Φέτος και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός με δηλώσεις τους τίμησαν την μνήμη των νεκρών της Marfin. Απ΄όσο θυμάμαι για πρώτη φορά Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε γι΄αυτό το τραγικό συμβάν. Ο απελθών Πρόεδρος προφανώς δεν βρήκε χρόνο για να πει μια κουβέντα ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει κάποιους.
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός πως ο Α. Τσίπρας δεν αναφέρθηκε ποτέ στους νεκρούς της Marfin. Δεν βρήκε να πει έστω μια κουβέντα συμπαράστασης προς τους οικείους των δολοφονηθέντων και να καταδικάσει την δολοφονία. Γιατί, άραγε; Υπάρχει λόγος;
Στις 5 Μαΐου 2010 η πορεία εναντίον των νέων μέτρων ήταν μαζική. Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών μόλις είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί αυτό που ερχόταν. Μόλις είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πως η ζωή του θα άλλαζε δραματικά προς το χειρότερο.
Σε αυτές τις καταστάσεις που είναι γεμάτες θυμό και οργή-- συναισθήματα που εμποδίζουν την καθαρή σκέψη-- πάντα μπαίνουν μπροστά αυτοί που ασπάζονται το δόγμα « όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα».
Είναι η εποχή τους.
Σε εκείνη την συγκέντρωση, οργανωτικά βρέθηκαν για μια ακόμα φορά κοντά τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και των αντιεξουσιαστών. Είχαν ξανασυναντηθεί τον Δεκέμβριο του 2008 στο κάψιμο της Αθήνας. Έκτοτε υπήρξε μία ώσμωση των δύο αυτών χώρων.
Εκλεκτικές συγγένειες, που διατηρήθηκαν μέχρι τις ημέρες μας.
Το τι έγινε εκείνο το μεσημέρι είναι γνωστό από την δικογραφία των δύο αυτουργών που παραπέμφθηκαν για να δικαστούν. Μάλιστα το κατηγορητήριο είναι πολύ σαφές και συγκεκριμένο.
H δικαστική κατάληξη της υπόθεσης είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο».
Σύμφωνα με τις τότε μαρτυρίες ένα μέρος του μπλοκ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ εμπόδισε τα οχήματα της Πυροσβεστικής να φτάσουν έγκαιρα στο κτίριο της Marfin.
Ίσως όλα αυτά να μην ερχόταν στη μνήμη μου τόσο έντονα, αν ο Α. Τσίπρας καταδίκαζε την αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας τεσσάρων ψυχών. Δεν το έκανε με αποτέλεσμα να δίνει δικαιώματα. Δικαιώματα που επιτείνονται από το γεγονός και ότι στο παρελθόν είχε δείξει μια συμπάθεια προς την χρήση μολότοφ. Και αυτός και πολλά άλλα στελέχη του.
Τα θεωρούν όπλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- κοινωνικής κριτικής.
Και είναι λογικό, καθώς οι υπόγειες διαδρομές σημαντικού κομματιού της ριζοσπαστικής Αριστεράς πολλές φορές καταλήγουν σε πυρήνες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αποδέχονται τις βίαιες μορφές δράσης του, κάτι που φάνηκε και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση επί 54 μήνες. Για να μην μιλήσω για υπόθαλψη, μιλώ για ανοχή, αν και πολλές φορές, στην πράξη, τα όρια αυτών των δύο εννοιών είναι δυσδιάκριτα. Κοινός παρονομαστής του αντιεξουσιαστικού χώρου με αυτόν της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι το μίσος.
Μίσος, γιατί πορεύονται ανακαλύπτοντας ή επινοώντας εχθρούς.
Δεν είναι τυχαία η δεκαετής σιωπή του Α. Τσίπρα. Άλλωστε, το είπε και ο ίδιος πως «σημασία έχει από ποια μεριά βρίσκεσαι, όταν πέφτει μια μολότοφ». Και οι νεκροί της Marfin, σύμφωνα με τις αντιλήψεις του Τσίπρα, βρέθηκαν στην λάθος πλευρά.
Έτσι απλά. Το μόνο που δεν είπε, είναι το: «ας πρόσεχαν».
