όλοι μαζί που ξεκίνησαν στην πρώτη ορκωμοσία. Ο μόνος σταθερός σε μία κυβέρνηση είναι ο πρωθυπουργός. Όλοι οι άλλοι είναι αναλώσιμοι στην μεγάλη ιδέα, στην επιτυχία του κυβερνητικού έργου. Το θέμα για έναν υπουργό που δεν τραβάει στο παιγνίδι είναι αν θα προλάβει να ζητήσει ο ίδιος την αντικατάστασή του ή θα αναγκαστεί ο προπονητής να τον αλλάξει αφού θα έχει εξοργιστεί η εξέδρα. Το πρόβλημα με τον Λευτέρη Αυγενάκη είναι ότι η εξέδρα ήδη βράζει.
Φταίει ο υπουργός για το μπάχαλο που έγινε; Σε έναν μεγάλο βαθμό ναι! Από την ώρα που δημοσιεύτηκαν τα πρώτα ρεπορτάζ για την πολυιδιοκτησία της Ξάνθης, θα έπρεπε να σκεφτεί ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Ήταν θέμα απλής λογικής και όχι πυρηνικής φυσικής. Και σε κάθε περίπτωση όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Όπως και να το εξετάσει κανείς το θέμα, το PAOKgate είναι ένα σοβαρό ατύχημα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη που αναζητά κάποιον να το φορτωθεί, να πάει στο καλό και να το πάρει μαζί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις την πληρώνει ο υπουργός. Θα έπρεπε να το ξέρει αυτό ο Λευτέρης.
Κατά πάσα πιθανότητα ήταν και στις οδηγίες, στον φάκελο που μοίρασε στους υπουργούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρώτη ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων τους. Ήταν στην τελευταία παράγραφο στο πρώτο χαρτί που ήταν πάνω – πάνω στο φάκελο. Αν είμαστε σωστά πληροφορημένοι, το χαρτί είχε από πάνω τίτλοι «υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη, κίνδυνοι και υποχρεώσεις»…
Είναι σκληρό άθλημα η πολιτική. Σε αυτό θα συμφωνήσουμε. Αν κάτι έχει να κερδίσει κάποιος που παραιτείται από υπουργός είναι ότι θα έχει να λέει ότι έσωσε την κυβέρνησή του από τα χειρότερα. Άλλωστε, σημασία έχει το κοινό καλό. Κι αυτό, το κοινό καλό, ορίζει ότι πρέπει να πετύχει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτός ο δρόμος περνάει αναγκαστικά μέσα από την υποταγή του ατομικού στο γενικότερο συμφέρον…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
