Ως γνωστόν η Αριστερά αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ή τουλάχιστον αυτό διατείνεται. Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν πολλές κατακτήσεις των εργαζομένων δεν θα επιτυγχάνονταν χωρίς τους αγώνες των συνδικάτων στους οποίους πρωτοστατούσαν τότε στελέχη της Αριστεράς. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περιορίστηκε στον ελεύθερο κόσμο, καθώς στις σοσιαλιστικές χώρες οι απεργίες απαγορεύονταν.
Με την πάροδο του χρόνου και με την σημαντική ροή σοβιετικού χρήματος στα ταμεία των κομμουνιστικών κομμάτων της Δ. Ευρώπης, μέσω των τραπεζών του Λουξεμβούργου, και αυτά τα Κ.Κ. άρχισαν να προχωρούν σε επιχειρηματικές κινήσεις στις χώρες όπου δραστηριοποιούνταν. Ένα από τα κομμουνιστικά κόμματα με αξιοζήλευτη επιχειρηματική δραστηριότητα ήταν και το ΚΚΕ. Μάλιστα, κάποιοι κακεντρεχείς «αντικομμουνιστές» μιλούσαν για ΚΚΕ Α.Ε. Εννοείται πως προσωπικά δεν ασπάζομαι τέτοιες ακραίες θέσεις.
Ήταν λογικό λοιπόν, από την στιγμή που ενεπλάκησαν τα κομμουνιστικά κόμματα σε επιχειρηματικές δραστηριότητες εντός του καπιταλιστικού συστήματος—όπως έλεγε και η κυρία Παπαρήγα—να πρέπει να συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρεται ο οιοσδήποτε επιχειρηματίας. Όταν πηγαίνουν καλά οι δουλειές γίνονται επενδύσεις με ένταξη των κομματικών επιχειρήσεων στους αναπτυξιακούς νόμους, όταν δεν πάνε καλά οι δουλειές παρουσιάζονται καθυστερήσεις στις πληρωμές εργαζομένων—βλ. ΑΥΓΗ και στο ρ/σ «στο κόκκινο»-- ή μπαίνουν ακόμα και λουκέτα όπως στην «Τυποεκδοτική ΑΕ» ή γίνονται αδιαφανείς αγοραπωλησίες, στα όρια της νομιμότητας, όπως στον 902. Είπαμε είναι αριστεροί, δεν είναι ανόητοι. ( Για να μην μιλήσω για το ΑΚΕΛ που μαζί με την Εκκλησία της Κύπρου αποτελούν τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Μεγαλονήσου).
Οι κανόνες της αγοράς είναι αδυσώπητοι και με αυτούς παίζουν όσοι συμμετέχουν στο επιχειρείν. Είτε είσαι δεξιός είτε αριστερός επιχειρηματίας είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς την μια και μοναδική συνταγή, που ορίζεται από τον ανταγωνισμό, αν θέλεις να επιβιώσει και να αναπτυχθεί η επιχείρηση σου.
Συνεπώς, για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, τόσο οι ορθόδοξοι κομμουνιστές όσο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζονται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, πλην αυτών που απασχολούνται στις επιχειρήσεις που ανήκουν στα κόμματα τους. Όπως επί αλήστου μνήμης της μεγάλης Σοβιετίας, γιορτάζονταν η εργατική Πρωτομαγιά σε ένα καθεστώς που απαγόρευε την απεργία και τον ελεύθερο συνδικαλισμό.
Είναι ολοφάνερο πως ο λόγος των κομμάτων της Αριστεράς για την Πρωτομαγιά είναι υποκριτικός και ανιστόρητος. Υμνούν τους ταξικούς αγώνες την στιγμή που έβγαζαν αλλεργία με τον Λεχ Βαλέσα και καταδίωκαν τους προλετάριους του Γκτάνσκ.
Αυτές τις μέρες θα γίνουμε «στο ίδιο έργο θεατές». Το ΠΑΜΕ από την μια μεριά και οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές από την άλλη. Κάπου ψάχνει να βρει την θέση του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα κυβερνητικά πεπραγμένα του είναι νωπά και δύσκολα θα πείσει για τον φιλεργατισμό του. Άλλωστε Πετσίτης και Πρωτομαγιά του Σικάγο δεν συμβιβάζονται.
