Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Τσίπρας αποδοκιμάστηκε από αρκετούς πολίτες που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο μαζί του στην Κέρκυρα, αλλά αυτό δεν τον έκανε να χάσει το χαμόγελό του. Και είναι λογικό αυτό. Όσοι αποδοκιμάζουν τον ίδιο ή υπουργούς του στις δημόσιες εμφανίσεις τους, δεν ανήκουν πια στο ακροατήριο που τους ενδιαφέρει. Γνωρίζουν πως οι προδομένοι ψηφοφόροι δεν θα επιστρέψουν. Στοχεύουν σ'' ένα διαφορετικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που έβλεπε τον άλλοτε άθεο και την πολιτική παρέα του, να κρατάνε με σεβασμό από μια λαμπάδα στο χέρι έξω από την εκκλησία περιμένοντας την ανάσταση.
Αργά αλλά σταθερά, ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα που τον ακολουθεί μετατρέπουν το ΣΥΡΙΖΑ σ'' ένα κόμμα παλαιού τύπου, το οποίο έχει πετάξει στην άκρη οτιδήποτε μη συμβατικό, έχει αλλάξει την πολιτική του φυσιογνωμία και προσπαθεί ν'' αποτελέσει ένα κόμμα εξουσίας το οποίο θα τη διεκδικεί με τους ίδιους αξιακούς κανόνες που το έκανε το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα από το 1985 και μετά. Μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση σ'' αυτή της Νέας Δημοκρατίας, ένα κόμμα που θα αλώνει τον κρατικό μηχανισμό, θα ακολουθεί μικροπολιτικές τακτικές και γενικότερα θα ακολουθεί τις γνωστές εκείνες πολιτικές συνταγές που θα το διατηρήσουν σε τροχιά εξουσίας τα επόμενα χρόνια.
Όλες οι κινήσεις που ακολούθησε ο Τσίπρας από το Σεπτέμβριο του 2015 και μετά, δείχνουν πως η εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Διατήρηση σ'' αυτήν με κάθε τρόπο. Ουσιαστικά, παρά τις φραστικές κορώνες ή τις εικονικές δραματοποιήσεις στις σχέσεις με τους δανειστές, ικανοποιεί όλες ανεξαιρέτως τις απαιτήσεις τους στο οικονομικό πεδίο, ενώ στα θέματα που αφορούν στον εκσυχρονισμό του κράτους ή τις συντηρητικές αντιλήψεις μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, επικαλείται ως άλλοθι τον ακροδεξιό του συνεταίρο για να μην κάνει τίποτα που θα αποτελέσει αιτία ρήξης με το νέο ακροατήριο.
Τις παραδοχές αυτές θα πρέπει να τις έχουν υπόψη τους όσοι βιάζονται να βγάλουν το συμπέρασμα πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα συμφωνήσει στην αξιολόγηση ή θα αναγκαστεί από τη γενικότερη κατακραυγή να οδηγήσει την χώρα στις κάλπες. Τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Η αξιολόγηση θα κλείσει, το κόστος της μεγάλης καθυστέρησης -το οποίο παραδέχονται και οι ίδιοι- δεν είναι κάτι που τους απασχολεί. Κυριαρχεί η επιθυμία τους να δείχνουν ότι δίνουν μάχες εντυπώσεων για το νέο εκλογικό ακροατήριο στο οποίο επιχειρούν να απευθυνθούν. Όσο για τις εκλογές, δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής νωρίτερα από το τέλος του 2018. Τότε, θα οδηγήσουν τη χώρα στις κάλπες, ώστε να μην αρχίσουν να εφαρμόζουν τα μέτρα τα οποία θα συμφωνήσουν τώρα με τους δανειστές.
Ο Τσίπρας γνωρίζει πως ακόμα και τότε, τις εκλογές θα τις χάσει. Επιθυμεί ωστόσο μια ήττα με αξιοπρεπή ποσοστά τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να διατηρήσει το κόμμα του - ένα πολιτικό συνονθύλευμα - ενωμένο ώστε να παίξει ρόλο στο άμεσο μέλλον. Το σχέδιό του αυτό, το βοηθάει ιδιαίτερα η αδυναμία του πολιτικού χώρου μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσει μια πειστική πρόταση μέσα από έναν ενιαίο πολιτικό φορέα, απαλλαγμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος. Όσο εξακολουθεί ο χώρος αυτός να σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, αρχηγισμούς και έλλειψη ενιαίας έκφρασης, τόσο ο Τσίπρας θα εξακολουθεί να κερδίζει πολύτιμο ζωτικό χώρο σ' αυτό που στην χώρα μας -κατ' ευφημισμό- ονομάζουμε κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία...
