Γνωρίζω το κλασικό αντεπιχείρημα: δεν είναι όλοι ίδιοι. Όμως στον χώρο των συνδικαλιστών όλοι είναι ίδιοι. Ταλαιπωρούν την οικονομία και την κοινωνία τουλάχιστον σαράντα χρόνια, ενώ δούλεψαν στη ζωή τους 2-3 χρόνια, το πολύ. Μετά, το επάγγελμα τους ήταν συνδικαλιστής. Πολλά προνόμια, μεγάλη εξουσία, καθόλου δουλειά. Και όσοι μπήκαν στις τριτοβάθμιες οργανώσεις έβαλαν πλώρη για το κοινοβούλιο στην συνέχεια.
Δεν κάνω πολιτικές διακρίσεις. Αν ακούσεις συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις από κάποιον Παλαιοπασόκο που έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ ή από κάποιον του ΠΑΜΕ. Και γι' αυτό είναι μάταιο να ρωτήσεις για κάποιον συνδικαλιστή σε ποια παράταξη ανήκει. Δεν έχει νόημα η ερώτηση, καθώς αυτός ανήκει στην μεγάλη παράταξη των συνδικαλιστών.
Την γάγγραινα αυτής της συνομοταξίας μας την υπενθύμισε με τον πιο αποκρουστικό τρόπο ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, ο οποίος, για να διεκδικήσει μια νοσηλεύτρια αποζημίωση, αποπειράθηκε να συνδέσει την αρρώστια της με το εμβόλιο, αδιαφορώντας για το αν οι δηλώσεις του τρομοκρατήσουν τους πολίτες για τις παρενέργειες που μπορεί να είχε ο εμβολιασμός τους.
Κλασσική συμπεριφορά συνδικαλιστή που περιφρονεί το κοινωνικό σύνολο για χάρη του μικρόκοσμου που τον εκλέγει. Γι' αυτό και γνωρίζουν στις μέρες μας πρωτοφανή απαξίωση.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι καιρός να ασχοληθεί και με το φαινόμενο των συνδικαλιστών και του νόμου που τους έχει εξαχρειώσει. Τον νόμο του 1982, που τότε έφερνε μιαν αλλαγή στον χώρο του συνδικαλισμού, στην συνέχεια καμιά κυβέρνηση δεν θέλησε να τον αλλάξει κι ας είχαν μεσολαβήσει, εν τω μεταξύ, ακραίες συνδικαλιστικές πρακτικές που συνετέλεσαν και αυτές στην αποβιομηχάνιση της πατρίδας μας και στην χρεοκοπία σχεδόν όλων των κρατικών επιχειρήσεων, τις οποίες ουσιαστικά οι συνδικαλιστές συνδιοικούσαν.
Το καθοριστικό σημείο που συντηρεί αυτήν την συνομοταξία είναι οι αμοιβές των μελών της, μέσω των κρατικών επιχορηγήσεων στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις. Δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε μια κραυγαλέα περίπτωση κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Μάλιστα, μέχρι πρότινος και οι εργοδότες, μέσω των ασφαλιστικών εισφορών τους, ενίσχυαν το εισόδημα των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι αυτονόητο νομίζω πως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να στηρίζονται αποκλειστικά στις εθελοντικές συνδρομές των μελών τους. Οτιδήποτε άλλο είναι παρά φύση. Και είναι πρόκληση να συντηρούνται, και οι εκπρόσωποι τους να διάγουν βίον ανέμελο, με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων. Να δούμε, αν εκλείψει η κρατική επιχορήγηση πόσοι θα εξακολουθήσουν να ασχολούνται με το επάγγελμα του συνδικαλιστή.
Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση θα πρέπει να απαγορεύσει στους συνδικαλιστές τριτοβάθμιων οργανώσεων να είναι υποψήφιοι σε βουλευτικές εκλογές πριν περάσουν π.χ. τέσσερα χρόνια από την τελευταία συνδικαλιστική θητεία τους. Να υπάρξει δηλαδή ένα ασυμβίβαστο.
Αυτή η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν είναι κυβέρνηση απλής διαχείρισης «εξερχομένων-εισερχομένων». Τολμά και κάνει μεταρρυθμίσεις. Ας βάλει το νυστέρι βαθιά και στον χώρο του συνδικαλισμού για να θεραπεύσει παθογένειες που ταλαιπωρούν την κοινωνία και την οικονομία πολλές δεκαετίες.
